De muur achter onze eettafel zag er tot voor kort bijzonder kaal uit. Op een likje ‘Seriously Sand’-verf na dan. We misten “iets” bij de eettafel. En toen ik bij vtwonen op tv de kunst van Bonny Kiran voorbij zag komen, wist ik dat dit was wat we misten. We lieten Bonny van Studio Aya Aya een schilderij voor ons maken. Geen familieportret van ons samen, maar kunst met een diepere betekenis. Iets met een meisje, een berg, een wandelpad, een roodborstje en een kat. En met de boodschap “The only way is up”. Wie die kat is, kunnen jullie vast wel raden. Het verdere verhaal achter het schilderij? Dáár neem ik je graag in mee.

De ansichtkaart waar het allemaal mee begon

In ons vorige huis hadden we alleen twee hertenschilderijen van IKEA aan de muur hangen. Onze kunst van € 35,-. Ook mooi uiteraard! Die herten hebben nu dan ook een spotlight in onze pastelkleurige gang. Maar in dit huis wilden we het anders. Het schilderij dat de meest prominente plek in onze woonkamer zou veroveren, mocht een tikkeltje persoonlijker zijn dan de herten die wel meer Nederlanders hebben hangen. Wat er dan op dat schilderij moest staan? De inspiratie daarvoor kwam van een ansichtkaart die ik vier jaar geleden in een knutselwebshop kocht.

Die kaart stond al die jaren ingelijst in een kast te staan. En die plek in een goudkleurig fotolijstje kreeg hij niet zonder reden. De kaart deed mij denken aan een metafoor die ik vaak gebruik: de metafoor van de berg die voor je ligt en waar je – een tikkeltje gespannen – naar staart. Jeetje, wat is hij hoog! Wat is het nog ver! Wat kan er nog veel misgaan onderweg! Tegelijkertijd blijft je blik gefocust op de bergtop. Want wat er ook gebeurt, jij wilt daarnaartoe.

De kaart herinnert mij aan mijn eetstoornisherstel (inmiddels al heel wat jaren geleden). Aan de periode waarin ik wel wist dát ik het allemaal anders wilde, maar de weg van verandering tegelijkertijd zo spannend vond dat afhaken heel verleidelijk voelde. Daarom vond ik het paard zo’n mooie toevoeging aan de kaart. Dieren staan voor mij symbool voor onvoorwaardelijke steun en liefde. Dieren zijn (in elk geval onze aanhankelijke Pippa die je nog tijdens een tripje naar het toilet op de voet volgt) vaak je allergrootste fan en supporter, wat er ook gebeurt. Het paard betekent voor mij dan ook dat je er nooit écht alleen voor staat. Er zijn altijd wezens (familie, vrienden, andere dierbaren, hulpverleners of dieren) bereid om je te steunen.

Vrije interpretatie

We vroegen Bonny van Studio Aya Aya of zij een schilderij kon maken dat gebaseerd is op die dierbare ansichtkaart. Het idee was niet dat het een kopie zou worden. Daarvoor vonden we Bonny’s stijl en eigen creativiteit veel te gaaf. We gaven de muurkleuren van ons huis door en vertelden welke elementen we in het schilderij wilden terugzien. Dat waren in ieder geval het meisje vanaf de achterkant, een roodborstje (dat staat voor Barts moeder, die helaas 3,5 jaar geleden is overleden), een berg met een wandelpad en een kat. Die kat is uiteraard Pippa. Dat vonden wij een passender dier dan een paard.

Mijn broertje zei, toen hij het resultaat zag: “Dat meisje ben jij zeker?!”. Maar nee, dat is niet het idee. Doordat het meisje van de achterkant zichtbaar is, hopen we dat iedereen die naar het schilderij kijkt zich erin kan herkennen en over haar schouder meekijkt. Dat is het mooie van kunst: voor mij betekent het iets; voor Bart staat er weer ergens anders voor. En voor de buurman, mijn broertje of de postbode kan het ook weer een heel verschillende betekenis hebben.

Bonny maakte er het meest schitterende schilderij van. Het is niet normaal hoe mooi de tinten passen in ons huis. Zowel Bart als ik waren ontroerd toen we het filmpje van het schilderij toegestuurd gekregen. Hoewel we al een paar keer een sneak peek hadden gezien, was het resultaat nog mooier dan hoe we het in de tussentijd bij elkaar hadden gefantaseerd. Het is alsof het voor deze plek in onze woonkamer bestemd is. En alsof hierin alles heel mooi samenkomt.

Mocht je ook een schilderij van Bonny willen, bekijk dan zeker haar portretten en abstracte kunst op Studio Aya Aya of op Instagram. Ze maakt prachtige dingen! Niet gesponsord overigens, gewoon héél enthousiast 🙂

De betekenis: “The only way is up”

Waar het schilderij nu (in elk geval voor mij) precies voor staat? Eigenlijk vatten vijf woorden dat verhaal het best samen: “The only way is up”. In het leven zijn er genoeg situaties waarin je voor uitdagingen, lastige keuzes of andere obstakels komt te staan. Of misschien heb je een groot doel voor jezelf gesteld en voelt dat grote doel nu nog erg ver weg.

Ik heb zelf gemerkt hoe verleidelijk het dan soms is om je te laten verlammen door de ongeveer 3020293 stappen die je nog voor je ziet. Jeetje, wat zijn het er veel! Je ziet vooral het enorme verschil tussen waar je naartoe wilt en waar je nu staat. En nadenken over de mega-verandering die je te gaan hebt, voelt haast beangstigend op zich. Poeh, dat is een enorme reis! Hoe ga je die óóit afleggen?

Zo ging het bij mij toen ik ziek was. Ik bedacht me continu “Jeetje, ik moet ál mijn patronen omgooien, heel veel kilo’s aankomen en alles doen wat ik nu zo spannend vind”. En omdat die stap veel te groot voelde, deed ik maar niets. Ik ging naar bed met het idee dat ik de volgende dag misschien wel drastisch mijn leven zou omgooien. Morgen zou het moment zijn. Maar je begrijpt: de volgende dag voelden dat einddoel en die enorme ommezwaai niet minder angstaanjagend. Dus werd morgen overmorgen. Werd overmorgen ooit. En werd ooit misschien wel nooit.

Dat veranderde pas toen ik me niet meer blindstaarde op het complete pad dat nog voor me lag of op de bergtop die ik met een verrekijker nog niet eens kon zien. Nee, ik ging kijken naar dat ene stapje dat ik wél kon zetten, om vanuit daar nog een stapje te zetten. Ik gebruikte de top als motivatie. Wanneer een stapje dan eng en moeilijk voelde, dan richtte ik mijn ogen op waar ik naartoe wilde en wist ik waar ik het voor deed. En ik ging ook meer om me heen kijken. Ik ging zien dat er mensen waren die een hand uitstaken, een schouder wilden bieden of met me wilden meedenken. Opeens voelde het allemaal zo spannend niet meer.

Focus je op stap 1 (en 2 en 3) van jouw pad

Het pad de berg op laat zien dat er altijd een weg voor je ligt. Eentje die bestaat uit talloze stappen. Dát besef kan overweldigend voelen, maar het mooie van dat grote aantal stappen is dat je pas voor pas die kant op kunt gaan. Je hoeft jezelf niet in één keer van het begin- naar het eindpunt te transporteren. Begin met één enkele stap. Eén stapje dat voor jou behapbaar genoeg voelt om te zetten. Want als je die eerste drempel eenmaal over bent, dan is de volgende stap ook sneller gezet.

Wat als je je niet blindstaart op het eindpunt, maar begint met nadenken hoe je van het beginpunt naar stap 1 komt en vanuit daar naar stap 2? Er hoeft geen knop of radicale ommezwaai te zijn. Ook geen zelfvertrouwen van hier tot Tokio om maar te kunnen starten. Doe het geleidelijk. Stapje voor stapje. Dan kan de intense spanning langzaamaan plaatsmaken voor een “Wauw, dit lukt me wel!”-gevoel.

En weet dat je nooit alleen bent

Soms kan het eenzaam voelen als je een uitdaging aangaat, met patronen afrekent of stappen zet die je een ware zenuwstuip bezorgen. De kans is klein dat je toevallig iemand in je omgeving hebt die exact hetzelfde meemaakt of die precies de gedachten heeft die jij hebt.

Daarom vonden we het mooi om het meisje op het schilderij niet in haar eentje naar de top te laten kijken. Op het schilderij staan ook een kat (die – uiteraard niet geheel toevallig – een dubbelganger van onze Pippa is) en een roodborstje. Die laten zien dat er altijd mensen (of dieen) zijn die graag op je pad mee wandelen en bereid zijn je te helpen. Ik zeg weleens: je kunt wel alleen zijn, maar je hoeft je niet eenzaam te voelen. Je hoeft daarvoor alleen soms het woord “Help!” uit te spreken.

Het kan zijn dat jij de enige bent die precies dit pad bewandelt. Maar dat betekent niet dat niemand je kan ondersteunen. Het kan voelen alsof alleen jij met deze uitdaging worstelt. Maar er zijn altijd mensen die je graag helpen om het lichter te maken. Anderen kunnen misschien niet het probleem voor je wegnemen of de angsten uit je hoofd trekken (kon dat maar!). Maar alleen al het besef dát ze er zijn om je te cheerleaden, is soms alles wat je nodig hebt om het pad eenvoudiger te maken.

En weet ook: soms is de enige weg die omhoog

Maar het belangrijkste dat dit schilderij wil zeggen: mocht je ooit op een punt ergens onderaan een berg staan, weet dan dat er maar één weg is. Het “fijne” aan onderaan de berg staan, is dat je niet verder van de top af kunt gaan. Je kunt alleen nog maar klimmen. En hoe eng dat ook voelt, het is de enige weg. Er is geen weg dieper het dal in. De spanning kan niet sterker worden dan die al voelt. De enige weg is die omhoog. Die naar fijnere tijden, nieuwe patronen of een mooi doel. En ja, dat is ook de weg van spanning. Maar met elke stap zal die spanning verder afzwakken.

En zo lieten we heel veel boodschappen vereeuwigen op één kunstwerk. In mooie rooskleurige tinten, omdat die passen bij ons huis én bij wat het schilderij laat zien. Om mij, Bart en ieder ander hopelijk een boodschap mee te geven. Wat een bof dat dit nu vereeuwigd aan onze muur hangt! Niet alleen omdat het schilderij prachtig matcht met onze eetkamerstoelen en muur, maar vooral omdat het zo vol verhaal zit.

Wat heb jij aan de muur in huis hangen?