Meestal blijf ik op Vaker Vrolijk vooral ver weg van klagen. Maar af en toe lucht het best op om eens flink te benadrukken wat je STOM vindt én om te beseffen hoe erg je eigenlijk boft als dát jouw first world problems zijn. Daarom maar weer eens een lijstje op de blog! Met dit keer een paar onbenullige (en soms minder onbenullige) dingen die ik STOM vind. Van patronen waar de feminist in mij niet blij van wordt tot vuilniszakstruggles.

• Dat mijn haar vaak op zijn geweldigst zit als ik naar bed ga. Hallo, doe maar copy paste naar morgenochtend graag! 
• De honderden oordelen over moeders die wel werken/niet werken/te veel werken/te weinig werken. Of je nu stopt met werken nadat je kinderen hebt gebaard (“Zo zonde van je carrière!”), fulltime blijft werken (“Goh, mis je dan niet heel veel van de opvoeding?”) of parttime gaat werken (“Nou, daar gaat je carrière”), opmerkingen zijn er voor mijn gevoel altijd. Laat vrouwen lekker zelf die keuze maken.
• Dat er in komkommertijd niet veel meer dan slechte herhalingen van herhalingen te zien zijn, terwijl er in het tv-hoogseizoen juist meer op tv komt dan wij (Bart en ik) kunnen bijbenen.
• Dat mijn laptop de combinatie van een Zoom-call en aantekeningen maken in Word niet aankan en het dan standaard op een haperen zet. Maar daar wordt iets aan gedaan: ergens komende week ga ik eindelijk een nieuwe laptop kopen.
• Dat ik regelmatig samenwerkingsverzoeken krijg die ongeveer op het volgende neerkomen: “Wil je onze nieuwe brand ambassador worden? Het idee is dat je drie keer per maand onze lingerie/sieraden/horloges/sportkleding/wat dan ook laat zien in ruil voor 10% korting op onze producten.” Ehm, dus ik moet zelf voor een flink bedrag producten kopen om ze vervolgens ook nog verplicht te promoten? Leuk maar bedankt!
• De ‘verlies 6 kilo in 6 weken’-koppen in tijdschriften. Het is eigenlijk bizar dat media bijna altijd wel een reden vinden waarom je kilo’s zou moeten verliezen en dat ook promoten als je zelf nog niet op afvalideeën was gekomen. Ik zou soms willen dat de maatschappij iets minder denkt in ‘afvallen is goed, aankomen is slecht’ en meer focust op gezond leven in het algemeen. Crashdiëten heeft niets met gezond leven te maken, en afvallen is niet voor iedereen gezond.
• Dat ik zeker een half jaar lang YouTube-advertenties te zien kreeg voor een tutorial om pulled pork op de barbecue te bereiden, terwijl ik al 17 jaar vegetariër ben en geen flauw idee heb hoe ik ooit in hun zorgvuldig getargete doelgroep kan voelen.
• De hoeveelheid plastic verpakking om vega-burgers. Kan de verpakking niet ietsje kleiner voor twee bescheiden burgertjes?
• Planten die zo groot groeien dat ze niet meer passen op de plek in huis waarvoor ze in mijn ogen voorbestemd waren. Dát hadden we niet afgesproken!
• Laatste restjes in pindakaaspotten, die vaak zo hard zijn dat je een droge hap pindakaas in je mond hebt. 
• De kapjes/korstjes/uiteinden of hoe je het ook noemt bij brood. In elk geval: het uiterste sneetje brood met de harde buitenkant. Ik voer die standaard aan de eendjes. Brood moet voor mij zacht zijn.
• Dat ik wél bloedstollend spannende thrillerfilms en politieseries wil kijken, maar dat mijn nachtrust daar niet zo lekker op gaat als ik zou willen.
• Om 12 uur naar bed gaan en terwijl je de slaap uit je ogen wrijft en moe maar voldaan in bed wilt stappen ontdekken dat je nog het bed moet opmaken. Story of my life.
• Dekbedden in hotels zonder instopstrook. Kan. Ik. Niet. Aan.
• Muggen. Vooral als ze voor het slapengaan naast je hoofd zoemen, alsof ze je lekker willen inwrijven dat je morgen met een joekel van een jeukende bult wakker wordt. 

Inimini-theekopjes bij congressen of in vergaderzalen die je in twee slokken leeg hebt gedronken, terwijl je denkt eens goed je dorst te stillen. Niet my cup of tea, aangezien ik thuis gewend ben uit mokken van 350 ml thee te drinken. 

• Reclames tijdens de ‘Deep Focus Music’-video’s die ik kijk om gefocust te werken. Niet zo goed voor de focus, zeg maar, als je opeens kneiterhard een BN’er tegen je hoort schreeuwen dat je zijn cursus moet volgen om slapend een miljoen te verdienen met bitcoins. 
• Al die keren dat ik vergeet mijn geluid uit te zetten als ik door Instagram blader en me kapot schrik door Reels-muziekjes. Ook sorry voor al die keren dat je daar in bed van wakker schrok, Bart!
• Dat ik het aan de ene kant prima vind dat ik introvert ben, maar aan de andere kant soms nog steeds baal als ik moe ergens vandaan kom in plaats van te stuiteren van de energie. “Het was toch leuk?!”.
• Dat ik meer lunchtentjes ken in Amsterdam waar ik ooit naartoe wil gaan dan dat ik tijd heb voor Amsterdamse lunches. 
• Dat ik nog steeds regelmatig thuiskom met vuilniszakken die óf veel te groot óf veel te klein zijn voor onze prullenbak, omdat ik geen flauw idee heb hoeveel liter er nu eigenlijk in zo’n bak gaat. 
• De quote van de bakker bij ons op de hoek die ze elk voorjaar op een poster laten afdrukken: “Doe mij er een aardbei”. Ik houd van woordgrappen, maar deze vind ik te suf om mijn mondhoek ook maar een beetje voor op te trekken. 
• Automatische bandjes bij keuzemenu’s die al “Deze code is niet juist” roepen terwijl je nog de cijfers aan het intikken bent. Meer mensen die dan de neiging krijgen om hard terug te schreeuwen “Ik ben al bezig!”?
• Schoenen kopen. Ik zie 200 paar schoenen die ik leuk vind, maar over het algemeen past geen enkel paar om mijn moeilijke voeten en word ik standaard doorverwezen naar de afdeling met veel minder leuke ergonomische schoenen. (Iemand tips voor plekken waar je wél leuke (op maat gemaakte?) schoenen voor moeilijke voeten kunt vinden?)
• Dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel soms 1000x groter is dan zou moeten en (vooral) dan goed zou zijn voor mijn stressniveau.
• Vogels die op je auto poepen terwijl je net zo trots bent dat je 5 dagen geleden voor het eerst sinds maanden weer door de wasstraat bent geweest.
• Dat ik dit lijstje maak met totaal onbenullige dingen die totaal niet in verhouding staan met alles wat wél prachtig is in mijn leven. Maar ik heb geleerd: klagen mag soms. Met een knipoog al helemaal. Want laten we wel wezen: het leven is absoluut zo slecht nog niet als jouw first world problems bestaan uit de Reels-muziekje die in je oren tetteren of te kleine theekopjes. Ik tel mijn zegeningen. 

Wat vind jij STOM?