Als twintig-plusser maak ik nogal wat veranderingen mee. Vandaag haal ik mijn masterdiploma op, ik ben een bestaan als freelancer aan het opbouwen en eind deze week heb ik mijn eerste sollicitatiegesprek. Ook in mijn omgeving verandert er van alles. Vrienden gaan samenwonen, huizen huren of zelfs kopen en de eerste trouwplannen en kinderwensen worden voorzichtig besproken. Ik krijg dan ook regelmatig de vraag “Wanneer ga jij op jezelf wonen?” Als ik vervolgens vertel dat ik daar nog geen plannen voor heb, trekken mensen weleens hun wenkbrauwen op. Vandaag vertel ik waarom ik op mijn 23 nog (met veel plezier!) thuis woon.
Het leven loopt zoals het loopt
Als er iets is wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren dan is het wel dat het leven loopt zoals het loopt. Als je al jarenlang een vaste relatie hebt, dan ben je misschien sneller aan een eigen plekje toe dan iemand die nog single is. Iemand die van het platteland komt en in de grote, verre stad gaat studeren, zal ook eerder zelf een appartement moeten vinden dan iemand die dichtbij zijn school woont. Ook in mijn leven zijn dingen gelopen zoals ze zijn gelopen. Op mijn 23e ben ik nog single en mijn universiteit was altijd op 40 minuten rijden van huis. Dat waren dus geen redenen om al vroeg op mezelf te gaan wonen. Bovendien heb ik sinds een tijdje mijn ouders door bepaalde omstandigheden harder nodig dan veel leeftijdsgenoten. Dat is niet iets waar ik me voor schaam, maar het is wel een reden geweest om nog niet een eigen huisje te huren of kopen.
Gezelligheid vs. alleen zijn
Eerlijk is eerlijk, ik vind thuis wonen ook gewoon hartstikke gezellig. Ik vind het fijn om ’s avonds na het eten lange gesprekken te voeren en om samen televisie te kijken. Het is absoluut niet zo dat ik de hele dag met mijn moeder aan de thee zit, maar ik koester wel de momenten waarop we gezellig met z’n allen thuis zijn. Op zich kan ik mezelf prima vermaken. Ik ben veel aan het werk en heb zo mijn eigen hobby’s. Ook heb ik vriendinnen met wie ik regelmatig leuke dingen onderneem. Maar toch zou ik het missen als ik ’s avonds niet meer naast iemand op de bank kan ploffen. Ik ben niet zo’n uitgaanstype, maar wel best wel een gezelschapsdier en kan het echt waarderen om met iemand in een huis te wonen. Bovendien geeft vooral mijn moeder regelmatig toe dat ze het hartstikke gezellig vindt dat mijn broertjes en ik nog (grotendeels) thuis wonen. Als het van beide kanten nog zo goed bevalt, waarom zou ik dan snel het huis uitgaan?
De druk van je omgeving
Broertje 1 woont nu sinds een paar weken in Nijmegen op kamers en broertje 2 gaat binnenkort drie maanden op naar Barcelona. Dat betekent dat ik een paar maanden alleen met mijn ouders in huis woon. Ik moet zeggen dat dit me wel aan het denken zet. Ik ben de oudste thuis en op een bepaalde manier voel ik dan toch de druk om een keer het huis uit te gaan en niet als oudste kind alleen bij mijn ouders te wonen. Ook mensen in mijn omgeving vragen me weleens naar mijn plannen om op mezelf te wonen. ‘Sta je al ingeschreven?’ ‘Ben je al op zoek?’ ‘Is dit huis niet wat voor jou?’ Eerst trok ik me dat best wel aan en kreeg ik de neiging om meteen heel Funda door te scrollen. Inmiddels weet ik wel beter. Mijn situatie is zoals hij is, mijn ouders worden nog niet helemaal gek van mijn gezelschap en thuis wonen biedt me op dit moment de vastigheid die ik nodig heb.
Dromen over een eigen huis
Ondanks alles zijn er echt wel dagen dat ik droom over mijn eigen huis. Ik kan geen interieurtijdschrift doorbladeren zonder elk meubel of accessoire kritisch te bekijken. In mijn hoofd heb ik mijn master bedroom al helemaal ingericht. Ik weet ook precies welk schilderij er aan de muur komt te hangen en welke geweldige hoekbank ik wil aanschaffen. Ik ben toch wel van plan om over uiterlijk twee jaar op zoek te gaan naar een huis, of dat nu met de prins op het witte paard is of alleen. Ik heb geen haast en ik heb ook geen glazen bol om de toekomst te voorspellen. Maar mijn eigen naambordje naast mijn eigen voordeur zien hangen? Dat lijkt me stiekem toch ook best wel gaaf.
Wat zijn jouw ervaringen met op jezelf gaan wonen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Positiviteit | 8 mooie situaties die zo "hadden moeten zijn"
Het leven neemt soms een verrassende wending. En er zijn momenten waarop dat nog veel mooier uitpakt dan je zelf ooit had durven dromen. Sta jij weleens stil bij de positieve verrassingen die het leven voor jou in petto heeft? Ben je weleens dankbaar voor hoe sommige dingen precies op het goede moment op jouw pad komen? Alsof het zo had moeten zijn! Een vacature die je toevallig tegenkomt of een onverwachte ontmoeting die tot een jarenlange vriendschap leidt? Dit zijn 8 mooie situaties waarvan ik nog altijd dankbaar ben dat ze zijn gelopen zoals ze zijn gelopen.
Inkiekje #99 | Voordeur, verfmissers, vintage vondsten & familie-Sintfestijn
Stilzitten was er de afgelopen twee weken niet veel bij. Maar wel om leuke redenen! In plaats van hele weekenden te klussen, verschenen we twee keer bij familie om met lekkere snacks en leuke cadeaus het Sint-feest te vieren. Verder stonden we voor een toffe huiskeuze: een nieuwe voordeur (die we ook nog vonden), vond ik daarnaast een boel vintage spullen waar ik mee in mijn nopjes was én kocht ik na het verfongeluk van laatst een nieuwe telefoon. Ook geef ik een kleine update over de verbouwing. Iets met vloerverwarming, verfmissers, een dure tegenvaller én een gloednieuwe keuken op komst.
Mei 2019 | Maand van mooie mijlpalen, Pippa & plantjes
De maand mei 2019 is alweer ten einde. Een heel bijzondere maand die propvol zat met grote mijlpalen en geweldig mooie hoogtepunten. Het is een maand die me waarschijnlijk de rest van mijn leven zal bijblijven door de vele grote stappen die elkaar in rap tempo leken op te volgen. Zo ging ik deze maand officieel het huis uit, verwelkomde ik de allerliefste fluffy huisgenoot Pippa, kon ik mijn kleding eindelijk ophangen in de mooie kledingkast waar ik altijd al van droomde en mocht ik ook nog eens 26 kaarsjes uitblazen. Tijd voor een maandoverzicht, al is het maar zodat ik mijn mei-mijlpalen zelf niet meer vergeet.
Ik vind dat thuis wonen prima kan hoor, op je 23ste. Het lijkt mij inderdaad ook gezelliger en bovendien, wie moet de spinnen vangen als je op jezelf woont? Brr. Het lijkt mij best lastig om de stap te maken om het huis uit te gaan…Doe gewoon waar jij je goed bij voelt zeg ik altijd en dat geld (gelt?) ook voor dit. Geniet ervan!
Haha, dat is ook nog een goede reden om thuis te blijven wonen, inderdaad 😉 Voorlopig voel ik me inderdaad nog goed bij het thuis wonen en vind ik ht prima zo 🙂
Ik ben op mijn 20e bij mijn vriend ingetrokken, en dat bevalt nog altijd heel goed! Maar anders had ik hoogstwaarschijnlijk ook nog bij mijn ouders gewoond hoor. Ik begrijp heel goed waarom! 🙂
Het is juist wel heel leuk dat je uit zo’n warm netje komt. Waarom zou je daar dan niet zo lang mogelijk van genieten 😀
Ja precies! Ik voel me af en toe ook echt een bofkont en geniet er graag nog even van 🙂
Leuk artikel! Mijn vriend is inmiddels bijna 25 jaar en woont ook nog steeds thuis wegens de gezelligheid, maar volgens mij ook wel een beetje uit gemakzucht haha. Ondanks dat ik thuis nog heeeel gezellig vind, denk ik wel met een jaartje of 2/3 het huis uit te zijn: ik merk wel dat ik de behoefte heb om mijn eigen plekje te hebben! Liefs
Haha, dat hoor je ook weleens inderdaad, dat mensen het thuis iets te fijn vinden 😉 Maar 25 kan nog prima, toch? En die behoefte aan een eigen plekje herken ik ook af en toe wel. Ik denk dat ik over twee jaar toch ook wel een eigen plekje wil hebben.
Zo lang iedereen nog blij is met de situatie, dan is er toch niets mis mee? Fijn dat je het zo leuk hebt thuis en dat jullie van elkaars gezelschap genieten!
Ik moet zeggen dat ik je wel heel stoer vind. Niet omdat je nog thuis woont, maar omdat je doet waar jij je prettig bij voelt en jouw eigen pad volgt én omdat je gelooft dat dingen lopen zoals ze lopen. Want dat is ook gewoon zo (vind ik)! Ik vind het heel vervelend als mensen om je heen je gaan vertellen wat je moet doen en als ze raar naar je kijken als je het toch anders doet. Het belangrijkste is dat jij je gelukkig voelt en als dat voor nu nog bij je ouders is, waarom niet? Het is niet dat je al 40 bent en verder niets doet met je leven. Als ik het zo lees, doe jij juist superveel. Dus nou ja, lang verhaal, maar ik vind het cool om dit soort verhalen te lezen 🙂 Er komt vanzelf wel een moment dat je echt voor je eigen plekje wilt gaan.
Wat lief dat je dat zegt! Echt onwijs bedankt voor je mooie woorden 🙂 Het is net wat je zegt: soms moet je de meningen van anderen naast je neerleggen en gewoon doen wat voor jouzelf goed voelt!
Wat spannende en mooie zaken komen en er momenteel op je pad. Bij deze wens ik je alvast veel succes met het sollicitatiegesprek.
Toen ik ging studeren, ben ik op kamers gegaan. Voor mij was dat een logische stap. Ik maakte het studentenleventje dichtbij mee van mijn oudere broer en wilde ook wel zo’n leventje opbouwen. Op mijn 19e ging ik het huis uit waarbij ik in de weekenden thuis kwam (voor de was ;-)). Na zes jaar gestudeerd te hebben (en een full time job in the pocket), kocht ik een eigen appartement. Ik vond het erg leuk om in het studentenhuis te wonen, maar met een job liepen de leventjes zo uiteen dat ik me begon te ergeren aan bepaalde zaken. Het werd dus tijd voor de volgende stap. Enige tijd later ontmoette ik mijn huidige vriend die bij mij is ingetrokken.
Meid, je moet doen waar jij jezelf goed bij voelt. Volg je eigen hart hierin. Er is geen leeftijd gebonden aan het feit wanneer je op jezelf moet gaan wonen. Ik zou er juist nog extra van genieten van die momenten samen met je ouders.
Dankjewel! Ja, het is ook echt heel erg spannend allemaal en juist daarom koester ik de vastigheid en de gezelligheid bij mijn ouders nog even extra veel 🙂
Wat leuk om meer te lezen over jouw ervaringen met op jezelf wonen! Ik kan me voorstellen dat het leven in een studentenhuis en in een grote stad ook ontzettend fijn kan zijn. Maar na een tijdje, zeker als je student-af bent, is het toch ook wel fijn om je eigen plekje te hebben. Zo te horen heb je bij alle keuzes echt gedaan waar je op dat moment behoefte aan had en dat is het belangrijkste van alles 🙂
Ik vind het zo fijn zoals jij over jouw eigen leven schrijft. Ik zei het al eens eerder (geloof ik?) in de post over solliciteren. En hier ook weer. Je komt zo fijn over als iemand die haar eigen weg vindt, daar heus niet altijd 100% zelfverzekerd over is, maar er wel voor kan staan. Erg mooi. Dat inspireert.
Ah jeetje, wat een ontzettend lieve reactie! Ik word er verlegen van. Dankjewel 🙂
Wat een fijn artikel om te lezen! Het leven loopt inderdaad zoals het loopt.. Ik woonde op mijn 19de/20ste samen, ging op mijn 24ste trouwen en inmiddels zijn we alweer 9 jaar (en een toekomstige nieuwe woning) verder. Ik heb veel vriendinnen, die in een hele andere levensfase zitten. Ieder zijn ding, zolang diegene zich er maar prettig bij voelt 🙂
Ik snap je wel hoor! Ik ben nu een paar maanden 23 en net 1,5 maand uit huis. Ik kon prima thuis wonen en dat ging ook goed, dus ik had geen haast met uit huis gaan. Ik wilde wel, maar voelde geen druk ofzo… Maar nu woon ik gezellig samen, haha 🙂
xx Alex
Wat heerlijk dat jullie nu samen je eigen plekje hebben! Geniet ervan! 🙂
Dat van iemand hebben om ’s avonds nog even mee te kletsen herken ik wel hoor… ik woon nu samen met een huisgenootje en ik vind het altijd heel ongezellig als ze er niet is of als ik het weekend op mijn kamer blijf en zij is er niet. En soms heb ik intense behoefte om thuis te blijven na het weekend, ook al betekent dat dat ik 3,5 uur in het ov moet als ik naar college ga.
Dus wat ik wil zeggen: het is helemaal niet gek dat het als zo’n grote stap voelt om in een keer van bij je ouders naar helemaal op jezelf te gaan. En ik snap ook heel erg dat je niet op jezelf hoefde te wonen als alles toch zo dichtbij was en je je fijn voelt thuis. Het is zo te lezen in ieder geval een weloverwogen beslissing geweest en zeker niet iets uit luiheid of zo. Zo lang jij je er goed bij voelt en het je leven niet limiteert (en ik krijg nou niet de indruk dat dat het geval is), is het toch helemaal prima? (En je hebt waarschijnlijk een veel lagere studieschuld dan de gemiddelde student, ook niet verkeerd)
PS: nu je begint over inschrijven… daar moet ik me binnenkort maar eens in gaan verdiepen. Niet dat ik de komende paar jaar grote plannen heb maar Rotterdam is de laatste jaren erg in trek, dus je weet nooit…
Leuk artikel! Ik ben zelf op mijn 19e al uit huis gegaan, maar dit is voor iedereen zo verschillend! Lekker doen waar jij je vooral goed bij voelt en dan loopt alles vanzelf los! 🙂
Ik ben 22, woon ook nog steeds thuis en ik vind het heerlijk. Ik kan gewoon heel goed opschieten met mijn ouders en we maken het met z’n drieën altijd heel gezellig: plus dat ik het gewoon superfijn vind om ze om me heen te hebben om voor me te zorgen en me te helpen en steunen. Ik wil ook wel graag op mezelf, maar voorlopig nog niet. Ik begrijp je dus helemaal!