High Sensation Seeker (HSS) | wanneer je als HSP’er óók prikkels zoekt
Hoogsensitieve mensen staan over het algemeen bekend als rustzoekers. Maar er is ook een subgroep binnen de hoogsensitieve mensen die én snel overprikkeld én snel onderprikkeld raakt. Zij hebben aan de ene kant stilte en ontprikkeling nodig, maar houden aan de andere kant juist van uitdaging, reuring en nieuwe indrukken. "Verrek, dus dát is het!", dacht ik toen ik de term High Sensation Seeker tegenkwam. Ik ben prikkelgevoelig en kan snel overweldigd raken. Maar aan de andere kant ben ik gek op veel tegelijk ondernemen, houd ik meer van drukke steden dan van het bos én raak ik verveeld als ik weinig omhanden heb. Wat is een High Sensation Seeker? En hoe ga je om met de lastige paradox van zowel rust als sensatie zoeken?
Ik zou willen dat je weet…
Soms is alles wat je nodig hebt om je fijner te voelen een liefdevolle aaneenrijging van waardevolle woorden. Een paar zinnen in je oor om je gerust te stellen. Of een steunend duwtje in de rug dat zegt "Toe maar, jij kunt dit wel!". Alleen soms zit de dierbare persoon die je normaal precies de woorden toespreekt die je nodig hebt net niet naast je. Soms zit je even te erg vast in je eigen onzekermakende gedachten om jezelf een scheut zelfvertrouwen toe te spreken. Voor die momenten schreef ik deze verzameling van liefdevolle duwtjes in de rug. Dit zijn 12 dingen waarvan ik zou willen dat je ze weet (omdat we ze allemaal weleens kunnen gebruiken).
15 energievreters om op te letten (zodat je batterij niet leeg raakt)
Uitgeblust. Overprikkeld. Doodmoe. Leeggezogen. Geef er een naam aan, maar het komt erop neer dat sommige dingen je bakken met energie kosten. Denk aan dagen vol lange vergaderingen of een gesprek met die ene tante die altijd ongemakkelijke vragen over je liefdesleven stelt. Tja, er zijn een paar dingen die voor iedereen als energievreters zullen gelden. Van die situaties of activiteiten waar je altijd vermoeider uitkomt dan dat je er in ging. Hoe voorkom je dat je agenda daarmee dichtslibt en hoe zorg je dat je meer doet van wat je leuk en fijn vindt? Het begint met weten wat je energievreters én energiegevers zijn. Wie weet helpt dit lijstje jou daarbij.
Schamen voor jezelf: hoe heb je daar minder last van? (7 tips)
Het gevoel dat je door de grond wilt zakken. Blosjes op je wangen cadeau krijgen. Of je mond houden omdat het voelt alsof alles wat eruit komt niet passend zou zijn op dit moment. Het zijn allemaal tekenen van schaamte. En ik ben vast niet de enige die soms een 'Ik kan wel door de grond'-zakken gevoel heeft. Soms terecht, als ik een pan ben vergeten of de was te warm heb gezet. Maar meestal is het schaamte om niets. Om pukkeltjes die nu eenmaal bij je lijf horen, om zenuwtrekjes die je niet zomaar de kop in drukt of om hoe jij anders lijkt te zijn dan de rest. Dit zijn 7 dingen die mij (en jou misschien ook) helpen om je minder te schamen voor jezelf.
Meer zelfcompassie (zelfs als je even baalt van jezelf) – 9 tips
Hoe vaak betrap jij jezelf erop dat je een berg aan zelfkritiek over jezelf heen stort? Hoe vaak focus jij op dingen die je niet aanspreken in je spiegelbeeld? Hoe vaak zit jij er vier uur later nog mee dat je baas die ene tekst van jouw hand écht ondermaats vond? Zelfcompassie is het tegenovergestelde van jezelf een (onterechte) trap na geven. Maar ja, zelfcompassie klinkt meteen zo gezapig en met een hoog jezelf-pamperen-met-een-maskertje-en-chocola-gehalte. Nee hoor, echte zelfcompassie gaat daar niet over. En zelfcompassie is ook nog eens heel belangrijk. Voor je levensplezier, voor je zelfvertrouwen én om juist je fouten onder ogen te komen. Dit zijn 9 tips die mij helpen om meer zelfcompassie te voelen.
“Ik ben oké” – hoe leer je daar oprecht in te geloven?
Als ik straks mijn diploma cum laude haal, dán doe ik er echt toe. En als ik dan eindelijk zelfverzekerd voor vijftig man sta te presenteren, dán pas mag ik er echt zijn. Misschien herken je dat soort gedachten wel. Als het ene verbeterpunt gefixt is, dient het volgende zich alweer aan. Dat hoge latten verplaatsen was mijn natuurlijke gedrag rond mijn 20e. Er waren altijd dingen die beter konden, en ik zag mezelf als een project. Blijven schaven en schaven totdat ik ooit mijn onhaalbaar hoge lat zou halen en oprecht kon zeggen "Ik ben oké". Je raadt het al: daarin geloven heeft niets te maken met je stinkende best doen om onmogelijke doelen te behalen. Wel met stoppen met streven en geloven dat je nu al een prima persoon bent. Hoe overtuig je jezelf daarvan?
Introvert en eenzaam: hoe dat soms samengaat (+ mijn 11 tips)
Introvert en eenzaam klinkt misschien als een gekke combinatie. Als introvert ben je toch juist dol op tijd voor jou alleen? Inderdaad, introverten laden vaak meer op van tijd in hun uppie doorbrengen dan van grote groepen gezelschap. Maar dat je regelmatig alleentijd nodig hebt, betekent niet dat je niet geniet van tijd met anderen. Eenzaamheid en introversie kunnen dus zeker samengaan. Ik vond het zelf lange tijd een lastige balans: soms snakken naar me-time, maar geen kluizenaarsbestaan willen. En dan is het ook nog zo dat je je als introvert soms "anders" voelt of meer diepgang wilt dan je ervaart. Terugkijkend vroeg ik me af: wat heeft mij hierbij geholpen? Voilà, mijn 11 tips tegen eenzaamheid als introvert.
Ruimte innemen voor jezelf – dat mag jij! (17 tips om dat te doen)
Je struggles maar voor jezelf houden omdat je er anderen niet mee wilt "opzadelen". Het in een vergadering ergens totaal niet mee eens zijn, maar je lippen stijf op elkaar houden. Of tóch meegaan naar dat ene vriendenuitje waar je al drie weken van tevoren als een berg tegen opziet. Het zijn dingen die je misschien herkent als je ruimte innemen lastig vindt. Jezelf wegcijferen hoort er soms bij, maar zeker niet altijd. Dit artikel is een stok achter de deur voor jou (en ook een beetje voor mijzelf) om vaker ruimte in te nemen. Ook deel ik 17 tips om die ruimte te pakken. En nee hoor, daarvoor hoef je geen heuse hork te worden.
Wie ben ik? – 7 helpende inzichten rondom die ene lastige vraag
De vraag 'Wie ben ik?' kan je soms uit het niets opeens enorm bezighouden. Ook ik stel mezelf die vraag weleens. Als ik benieuwd ben of ik wel echt mezelf ben in bepaalde situaties. Als ik twijfel of wat ik doe wel echt is wat ik wil. Of als ik iets heb ervaren wat me eventjes laat wankelen als het bovenste blokje van een Jenga-toren. Soms stel je jezelf de vraag uit nieuwsgierigheid om nieuwe kanten van jezelf te ontdekken. Soms eerder wanhopig, zoekend naar antwoorden die niet voor het oprapen liggen. Want wie ben je nu echt, los van je burgerlijke staat en LinkedIn-bio? Hét pasklare antwoord heb je nooit. Maar ik leerde wel een paar mooie inzichten die mij helpen als ik tegen de 'Wie ben ik nu echt?'-vraag aanloop.
Dicht bij jezelf blijven? Knoop jezelf deze 8 inzichten in de oren!
De talloze meningen vliegen je soms om de oren. Al is het maar een "Goh, weet je wat jij zou moeten doen..."-opmerking. En als je geen meningen op je afgevuurd krijgt, dan houd je wel rekening met wat mensen mogelijk van je zouden kunnen vinden. Er is nooit iets uitgesproken, maar het zou toch zomaar kunnen dat mensen je ondoordacht, impulsief, stom, kritisch, saai of wat dan ook vinden... Maar met zoveel meningen om af te wegen, is het soms moeilijk om dicht bij jezelf te blijven. Hoe blijf je dicht bij jezelf, ook als de gevoelens, emoties en mogelijke meningen van anderen steeds door je hoofd suizen? Dit zijn 8 helpende inzichten.
Over introvert zijn en hoe ik dat heb leren accepteren (7 tips)
Ik ben introvert. Toen ik twee jaar geleden tot die conclusie kwam, snapte ik mezelf opeens een stuk beter. Dus dáárom was ik zo gehecht aan vrijdagavonden tussen mijn eigen vier muren of hooguit met een kop thee bij een vriendin thuis. Maar weten dat je introvert bent, betekent niet dat je je introversie volledig omarmt. Ik heb er regelmatig moeite mee in een extraverte wereld om die ene persoon te zijn die na een doodgewone kringverjaardag doodmoe kon zijn. Kon ik niet leren om extraverter te worden? Inmiddels denk ik: nee. Dat kan niet. En vooral: dat hoeft ook niet. Ik durf eindelijk te zeggen dat ik oké ben met mijn introvert zijn. Voor mede-introverten: dit is wat mij daarbij heeft geholpen.
Je mag een buitenbeentje zijn (wees er trots op!)
Ken je de buitenbeentjes in de supermarkt? De bijzonder gevormde groenten die door hun afwijkende uiterlijk niet in de gewone groentebakken mogen liggen voor de volle mep. Een bijzonder concept eigenlijk! Dat we minder betalen voor een komkommer die niet in het perfecte-komkommer-hokje past, en dat we paprika’s laten liggen die naar onze zin niet bij de groep horen. Maar goed, ik wilde het niet over groenten hebben. Wel over een buitenbeentje zijn. Ook ik heb dat gevoel in mijn leven vaak gehad. En wat zou ik met terugwerkende kracht graag tegen mijn puber-ik zeggen dat er zoveel mooiere woorden bestaan voor buitenbeentje: uniek, opvallend, lefmens of - de mooiste - gewoon jezelf.