Aan mijn melkflessen heb ik al eerder twee artikelen vuil gemaakt (nr. 1 en 2). Maar dankzij een wat dubieuze anekdote ben ik er nog niet over uitgepraat. “Joh, ik kan je de zonnebank echt aanraden. Krijg je zeker een gezonder kleurtje van!”, siste een werkrelatie me een tijdje geleden meermaals toe. Het was bedoeld als serieuze tip. Ik vond het vooral een niet-goedbedoelde rotopmerking. En zo zijn er nog wel meer geweest. Ik besloot mijn irritatie om te zetten in iets positiefs: dit artikel over waarom skin-shaming niet oké is en waarom je mooi bent met de huid die je hebt.
Shaming – gewoon niet doen!
Fat-shaming, Thin-shaming en skin-shaming – “we” shamen heel wat af. Waarschijnlijk deels onbewust of in elk geval zonder de bedoeling om rot over te komen. Maar ook dan kan het heel naar zijn.
Skin-shaming betekent vervelende opmerkingen maken over iemands huid. Het kan gaan om je huidskleur, je sproeten, je acne, littekens, rosacea, cellulitis of andere dingen waar mensen schijnbaar iets negatiefs op aan te merken hebben. In mijn geval gaat het over hoe wit (als in: niet zongebruind) mijn huid is.
Wat er ook gezegd wordt over je huid, dit is hoe het is. Je wordt geboren met jouw huidskleur, de natuur zadelt je helaas soms op met vervelende aandoeningen of je ziet je huid door hormonen, ouder worden, zwangerschap of andere redenen veranderen. Ook voor jezelf niet altijd makkelijk. Hoe stom is het dan dat anderen daar iets van vinden en – het ergste! – er ook nog wat van zeggen.
Ik begrijp niet waarom sommige mensen anderen naar beneden halen om hun uiterlijk. Als je iemand nou opbouwende feedback geeft omdat diens gerecht niet te pruimen is – goed bezig, heel welkom! Maar wat schiet je ermee op om uit het niets wat aan te merken op uiterlijke kenmerken waar iemand soms zelf al onzeker over is (dan maak je het alleen maar erger) of waar de ander misschien niet mee zit (met het risico dat diegene er door jouw opmerking opeens wel wat van vindt)?
Het zit ‘m in de kleine opmerkingen
Skin-shaming neemt bij mij meestal subtiele vormen aan. Alhoewel ik me kan voorstellen dat mensen soms ook ronduit gemene opmerkingen over hun huid voor hun kiezen krijgen. Toen ik laatst iets over dit onderwerp op Instagram deelde, hoorde ik bijvoorbeeld van iemand het schrijnende verhaal dat zij jarenlang enorm is gepest met haar acne. Heel heftig en totaal onnodig!
Zelf ervaar ik dat skin-shaming ‘m ook kan zitten in subtielere opmerkingen. Zoals gezegd: vast niet beledigend bedoeld, maar die boodschap kan er wel achter schuilgaan.
- “Je ziet zo wit. Gaat alles wel goed?” > “Ja, dit is mijn normale huidskleur. Maar bedankt!”
- “Een gezond kleurtje zou je goed staan, joh. Misschien een keer onder de zonnebank!” > Wat de woorden ‘gezond’ en ‘zonnebank’ in één zin doen, snap ik niet. Lijkt me niet dat het resultaat gezonder zal zijn dan als ik genoegen neem met mijn eigen kleur en mijn huid die straling niet aandoe.
- “Je ziet nog net zo wit als voor je vakantie. What happened?” > Ja klopt. Ik ben heus op vakantie geweest. Maar ik word gewoon niet bruin. Moet dat dan?
- “Dit zou ik bij jouw huid niet aantrekken, hoor.” (in een context waarin ik niet om kledingadvies vroeg) > Ha, gelukkig heb jij mijn huid niet en is dit niet je outfit.
- “Ik pak voor deze foto nog wel even een zonnebank, hoor. Jij ook? Word je mooi bruin van!” > Ehm, waarom moet ik anders op de foto gaan dan hoe ik er normaal elke dag uitzie?
Van tanning spray-fanaat naar minder huidhaat
Mijn frustratie over dat soort skin-shaming heeft deels te maken met mijn geschiedenis van onzekerheid. Je moet weten: ik was ooit een extreem onzekere puber die in de badkamer graag met tanning spray speelde en haar lichaam verstopte in veel te wijde leggings en jurken waarin ik nog net niet zwom. Het kostte mij tientallen coachingsessies om een jaar of zeven geleden eindelijk mijn lichaam te accepteren zoals het is, inclusief deze huid.
Ik ben gaan inzien dat ik nu eenmaal een ginger-totaalpakket heb meegekregen van Moeder Natuur: rood haar, sproeten, witte huid en snel verbranden. Ik kan daar wel van alles aan willen veranderen. Maar ik vind het prima dat de chromosomen blijkbaar ooit bepaald hebben dat dit is hoe ik moest zijn.
Het was tot mijn 23e een hele strijd om mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik heb er therapie voor gevolgd en heb tot vervelens toe voor de spiegel gestaan om – in opdracht – dingen te benoemen die ik wél mooi vond aan mezelf. Ik ben dolgelukkig dat ik nu al heel wat jaren mijn lichaam kan accepteren. Inclusief rode lokken, melkflessen, knokige knieën en alles wat bij mijn lijf hoort.
Het heeft lang geduurd voordat opmerkingen als die hierboven me niets meer deden. Sterker nog: jarenlang hielden ze mijn gevoel van onzekerheid in stand. Ik weet dat ik niet de enige ben die met onzekerheid en rotopmerkingen te maken krijgt. Mij beïnvloedt het nu totaal niet meer. Ik trek geen sprintje naar de zonnebank als iemand me dat aanbeveelt. Maar hoe zonde is het dat nog regelmatig met dit soort opmerkingen werd gestrooid, en dat er misschien mensen rondlopen die in hun onzekerheid worden gesterkt door zulke onbenullige oordelen.
Over Photoshop en wortelkleurtjes
Nog even terug naar de opmerkingen. Aanleiding voor dit artikel is niet die ene zonnebank-opmerking. De serieuze aanleiding was nog een stuk serieuzer dan dit. Voor een werkrelatie was ik door een professionele fotograaf op de foto gezet. De fotograaf zou de foto’s alleen nog “iets bewerken”.
Een paar weken later kreeg ik het resultaat onder ogen. Ik zag eruit alsof ik 24 uur onder de zonnebank had gelegen, mijn fronsrimpel had laten opvullen met botox en direct langs de tandarts voor een tandenbleeksessie was gegaan om voor boegbeeld voor maximum whitening-tandpasta te kunnen spelen. Dit was ik niet. Ik viel vooral over mijn huidskleur. Waarom had ze die (niet een beetje, maar véél donkerder) gemaakt, zonder dat ik daar ooit om had gevraagd? Zelfs na drie weken zonnen op de Bahama’s zou ik er niet zo uitzien. Hooguit zou ik dan het uiterlijk van een kreeft aannemen, omdat mijn huid zelfs met zonnebrandcrème op nogal snel verbrandt. Zoals hier, zo had ik er nog nooit uitgezien.
Ik trok Bart uit zijn werkkamer en liet hem de foto zien. Vervolgens moest hij (arme jongen!) een tien minuten durende woordenbrij waar de irritatie van afspatte aanhoren over principekwesties, frustraties en onrealistische schoonheidsidealen waaraan ik niet wilde meedoen.
Laat anderen niet bepalen wanneer jij mooi bent
Ik zal jou de tirade besparen die vriendlief moest aanhoren. Ik wil geen energie steken in stomme opmerkingen. Wel in wat inzichten die ik op dat moment had en die ik jou ook wil meegeven. Om jou te laten weten dat jij en je huid, je puistjes, je cellulitus en wat dan ook helemaal oké zijn, en dat niemand anders daar iets over te zeggen heeft.
Het ging me niet om hoe ik op de foto op de site zou komen te staan. Het ging me om wat je als onderhuidse boodschap (onbedoelde woordspeling!) meegeeft door met Photoshop eigenhandig iemands huidskleur drastisch aan te passen. Het ging me om het gemak waarmee iemand bepaalt dat ik er mooier (of gezonder?) uitzie als mijn huid meer getint is. Het feit dat diezelfde persoon daarmee onderstreept dat dát het schoonheidsideaal is. En ook dat diegene eigenhandig bepaalt dat mijn huidskleur ertoe doet en dat ik als professional beter tot mijn recht zou komen als ik in dat schoonheidsplaatje pas. Waarom?
Schoonheidsidealen zijn subjectief. Waar je in de ene cultuur mooier wordt gevonden met een groot achterwerk, moet je in de andere cultuur juist een wespentaille en smalle kont hebben. Dat terwijl elk lichaam anders is en de natuur het zo heeft bepaald dat niet iedereen in dat ene ideaal past. Gelukkig maar. Iedereen is mooi. Jij bent mooi. Bloedmooi. Juist omdat jij jij bent, zoals zij ook zij zijn.
Je wordt er alleen maar mooier op als je jezelf durft te zijn, zonder mee te gaan in idealen die een ander je met onbedoeld vervelende opmerkingen oplegt.
Wees anders, wees jezelf
Hoe saai zou de wereld zijn als we allemaal met precies dezelfde zonnebanktint de zonnestudio uit lopen. Als we allemaal een Kim Kardashian-kont hebben, een voorhoofd zonder fronsen en een Colgate-glimlach. Meet jouw schoonheid niet af aan de looks van anderen. Vergelijk jezelf niet met de Instagram-modellen die waarschijnlijk nog vier keer zo veel filters over hun foto hebben geplakt als ik op de in mijn ogen al extreem bewerkte foto van die ene fotograaf.
Accepteer de huid die moeder Natuur jou heeft meegegeven en wees lief voor je lijf. Met je sproetjes, putjes, striemen, littekens, puistjes, spataderen, rimpels, verkleuringen, pigmentvlekken of whatever. We zijn allemaal anders, en dat is nou juist het fantastische aan ons als mensen.
Heb jij ooit te maken gehad met skin-shaming?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Een tweeling zijn: hoe is dat?
Voor mij zijn tweelingen eigenlijk heel normaal geworden. Mijn broertjes zijn namelijk een (twee-eiige) tweeling, dus ik ben er min of meer mee opgegroeid. Bovendien hebben mijn ouders mijn broertjes altijd als twee individuen behandeld en sta ik er daardoor vaak niet bij stil dat ze ooit 5 minuten na elkaar geboren zijn. Toch merk ik dat mijn broertjes als tweeling iets bijzonders met elkaar hebben. Vaak voelen ze elkaar bijvoorbeeld haarfijn aan en lachen ze om precies dezelfde grappen. Ik was daarom benieuwd hoe het is om een tweeling te zijn en legde ze een aantal prangende vragen voor.
14 hypes die ik compleet aan me voorbij heb laten gaan
Op de middelbare school snapte ik niets van Uggs en had ik ook geen flauw idee waarom iedereen zo graag Björn Börg-onderbroeken droeg die ver boven de - al net zo charmante - heupbroek uitkwamen. Ik heb dan ook in de loop der jaren heel wat hypes gemist. En als ik er wel aan toegeef, dan is dat vaak járen nadat de rest van Nederland op de trend is ingestapt. Ach, ik ben helemaal oké met mijn spuit-elf-positie. Dus durf ik schaamteloos toe te geven dat ik deze 14 hypes volledig aan me voorbij heb laten gaan.
Outfit | Thuiswerken in stijl (en met vogels)
Thuiswerken is voor mij geen reden om in joggingbroek aan de slag te gaan. Ik voel me altijd een stuk fijner als ik iets leuks uit de kast heb getrokken. Een mooi jurkje en een leuke blazer doen voor mij wonderen. En dan niet alleen op dagen waarop ik enigszins toonbaar voor de Skype-camera moet verschijnen of mijn wekelijkse supermarktbezoekje gepland heb staan. Ik laat je graag midden in mijn thuiskantoor mijn nieuwe fleurige jasje zien. En daarmee meteen een van mijn favoriete nieuwe lente-outfits!
Ik ben het zó met je eens! Dat hele gedoe van ongevraagde opmerkingen. Waarom doen mensen dat toch?! Je huid zegt echt niets over wie je bent. Ik ‘bruin’ vrij makkelijk. “Wat zie je er goed uit!” hoor ik dan. Ook als ik me niet zo voel, maar dat durf ik dan al niet meer te zeggen.
Ik snap dat je niet blij was met die bewerkte foto. Een foto zoals je bent, is vaak veelzeggender dan het bewerkte perfecte plaatje.
Heel mooi om te lezen dat jij jezelf accepteert zoals je bent!
Zo stom van die fotograaf! Ik ben zelf ook vrij wit, en inmiddels vind ik dat ook echt helemaal oke.
Ik kan me ook echt ergeren aan opmerkingen over zulke dingen, want het verschilt gewoon per persoon wat normaal is. Zo heb ik wel eens gehoord dat mensen het idee hadden dat mijn zoon wat geel zag. Tja, in vergelijking met zijn rossige zusje met meer roze-witte huid, lijkt het bij hem misschien geel, maar het is gewoon een heel normale huiskleur met een gele ondertoon. Al dat vergelijken…
Audrey, weet je zeker dat de gele kleur niet wijst op geelzucht? Ik denk dat ik daar (nieuwe) ouders toch altijd even op zou wijzen. Geel is namelijk niet echt een normale huidskleur (dat is heel anders dan bijvoorbeeld een aziatische huidskleur). Hou zijn oogjes even in de gaten: als die ook gelig worden dan moet je natuurlijk onmiddellijk actie ondernemen. Heeft niks te maken met ‘shaming’, maar meer met dat mensen blijkbaar op jou en je kind gesteld zijn. Tenzij mensen ‘geel’ gebruiken om aan te geven dat zijn kleurtje anders is dan zijn zusje, in welk geval je kunt bevestigen dat het niet om een een-eiige tweeling gaat 🙂
Ik weet dat mensen het daarom zeiden, en we hebben dat zeker goed in de gaten gehouden in het begin (ook met professionals erbij), maar ze zijn inmiddels bijna 5 maanden en er is absoluut niks aan de hand. Hij is ook nooit echt geel geweest, maar het contrast tussen een witte huid met roze ondertoon en een normaal babykleurtje met een wat gele ondertoon (wat volwassenen ook kunnen hebben…) viel sommige mensen dan op. Aargh 😉 Mijn vriend en ik hebben overigens ongeveer hetzelfde contrast, dus genetisch is het logisch 😉
Mijn dochter ook een gele ondertoon en zoon een roze. Dat is toch heel normaal dat er verschillende ondertonen zijn?
Hoeft ook niets met afkomst te maken te hebben. Bij het kiezen van een goede foundation wordt er ook altijd goed naar ondertoon gekeken.
Schaamte is iets wat je zelf voelt onder sociale druk. En laat ik nou nooit last hebben van sociale druk. Dus nee, ondanks dat ik (veel) te dik ben geweest, niet in de zon zit, mijn benen liever niet scheer, een puberpukkelhoofd heb gehad, een voorliefde voor nerdy things voor het ’trendy’was (no gatekeeper) … kan het me echt geen bal schelen.
Wat me wel stoort is dat mensen snel over ‘shaming’ spreken als iemand gewoon iets zegt uit belangstelling of omdat men ongerust is. Maar dat terzijde, jij bent niet bleek. Op jouw foto’s zie je er blakend van gezondheid uit. Een witte huid die bruingekleurd is, is trouwens waarschijnlijk veel ongezonder. De zonnebank is wel het allerslechtste advies wat je iemand kan geven, gezien de kans op huidkanker. Goed dat je daar nooit serieus naar geluisterd hebt.
Ik vind wel dat een fotograaf altijd eerst toestemming moet vragen voor er een soort kleurbalans over jouw te publiceren foto wordt gegooid.
Verder haal ik mijn schouders erover op. Er zijn te veel dames die photoshoppen tot een kunst hebben verheven en dat is nu de tendens. Je kunt het dus wel verwachten dat het nu een standaard is dat foto’s worden aangepast aan de huidige idealen.
Jeetje wat stom zeg! Zeker als het ongevraagd gebeurd. Ik heb een nogal lichte huid en verbrand snel. Ik zou liever een wat zon-bestendiger huid hebben gehad toen ik jaren in het Midden-Oosten woonde. Maar goed: je hebt het niet voor het uitkiezen en om hoe het er uit ziet… ach, ik vind sommige dingen aan mezelf prima, andere minder, maar dit ben ik. Nog wel benieuwd: wat heb je gedaan toen je die foto onder ogen kreeg? Heb je de fotoshopeffecten ongedaan laten maken?
Ik heb zelf ook een lichte huid die amper bruint en eerder rood wordt na wat zon te hebben gezien, dus ik snap je helemaal. Ik heb ook nog even geknoeid met zelfbruiner, maar daar heb ik nu simpelweg geen zin meer in. Ja, ik heb witte benen. Als het iemand niet aanstaat, moeten ze er maar niet naar kijken. Zonnebank en gezond horen idd niet in dezelfde zin thuis :-). Dat van die fotograaf die je ongevraagd bruiner had gemaakt, dat is echt grof! Heb je hem gevraagd om het aan te passen?
Dit is inderdaad iets waar een heleboel mensen zo onnodig veel drukte over maken.
Ik heb me er als tiener soms ook zorgen over gemaakt, vooral over of mijn benen wel bruin genoeg waren dat ik een korte broek aan “mocht”. Als veertienjarige liep ik alleen in lange broeken.
Inmiddels doe ik maar wat. Ik scheer m’n benen ook niet. En ik smeer veel zonnebrand in plaats van te proberen bruin te worden, want ik weet nu meer over hoe huidkanker ontstaat en wat er dan met je gebeurt en dat is niet leuk.
Ik hoop dat iedereen uiteindelijk tevreden kan zijn met z’n eigen kleurtje / huidtextuur / etc, en dat we kunnen focussen op gezondheid.
Ik heb vanuit de buitenwereld nooit echt veel te maken gehad met skinshaming, wel met mijn eigen onzekerheid. Waarschijnlijk ergens ontstaan door social media en mezelf vergelijken met mensen die puisten, oneffenheden en wat dan ook wegstaken onder make-up. Daar heb ik uiteraard geen problemen mee, maar ik ben mezelf er wel moeten op gaan wijzen dat het niet echt eerlijk is als ik mijn huid of gezicht daarmee vergelijk. Ondertussen ben ik uit die fase en ik merkte zelfs dat ik mijn eigen oneffenheden (ik heb vaak hele kleine miniscule puistjes op mijn voorhoofd) leren accepteren. Ze maken me wie ik ben. En voor anderen geldt dat ook. Ik merk zelfs dat ik mensen die dat niet proberen te verbergen nog duizend keer mooier vind want het straalt eigenheid en karakter uit. En in mijn ogen kan je niks mooiers zijn dan dat. Geen steen naar de mensen die dat wel wegsteken onder make-up of filters natuurlijk. Iets wat me wel onzeker maakt is als ik slechte pijn weken heb (en bijgevolg ook minder goed of vast slaap) ik daardoor wallen onder mijn ogen heb. Make-up heb ik nooit iets gevonden en dat is nog steeds zo. Maar ik merk dat het me wel onzeker maakt en ik ben dan bang dat dat afdoet aan mijn schoonheid. Het maakt me onzeker als mijn ziekte uiterlijk zichtbaar is. Aan de andere kant weten dat ik elke dag worstel met pijn en vermoeidheid en nog steeds doorga is meer een teken van kracht en niet iets waar ik me voor zou moeten schamen. Want de dagen dat de wallen het grootst zijn, zijn de dagen dat het ik het meest moet knokken om door de dag te komen.
Je verwoordt het op het eind van je comment zo mooi: waar jij tegen vecht is een teken van kracht, niet iets wat je hoeft te verhullen. Je bent altijd goed zoals je bent, en het belangrijkste is dat je het op de zwaarste dagen zo fijn mogelijk voor jezelf maakt. Met of zonder make-up, als je maar mild bent voor jezelf en doet wat jij fijn vindt <3
Wat belachelijk van die fotograaf, dat kan echt niet!! Het is jammer dat we in deze tijd steeds meer als nep mensen eruit willen zien. Alles moet maar nep zijn, het slaat nergens op. Het is toch de natuur? En we zijn allemaal uniek! Zelf heb ik een zeer lichte huidskleur en krijg ook vaak zat de meest irritante opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Heel goed artikel trouwens 🙂
Dank je! En wat rot dat jij hier ook regelmatig last van hebt gehad in de vorm van vervelende opmerkingen!
Inderdaad, zo zonde dat nep regelmatig voor natuurlijk lijkt te gaan. Dan ben ik blij dat ik gelukkig heel veel fotografen ken (nou ja, via Instagram ;)) die juist groot voorstander zijn van mensen zo natuurlijk mogelijk vastleggen, precies zoals ze zijn. Zo zie ik het zelf ook het liefst.
Ik snap je punt, maar ik vind dat ‘shamen’ ook een beetje een overtrokken ding. Toen ik jong was zeiden mensen altijd dat ik zo rustig was en dat vond ik heel vervelend (omdat ik eigenlijk vooral verlegen was en graag wat meer van mezelf wilde kunnen laten zien). Ik zou dat ook kunnen zien als ‘introvertshaming’, maar is het niet gewoon zo dat sommige dingen bij jezelf gewoon wat gevoelig liggen en dat daardoor bepaalde opmerkingen van andere mensen als kwetsend worden ervaren En is dit dan hun schuld? Schaamte zit vooral in jezelf denk ik en niet in de samenleving. Ik denk ook dat een onzeker iemand áltijd wel een reden vindt om zich ergens voor te schamen.
Uiteindelijk krijg je hier minder last van, niet omdat de samenleving veranderd is, maar omdat je zelf bent gegroeid als mens. Net zoals ik het nu als compliment zie als iemand zegt dat ik zo rustig ben.
Hier nog iemand met het ginger-totaalpakket! Helaas is het heel herkenbaar wat je zegt. Vooral tijdens mijn tienerjaren kreeg ik ontelbare opmerkingen over hoe bleek ik ben. Toen ik na de zomervakantie weer terug naar school ging keek ik altijd op tegen de sportlessen, omdat ik wist dat in de kleedkamer opmerikingen zou krijgen zoals ‘goh, jij mag weleens meer buiten komen”. Het is heel verfrissend om je artikel te lezen, hopelijk leren mensen dat we allemaal verschillend zijn en dat niet iedereen per se een zongebruinde huid hoeft te hebben.
Dank je wel voor dit mooie artikel. Wat herkenbaar allemaal.
Ik had het er op Instagram ook al kort over. Ik kreeg die opmerkingen ook. Ik begrijp eigenlijk gewoon niet goed waarom mensen precies de nood voelen om commentaar te geven op iemand anders. Van mij mag je denken wat je wilt maar zo’n dingen hoef je niet uit te spreken. Daar voelt niemand zich beter van.
Precies! De wereld zou zoveel mooier zijn als mensen niet alles wat ze denken ook hardop uitspreken. In elk geval geen dingen waar de ander toch niets mee kan en die alleen maar onnodig onzeker maken.