“Je merkt pas op vakantie hoe hard je er eigenlijk aan toe was”, siste iemand me nog toe vlak voordat we met een volgeladen auto op het punt stonden van vertrekken. Ik knikte braaf, maar dacht zelf vooral “Het zal wel!”. Met de radio hard aan, een propvolle achterbak en de yogamatjes nog net niet prikkend in onze nek (een Ford Ka is en blijft geen stationwagen), reden we weg van huis. Pippa had haar afscheidsknuffel al gehad en we waren dus écht klaar om te gaan. Gisteren, zes dagen later, kwamen we terug. Mijn hoofd vol herinneringen, mijn eigen tank vol energie en de auto iets minder zwaar beladen.

Bepakt en bezakt

De dagen voor mijn vakantie ben ik altijd één bom stress. Is dat ene wasje nog wel op tijd droog? Oh, maar wat doen we met die krop sla als we weg gaan? Heb ik wel echt alles in mijn tas gestopt, is mijn camera compleet? En het allerbelangrijkste: gaat Pip ons niet te erg missen? Denk dat dat laatste wel meeviel trouwens. Mevrouw doet, als wij het niet zien, graag dingen die niet mogen. Een week lang alleen op vaste tijden een kattenoppas hebben, betekende voor mevrouw vast ook hele dagen maffend op tafel doorbrengen. Tja, ook als kat heb je recht op vakantie.

Een nieuwbouwhuis voor een week

De bestemming van onze vakantie? Niet de eettafel, maar Poederoijen. Een dorpje waar jij vast, net als ik, nog nooit van hebt gehoord. We hadden simpelweg een mooie plek op de Airbnb-plattegrond geprikt en waren zo uitgekomen bij dit piepkleine dorpje op de grens van Gelderland, Zuid-Holland en Brabant. Voor een prijs die alles meeviel, hadden we zowaar een hele woning tot onze beschikking. Tussen de huisjes met rieten daken en de kassen zaten wij in een nieuwbouwwoning.

Een bijzondere ervaring om – als je een appartement gewend bent – opeens een “boven” en “beneden” te hebben, geen rekening te hoeven houden met onderburen (“Woohoo, nu kunnen we de krakende vriezerlade enthousiast opentrekken om 12 uur ’s nachts!”, schoot er serieus door mijn hoofd) en een eigen voordeur te hebben waarvoor je niet eerst een portiek door hoeft. En een eigen tuin! Dat laatste was toch wel het voornaamste.

Van kastelen tot Dokter Tinus-dorpjes

Ik had me van tevoren serieus afgevraagd of we wel genoeg te doen zouden hebben tijdens onze vakantie in coronatijd. We zijn zelf best wel oplettend en gaan bijvoorbeeld liever niet naar drukbezochte winkels of stervensdrukke steden nu de deltavariant van het beruchte virus om zich heen slaat. Ik moest even omschakelen dat deze vakantie anders zou zijn. Voor de zekerheid had ik nog vijf boeken in mijn tas gepropt. Je raadt het al: daar heb ik uiteindelijk hooguit een paar pagina’s uit gelezen. Er bleek méér dan genoeg te doen. Maar wat vooral bleek: niets doen is soms ook heel aangenaam.

We zijn elke dag wel ergens gaan wandelen, bezochten piepkleine winkeltjes in idyllische dorpjes, bestelden muntthee op terrasjes en bleven soms ook gewoon lekker in het huisje om toch nog iets met die stapel boeken en die yogamatjes te doen (hadden ze tenminste niet voor niets in onze nek geprikt in de auto!). Ik verbaasde me weer eens over het feit hoeveel er eigenlijk in Nederland te doen is. En hoe mooi het gebied waar we waren (het gebied tussen Dordrecht en Den Bosch) wel niet is.

We bezochten het vestingstadje Heusden, wandelden rond in Woerkum (hét Dokter Tinus-dorp, voor wie die serie net zo leuk vond als ik), brachten een regenachtige ochtend door in Dordrecht, vinkten Kinderdijk af van onze (vooral “mijn”) bucketlist en wandelden vooral zo veel door de natuur dat ik voor het eerst de wilde gedachte kreeg om toch maar eens in goede wandelschoenen te investeren.

Maar vooral: niet te veel doen

Van citytrips vroeger was ik gewend om hele dagen onderweg te zijn en vele trekpleisters af te vinken. Deze vakantie lag het tempo iets lager. We brachten veel avonden gewoon in het huisje door, waren blij dat Netflix het ook op vakantie doet, soms knutselde ik kaarten in elkaar (yup, ook die spullen hadden we meegesjouwd), soms lagen we gewoon op de hoekbank te chillen. We maakten avondwandelingen na het eten, trakteerden onszelf op verse muntthee (heb je geen terrasje voor nodig) en genoten van de vele autoritjes door een omgeving die totaal anders is dan mijn eigen Randstaddorpje.

We maakten extra lekkere ontbijtjes, kokkerelden zelf dingen in elkaar in de landelijke keuken in het huisje en genoten ook van het samen zijn. Tja, 24/7 tijd met elkaar hebben zonder dat er steeds een daily stand-up, telefoongesprek, dringend mailtje of aanbellende postbezorger tussendoor komt, was toch wel het allergrootste hoogtepunt van dit weekje weg.

Even niet

De eerste vakantieavond viel ik al om elf uur als een blok in slaap, een unicum voor een nachtbraker als ik. En ik denk dat dat wel tekenend is voor de hele vakantie. Ik had nog zó hard ontkend dat ik die vakantie nodig had, had beweerd dat mijn werk ook gewoon mijn hobby is, en hield er zo hard aan vast dat je in coronatijd niet zo veel kunt op reis. Maar puntje bij paaltje had ik niets meer nodig dan dit. Even niets. Even niet thuis zijn. Even niet de vaat en het huishouden waar je toch altijd wel iets mee moet. Even geen mailtjes. Even alleen tijd voor onszelf, elke dag doen wat we willen en samen nieuwe herinneringen maken.

En nee hoor, het schrijven heb ik niet helemaal losgelaten. Zo’n weekje weg is blijkbaar ook heel goed voor je inspiratie, want een paar keer was ik niet te stoppen en kwam ik terug met hét idee voor een artikel dat ik direct wilde uitwerken (dus bereid je voor op een hoop vakantie-SPAM en foto’s van uitstapjes binnenkort). Niet omdat het moet, maar omdat het mocht. Een uitspraak die heel tekenend was voor de hele vakantie.

Zo besefte ik maar weer eens: de dingen waarvan je soms het hardst ontkent dat je er aan toe bent of dat ze iets voor jou zijn, zijn misschien wel juist die dingen die jij keihard nodig hebt.

Wat was jouw laatste vakantie?