Meestal blijf ik op Vaker Vrolijk vooral ver weg van klagen. Maar af en toe lucht het best op om eens flink te benadrukken wat je STOM vindt én om te beseffen hoe erg je eigenlijk boft als dát jouw first world problems zijn. Daarom maar weer eens een lijstje op de blog! Met dit keer een paar onbenullige (en soms minder onbenullige) dingen die ik STOM vind. Van patronen waar de feminist in mij niet blij van wordt tot vuilniszakstruggles.
- Dat mijn haar vaak op zijn geweldigst zit als ik naar bed ga. Hallo, doe maar copy paste naar morgenochtend graag!
- De honderden oordelen over moeders die wel werken/niet werken/te veel werken/te weinig werken. Of je nu stopt met werken nadat je kinderen hebt gebaard (“Zo zonde van je carrière!”), fulltime blijft werken (“Goh, mis je dan niet heel veel van de opvoeding?”) of parttime gaat werken (“Nou, daar gaat je carrière”), opmerkingen zijn er voor mijn gevoel altijd. Laat vrouwen lekker zelf die keuze maken.
- Dat er in komkommertijd niet veel meer dan slechte herhalingen van herhalingen te zien zijn, terwijl er in het tv-hoogseizoen juist meer op tv komt dan wij (Bart en ik) kunnen bijbenen.
- Dat mijn laptop de combinatie van een Zoom-call en aantekeningen maken in Word niet aankan en het dan standaard op een haperen zet. Maar daar wordt iets aan gedaan: ergens komende week ga ik eindelijk een nieuwe laptop kopen.
- Dat ik regelmatig samenwerkingsverzoeken krijg die ongeveer op het volgende neerkomen: “Wil je onze nieuwe brand ambassador worden? Het idee is dat je drie keer per maand onze lingerie/sieraden/horloges/sportkleding/wat dan ook laat zien in ruil voor 10% korting op onze producten.” Ehm, dus ik moet zelf voor een flink bedrag producten kopen om ze vervolgens ook nog verplicht te promoten? Leuk maar bedankt!
- De ‘verlies 6 kilo in 6 weken’-koppen in tijdschriften. Het is eigenlijk bizar dat media bijna altijd wel een reden vinden waarom je kilo’s zou moeten verliezen en dat ook promoten als je zelf nog niet op afvalideeën was gekomen. Ik zou soms willen dat de maatschappij iets minder denkt in ‘afvallen is goed, aankomen is slecht’ en meer focust op gezond leven in het algemeen. Crashdiëten heeft niets met gezond leven te maken, en afvallen is niet voor iedereen gezond.
- Dat ik zeker een half jaar lang YouTube-advertenties te zien kreeg voor een tutorial om pulled pork op de barbecue te bereiden, terwijl ik al 17 jaar vegetariër ben en geen flauw idee heb hoe ik ooit in hun zorgvuldig getargete doelgroep kan voelen.
- De hoeveelheid plastic verpakking om vega-burgers. Kan de verpakking niet ietsje kleiner voor twee bescheiden burgertjes?
- Planten die zo groot groeien dat ze niet meer passen op de plek in huis waarvoor ze in mijn ogen voorbestemd waren. Dát hadden we niet afgesproken!
- Laatste restjes in pindakaaspotten, die vaak zo hard zijn dat je een droge hap pindakaas in je mond hebt.
- De kapjes/korstjes/uiteinden of hoe je het ook noemt bij brood. In elk geval: het uiterste sneetje brood met de harde buitenkant. Ik voer die standaard aan de eendjes. Brood moet voor mij zacht zijn.
- Dat ik wél bloedstollend spannende thrillerfilms en politieseries wil kijken, maar dat mijn nachtrust daar niet zo lekker op gaat als ik zou willen.
- Om 12 uur naar bed gaan en terwijl je de slaap uit je ogen wrijft en moe maar voldaan in bed wilt stappen ontdekken dat je nog het bed moet opmaken. Story of my life.
- Dekbedden in hotels zonder instopstrook. Kan. Ik. Niet. Aan.
- Muggen. Vooral als ze voor het slapengaan naast je hoofd zoemen, alsof ze je lekker willen inwrijven dat je morgen met een joekel van een jeukende bult wakker wordt.
Inimini-theekopjes bij congressen of in vergaderzalen die je in twee slokken leeg hebt gedronken, terwijl je denkt eens goed je dorst te stillen. Niet my cup of tea, aangezien ik thuis gewend ben uit mokken van 350 ml thee te drinken.
- Reclames tijdens de ‘Deep Focus Music’-video’s die ik kijk om gefocust te werken. Niet zo goed voor de focus, zeg maar, als je opeens kneiterhard een BN’er tegen je hoort schreeuwen dat je zijn cursus moet volgen om slapend een miljoen te verdienen met bitcoins.
- Al die keren dat ik vergeet mijn geluid uit te zetten als ik door Instagram blader en me kapot schrik door Reels-muziekjes. Ook sorry voor al die keren dat je daar in bed van wakker schrok, Bart!
- Dat ik het aan de ene kant prima vind dat ik introvert ben, maar aan de andere kant soms nog steeds baal als ik moe ergens vandaan kom in plaats van te stuiteren van de energie. “Het was toch leuk?!”.
- Dat ik meer lunchtentjes ken in Amsterdam waar ik ooit naartoe wil gaan dan dat ik tijd heb voor Amsterdamse lunches.
- Dat ik nog steeds regelmatig thuiskom met vuilniszakken die óf veel te groot óf veel te klein zijn voor onze prullenbak, omdat ik geen flauw idee heb hoeveel liter er nu eigenlijk in zo’n bak gaat.
- De quote van de bakker bij ons op de hoek die ze elk voorjaar op een poster laten afdrukken: “Doe mij er een aardbei”. Ik houd van woordgrappen, maar deze vind ik te suf om mijn mondhoek ook maar een beetje voor op te trekken.
- Automatische bandjes bij keuzemenu’s die al “Deze code is niet juist” roepen terwijl je nog de cijfers aan het intikken bent. Meer mensen die dan de neiging krijgen om hard terug te schreeuwen “Ik ben al bezig!”?
- Schoenen kopen. Ik zie 200 paar schoenen die ik leuk vind, maar over het algemeen past geen enkel paar om mijn moeilijke voeten en word ik standaard doorverwezen naar de afdeling met veel minder leuke ergonomische schoenen. (Iemand tips voor plekken waar je wél leuke (op maat gemaakte?) schoenen voor moeilijke voeten kunt vinden?)
- Dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel soms 1000x groter is dan zou moeten en (vooral) dan goed zou zijn voor mijn stressniveau.
- Vogels die op je auto poepen terwijl je net zo trots bent dat je 5 dagen geleden voor het eerst sinds maanden weer door de wasstraat bent geweest.
- Dat ik dit lijstje maak met totaal onbenullige dingen die totaal niet in verhouding staan met alles wat wél prachtig is in mijn leven. Maar ik heb geleerd: klagen mag soms. Met een knipoog al helemaal. Want laten we wel wezen: het leven is absoluut zo slecht nog niet als jouw first world problems bestaan uit de Reels-muziekje die in je oren tetteren of te kleine theekopjes. Ik tel mijn zegeningen.
Wat vind jij STOM?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Blij Lijstje #40 | Balkonbomen, brownie-ontbijtjes & brute meditatieverstoorders
In oncharmante shorts op heuphoogte in een pashokje staan, getuige zijn van een dubieuze opmerking van mijn logeergrage buurman en een boom planten op het balkon - het zijn zomaar een paar ervaringen uit mijn “bruisende” leven. Verder werd ik woest verstoord tijdens een zen-moment door mijn persoonlijke herriemaker (a.k.a. Pippa), ben ik diezelfde herriemaker een trucje aan het leren en verheugden we ons op een tripje naar Limburg. Vrolijke momenten alom! Ik verzamelde ze voor je in dit lijstje.
Vegan kip met aubergine in smeuïge pindasaus (met veel groenten)
Spiesjes hebben wat mij betreft iets magisch. Ik weet niet wat het is, maar eten lijkt haast automatisch nóg beter te smaken als het aan een stokje geregen is. Dat geldt zeker voor deze spiesjes met vegan kip, aubergine en een goddelijke pindasaus. Je bakt de kipstukjes en aubergine lekker mals in de oven, en schenkt er vervolgens een flinke scheut zelfgemaakte pindasaus overheen. Serveer daar rijst en lekker veel groenten bij, en je hebt een voedzame en rijke maaltijd waarmee je met een gerust hart hoge ogen kunt gooien bij de visite.
Nieuwe vleesvervangers van Lidl | Review & kritische smaaktest
Goh, je had mijn gezicht moeten zien toen ik laatst langs het vegaschap bij Lidl liep. Al die nieuwe vleesvervangers - ik werd er spontaan een hamsteraar van. Niet omdat ik bang ben eten tekort te komen, maar wel omdat ik het liefst ALLES wilde testen. Er belandde dus een hele lading nieuwe vleesvervangers van Lidl in mijn boodschappenmandje, zodat ik thuis enthousiast aan het proeven kon slaan. Welke vleesvervangers waren een groot succes en welke - ehm - niet? Je leest het in deze review.
Ik vind vooral één reclame heel irritant op YouTube. Dat gaat over een man die dan in de camera schreeuwt dat je jezelf niet hardop mag voorlezen. Ben benieuwd of meer mensen die irritante reclame krijgen . Ik denk dan altijd dat maak ik zelf wel uit 😂
Haha, wat een maffe reclame inderdaad! Ik ken hem niet, maar kan me helemaal voorstellen dat die in je irritatiezone zit 😉 Niets mis met hardop voorlezen!
Jaaaa Irene! Daar moest ik ook meteen aan denken. Ik krijg die man ook aaaaaltijd.
Heerlijk, zo’n klaaglijstje! Trouwens grappig van dat uiteinde van het brood. Ik verheug me daar dus heel erg op. Pure hagelslag erop en smullen maar:).
Goedemorgen Romy, Sinds augustus heb ik jouw website gevonden. Ik lees jou berichten elke ochtend. Een fijn moment om de dag mee te starten! Ik wil jou laten weten hoe fantastisch ik het vind. Elke keer haal ik er wel wat uit. Ik ben al even thuis met een burn-out en jouw teksten (en die van Sochicken) helpen mij enorm. Je laat mij lachen, ontroeren en meegenieten van jouw wandelpad in ’t leven. Je bent bijna 2 decennia jonger dan ik en ik vind het ongelooflijk knap hoe jong je nog bent, dit al kan bereiken! Ik lees, kijk, ervaar en leer. Dankjewel!
Ah! Misschien ben ik dan wel een eendje geweest in een vorig leven. Ik ben juist gek op kapjes (en ja: dat is echt de enige juiste benaming. Ik weiger iets anders te zeggen). Als ik een warm brood koop en ze laten de zak open bij de winkel … dan eet ik het kapje al op voor we thuis zijn. Zo lekker knapperig 🙂 Yum! (.. eh, waar? Waar voer jij de eendjes? En weet iemand waar ik een eendenkostuum kan kopen?? 😉 )
Maar als ik dan ook even mag klagen: Fietsers die keihard rijden op een VOETpad, waar ik met mijn chihuahua loop én waar kinderen lopen en spelen. En dan zo verwaand zijn niet even af te stappen, of sorry te zeggen als ik daardoor bijna in de hondenpoep van een andere hond moet staan. Oh ja! Mensen met andere honden, die weigeren de poep op te ruimen! Neem een zakje mee! Kan mij het schelen dat jouw hond 4x de output heeft van mijn hondje. Ruim het op. Doe ik ook.
… Ja. Dat lucht op 🙂
Een keer goed klagen is gezond. Ook op een blog die vol gelukjes en positiviteit staat. Ik ben gekomen van jaren waarin ik niet durfde te klagen en al het positieve altijd benadrukte. Terwijl dat niet gezond is. Ik merk dat ik nu wel eens denk van ‘oh Nikita, het leven ziet er een pak beter uit nu dan vroeger’. En dat ik dan van mezelf niet mag klagen. Dan denk ik vaak aan mijn jongere zelf en wenste ik dat ik haar kracht weer had. Maar de jongere versie van mij duwde al het negatieve weg en voelde niks. Dat is ook niet gezond. Dus een lijstje zoals dit hierboven moet (met een knipoog uiteraard) kunnen. En mijn grootste irritatie de laatste tijd; mensen die op het fietspad lopen. Of mensen die tussen twee auto’s waar ik ze niet kan zien over het fietspad gaan om over te steken terwijl er 500 meter verderop een zebrapad is. Meestal doen ze dat zo’n vijf centimeter voor mij als ik op mijn step rijd. En ik let ook wel op natuurlijk en ik let op mijn snelheid. Maar als jij vijf centimeter voor mijn wielen oversteekt, dan kan ik bijna niet remmen. Meestal krijg ik dan ook naar mijn kop dat ik niet zo snel moet rijden als ik dan een keer geïrriteerd kijk. En op de tweede plek: mensen die op een zondag aan de kassa komen zeuren dat ze te lang moeten wachten omdat het druk is. Je weet dat als je naar de enige winkel komt die op zondag een hele dag open is, je een beetje geduld moet hebben. Mijn collega’s en ik hebben nu eenmaal maar twee handen en we doen ons best. Maar eigenlijk weegt dat weinig op tegen al het positieve in mijn dagen. Ik heb soms van die dagen dat ik me aan alles irriteer, maar ik denk dat dat ook normaal is als je hoofd bezig is met zware dingen te verwerken en eigenlijk een nieuw leven aan het opbouwen is. Dan is de emmer nu eenmaal sneller vol.