“Wat?! Ga je nu al weg? De borrel is pas net begonnen?”. Of “Goh, wat ben je stil! Gaat alles wel goed!”. En ook: “Waarom ga je niet eens mee op ons vriendenweekend? Gezellig joh!”. Ja sorry, ik ben introvert. Niet altijd is dat even handig en fijn. Dit zijn 7 uitdagingen als introvert waar ik regelmatig op stuit. En ik laat je ook weten hoe ik daar precies mee omga.
1. Afzeggen en voor mijn grenzen opkomen
De eerste van mijn uitdagingen als introvert: soms lijkt het me geweldig om een enthousiaste ja-roeper te zijn. Iemand die bij werkelijk elk spontaan plan van de ander een vreugdesprongetje maakt. Yes, yes, I’m in! Die reactie heb ik vaak genoeg als mensen wat voorstellen. Maar ik heb ook regelmatig dat alles in mij heel hard schreeuwt ‘Nee!’. Ik weet dan dat de vreugdesprongetjesreactie vooral een sterk staaltje acteerwerk zou zijn.
Zo ben ik niet altijd enthousiast over dagjes weg met grote groepen, zeker niet als mijn weekend al redelijk vol zit. Ook ben ik er niet altijd voor in om geheel spontaan een dagje weg te gaan als ik me helemaal had verheugd op een dag alleen zijn. Opladen doe ik daar dan niet echt van, zeker niet als alleentijd daarvoor moet schieten.
Grenzen aanvoelen én grenzen aangeven doe ik daarom steeds meer. Ik ben vaker – stom of niet – de eerste die weggaat op feestjes, degene die bij de netwerkborrel vroeg afhaakt of die persoon die schittert in afwezigheid. Er zijn momenten dat ik ervan baal dát ik die grenzen heb. Het volgende moment bedenk ik me dat iedereen grenzen heeft.
Als ik aan de andere kant zou staan, zou ik ook niet willen dat iemand met tegenzin meegaat en daarna een paar dagen uitgeblust op de bank ligt te liggen.
2. Niet dat sociale dier zijn
In groepen mensen die ik voor het eerst zie, ben ik zeker niet in mijn natuurlijke habitat. Netwerkborrels na een lange meeting zou ik – als ik heel eerlijk ben – soms liever skippen. In groepen zijn er altijd wel gangmakers: mensen die honderduit praten, nooit naar een gespreksonderwerp hoeven te zoeken en de beste grappen maken. En ik? Ik ben meer op de achtergrond. In elk geval het eerste uur.
Vind ik soms ook stom van mezelf; het is een van mijn grootste uitdagingen als introvert. Het lijkt me geweldig als je altijd met iedereen vanaf minuut 1 een spontaan praatje kunt maken. Kost mij vaak iets meer aftastwerk voordat ik op dat niveau zit. Als ik er al kom.
3. Verlegen?!
Dat mensen me op het eerste gezicht verlegen of onzeker vinden overkomen, is zeker een van mijn uitdagingen als introvert. “Verlegen” is geen woord waarmee ik mezelf zou omschrijven. Ik ben echt niet iemand die de hele dag haar kaken stijf op elkaar houdt. Wel ben ik wat afwachtend en kijk ik de kat uit de boom. Dat heeft niets te maken met onzekerheid. Ik ben gewoon geen grote prater in groepen, zeker niet als ik de helft van de mensen voor het eerst zie.
Bij voorstelrondjes kan ik wat stilletjes overkomen en op verjaardagen zou ik ook niet snel meteen na binnenkomst scherpe opmerkingen maken. Geef mij even de tijd om me op mijn gemak te voelen; dan kan ik daarna heus “losbarsten” (op mijn eigen rustige manier). Soms lastig als mensen daardoor denken dat ik een onzeker grijs muisje ben. Is absoluut niet zo; er zit zeker wel een kop op. Je moet me alleen wat beter leren kennen om dat te ontdekken.
4. Inkak-alert
Als je mij naar een training stuurt van vier uur en die loopt een uur uit, dan kun je me na die vier uur opvegen. Zinnige antwoorden en leuke gesprekjes komen er niet meer uit. Ik wil gewoon naar huis.
Waar ik ook naartoe ga, ik merk het vaak snel genoeg aan mezelf als ik inkak. Heb ik in mijn eentje niet snel last van; in groepen wel na een aantal uur.
Na een tijdje tune ik uit, gaan de woorden langs me heen, en verander ik in een passieve erbij-zitter in plaats van een leuke gespreksdeelnemer. Op zo’n moment weet ik: tijd om naar huis te gaan.
Mijn jas pakken en in de auto stappen is alleen niet altijd een optie. Ik kan het moeilijk bij belangrijke vergaderingen voor gezien houden en op wat subtiele hints na zou ik visite niet snel de deur uit werken. Maar ik merk wel dat ik na die sociaal-doen-grens niet erg aanwezig meer ben.
5. Small talk te “small” vinden
Koetjes en kalfjes zijn niet mijn lievelingsonderwerpen. Op verjaardagen zijn de “Goh, wat is het heerlijk weer!”-gesprekken niet mijn favoriet. Gek genoeg voel ik me vaak comfortabeler als het over meer diepgaande dingen gaat. Niet dat ik in minuut 1 al mijn gehele levensverhaal op tafel gooi of allerlei politieke kwesties wil bespreken. Maar ik merk wel dat ik meer op mijn gemak ben als het gaat over onderwerpen die verder gaan dan het weer of de auto die je voor de deur hebt staan.
Ik heb respect voor accountmanagers, verkopers en andere mensen die voor hun werk dagelijks tig keer zo’n alledaags gesprek met mensen aanknopen. Ik ben zelf juist blij dat ik vaak met klanten werk die ook de neiging hebben om meer de diepte in te gaan (qua inhoud of qua persoonlijke insteek).
6. Dichtklappen bij haantje-de-voorstes
Vaak klap ik aardig dicht als de ander aan één stuk door praat, zijn stem flink verheft of over alles een mening heeft. Ik ben niet vies van een inhoudelijke discussie en ben eigenwijs genoeg om dan aan mijn eigen punt vast te houden (weet Bart alles van…). Maar als iemand non-stop het hoogste woord heeft, heel stellig is en anderen er niet tussen laat komen, kruip ik al snel in mijn schulp.
Gelukkig ken ik niet veel mensen die zo’n haantje de voorste zijn. Een tijdje geleden gebeurde het toch een keer in een afspraak met meerdere mensen. Ik merkte dat ik met een baksteen in mijn maag thuiskwam. Ik veranderde tijdens dat overleg in een soort muurbloem en moest daarna een tijdje bijkomen voordat ik weer mijn energieke zelf was.
7. Even alleen graag
Een keer een gezellig kletspraatje voeren vind ik hartstikke leuk, maar ik heb wel zo mijn momenten alleen nodig. Meer dan de gemiddelde persoon waarschijnlijk. Zo kap ik weleens mijn praatgrage buurvrouw af als ik na een drukke dag niet zit te wachten op een half uur lang kletsen in de berging. Als ik na een dag werken word gebeld, laat ik stiekem vaak de voicemail horen in plaats van op een holletje naar mijn mobiel te snellen.
Mijn alleentijd is me heilig. Ik ben blij dat ik dat meer en meer kan accepteren. Soms wel lastig in een wereld waarin verwacht wordt dat je non-stop bereikbaar bent of in kantoortuinen waar je een gemiddeld uitje naar het koffiezetapparaat niet zonder gevaar voor sociaaldoenerij kunt afleggen.
Bij mij helpt alleen al het besef dát ik een keuze heb om rust te creëren als introvert. Dat ik mag beslissen om een gesprek af te kappen. Dat ik de telefoon niet hoef op te nemen. Dat ik mag aangeven dat ik wat anders te doen heb, ook als dat “anders” zoveel betekent als “even bijkomen van al het andere sociale gedoe vandaag”.
Uitdagingen als introvert
Het lastige aan introvert zijn is dat er meer extraverte dan introverte mensen bestaan. Daardoor heb je misschien eerder het gevoel “anders” te zijn. Maar besef dat “anders” niet gelijkstaat aan abnormaal, vreemd of raar. Sowieso: wat is normaal? Als er iets is wat ik de laatste jaren ben gaan ontdekken, dan is het wel dat je je behoeften serieus mag nemen. Dat je voor jezelf mag gaan staan.
Heb ik jarenlang niet gedaan. Het leverde me een heleboel spanning, perfectionisme, intense onzekerheid over mezelf en een boel pleasegedrag op. Ik kan je geen van allen ook maar een beetje aanraden.
Zie je uitdagen als introvert niet als gekkigheden, onrealistische eisen of bijzondere trekjes. Zie ze als jouw behoeften. Die mogen er net zo goed zijn als die van ieder ander. En besef: behoeften zijn zo uitdagend als je ze zelf maakt. Maak er niet meer van dat het is; jij mag jouw grenzen aangeven.
Loop jij aan tegen bepaalde uitdagingen als introvert of extravert?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
5 favoriete quotes (HEMA – Een blik vol geluk)
De een vindt het misschien cliché, maar ik heb er wel iets mee (hé, dat rijmt!). Ik heb het over quotes. Bij HEMA kocht ik laatst een blik vol geluk, oftewel een blik gevuld met 50 quotes die gaan over geluk. Echte doordenkertjes, quotes die ik wel heel cheesy vond en quotes waar ik van flauwheid om moest gniffelen. Benieuwd welke quotes me echt zijn bijgebleven? Uit al die kaartjes met quotes heb ik mijn 5 favorieten gekozen. Die zet ik vandaag in dit artikel voor je op een rij. Mét een korte toelichting.
Bijna vakantie! | Mijn plannen voor mijn staycation
Ja ja, over nog maar één dag gaat mijn vakantie officieel van start. Mijn vorige "vakantie" was in maart en hield zoveel in als twee weken lang klussen in mijn nieuwe woning. De komende vakantie is dan ook meer dan welkom. Ik heb geen tropische vakanties op de planning staan, maar heb genoeg leuke plannen om me tijdens deze staycation geen moment te hoeven vervelen. Ik neem je graag mee in mijn plannen voor de komende twee weken.
Outfit | Roze met een vleugje vintage
Ik mag dan een echt zomermens zijn. Qua outfits zijn de herfst en winter favoriet bij mij. Ik ben gek op laagjes, dikke truien en fijne warme stofjes. Tja, dat alles draagt wat lastig als 's zomers de mussen van het dak vallen en zelfs een dunne zomerjurk al als te veel stof aanvoelt. Van deze fijne herfstoutfit met heel veel laagjes en lekker veel roze werd ik dan ook erg blij. Dat vond ik een outfitartikel waard!
Mooi gezegd! Op veel punten ook wel herkenbaar. Ik vind het juist wel mooi dat jij bij binnenkomst eerst de kat uit de boom ‘durft’ te kijken. Ik doe dat ook graag, maar ben soms geneigd mezelf te overschreeuwen, want ja, we moeten toch gelijk gezellig doen? Ik vind het dus juist heel mooi dat jij daarin nu gewoon jezelf durft te zijn.
Mooi artikel en herkenbaar. Ik geef ook zeker mijn grenzen aan en ben ook niet altijd het sociale dier. Soms loop ik wel tegen iets aan, dat ik me moet verdedigen waarom ik iets niet doe. Nee is ook een antwoord 🙂
Zo herkenbaar wat je schrijft! Fijn om te lezen dat er meer zo zijn als ik 🙂 liefs
Je eigen grenzen aangeven is inderdaad het allerbelangrijkste, zeker als introvert. Zelf kan ik zeker in kleinere groepen best wel aanwezig zijn qua scherpe standpunten en mijn vaak niet al te bescheiden stemvolume, haha. Daardoor kunnen mensen ook nog wel eens de indruk krijgen dat ik niet zo introvert ben, terwijl dat toch echt het geval is.
Je eigen grenzen aangeven is het meest belangrijke, heb ik zelf ook ondervonden. Ik heb meer extraverte eigenschappen maar zeker mijn hobby’s zijn meer introvert. Ik wil over een tijdje (staat al een tijdje in m’n concepten) een artikel schrijven juist over dat extravert soms behoorlijk vermoeiend kan zijn.
Er zijn zaken die ik herken: ik vind ook niet alles even leuk om te doen. Ben ook wel eens ergens eerder weggegaan omdat het gewoon niks voor mij was. En men noemde mij vroeger ook ‘verlegen’, waarbij ik dan dacht: “Nee, dat ben ik dus niet.”
Vanuit mijn perspectief ben jij niet verlegen. Als iemand jou een grijze muis zou noemen dan zou ik ze vragen of ze kleurenblind zijn. Soms wordt je eigen perceptie van hoe een ander jou ziet erg verstoord door … ehm, onervarenheid, misschien?
Het heeft mij wat tijd gekost, maar het loslaten van hoe anderen jou misschien zien is een van de geschenken van ouder worden. Het kan me niks meer bommen 🙂 Heerlijk!!!
Omdat ik een hekel heb aan hokjes, zet ik mezelf daar ook niet meer in. So what als ik nee zeg op een uitnodiging, of dat een ander nee zegt? En als iemand per se de boventoon wil voeren, dan doen ze dat maar. Dat is vaak toch een beetje een teken van onzekerheid, maar ook dat boeit me niet.
Natuurlijk moet je soms wel eens iets doen waar je misschien geen zin in hebt, maar waarbij je wel een verplichting hebt naar een ander, maar dat zijn uitzonderingen. De sleutel is dat je die verplichtingen herkent en niet alles als ‘moetje’ beschouwt 🙂
Allemaal heel herkenbaar. Alleen bij de “small” talk moet ik nog toevoegen, dat ik vaak het gevoel heb, dat dat ook een hoger-opgeleid-zijn-probleem- voor-vrouwen is. Ik weet nog vroeger bij “gezellige” bijeenkomsten van mijn man zijn werk, dan spraken de vrouwen over koffiemerken, zegeltjesacties etc, en als jij dan iets “echts” deed, dan waren ze gewoon jalours. Die eeuwige onderlinge concurentie onder vrouwen was me een gruwel. Wel merk ik, dat dat hier anders is, omdat de meeste vrouwen iets geleerd hebben en werken, of een hobby doen. Verder vind ik “small” talk vaak totale tijdverspilling. Alzo introvert…. ja.
Zowat alles wat je hier beschrijft, vind ik herkenbaar! Op het einde van familiefeesten zit ik daar maar, wat voor me uit te staren, en slaag ik er niet meer in om nog veel te zeggen. Ik vind het ook heel moeilijk om af te zeggen of uitnodigingen te weigeren van dingen waar ik geen zin in heb. Zo is er nu een familiefeest waar ik eigenlijk helemaal niet naartoe wil. Maar ik weet dat er geen begrip zal zijn als ik mijn kat zou sturen, wel integendeel, dus ik ga toch maar, en probeer te aanvaarden dat dat weekend dan voor de rest heel rustig zal moeten zijn.
Heel herkenbaar en goed artikel! Hoewel ik echt wel energie kan krijgen van feestjes of andere dagjes uit, moeten het er inderdaad ook weer geen drie achter elkaar zijn. Dan is de sociale batterij gewoon op. Of ik krijg het benauwd als de eerstkomende 3 weekenden van vrijdagavond tot zondag vol zitten na een lange werkweek.
Het grenzen aangeven gaat me de ene keer gemakkelijker af dan de andere keer; zo vind ik het prima om ergens eerder weg te gaan of een avond af te zeggen (oké: wel met een kleeeein beetje een rotgevoel) maar ben ik nog te toegeeflijk in een discussie terwijl ik juist bij mijn standpunt had moeten blijven. Dat zorgt in mijn werkende leven ook nog weleens voor wat bakstenen in de maag, vooral aangezien ik met vrijwel alleen maar ultra-extraverte mensen werk die van alles verwachten en naar hun eigen ‘stijl’ communiceren waar ik als introvert wat meer moeite mee heb.
Introversie wordt naar mijn idee over ‘t het algemeen nog vaak in één zin genoemd met onzekerheid, terwijl ik het daar echt niet mee eens ben. Maar omdat dat beeld er nog zo is, kàn het me juist wel weer onzeker màken (volg je het nog? :-p) Soms is dat balen, maar ik heb geaccepteerd dat ieder individu anders in elkaar zit, en ik het van een ander helemaal niet raar vind als hij of zij ook liever een avondje me-time heeft in plaats van die verjaardag. Wederzijds begrip is hetgene dat helpt 🙂
Goed artikel! Vroeger dacht ik dat je altijd extravert moest zijn om erbij te horen en “gezellig” gevonden te worden. Onzin natuurlijk, maar ik heb een tijdje echt zo gedacht. Ik schaamde me er zelfs voor dat ik introvert was! Omdat ik dacht dat je dan niet geaccepteerd zou worden. Als ik ergens net binnen kwam, dacht men altijd dat ik stil en verlegen was, maar ik wou gewoon even de kat uit de boom kijken en ik ben liever meer op de achtergrond dan op de voorgrond. Ooit zei een oudere collega dat ik niet verlegen ben maar bescheiden. Dat vind ik een mooi woord met een betekenis die bij me past. Mensen die me kennen weten dat ik van gezelligheid en kletsen hou maar ook gewoon rustig blijf. Je hoeft helemaal niet druk te zijn of naar andermans pijpen te dansen, maar gewoon jezelf blijven want je bent prima zoals je bent. En nu ben ik trots op hoe ik ben: bescheiden, introvert, prima!
Heel herkenbaar alle punten die je noemt. Eigenlijk is er geen een punt waar ik mij niet in herken en ook ik worstel met dit soort uitdagingen. Nu de Coronaregels langzaam worden opgeheven, worden er bij mij op werk weer steeds vaker borrels georganiseerd en zijn vergaderingen vaker fysiek in plaats van op teams. Dan kan ik na een vergadering niet even mijn laptop dichtklappen en even een momentje voor mezelf nemen om op te laten, nee, de show must go on. Ik merk echt dat ik daar soms moeite mee heb, nog meer dan voor Corona. Het is echt weer een drempel waar ik overheen moet. Ik ben ook graag alleen, niet zo goed in small talk en zal in groepen ook niet haantje de voorste spelen. Ik ga ook wat vaker mijn grenzen aangeven, vooral op het werk. Anders loop ik mezelf echt compleet voorbij!
Heel herkenbaar, wat een mooi artikel! Hier nog een introvert, die zo blij is dat ze nu weer fulltime thuiswerkt haha. Geen onnodige prikkels en aan het einde van de dag heb ik vaak nog energie om met iemand af te spreken. Maar, mijn alleentijd avondjes zijn me ook heilig, daar laat ik niet graag wat tussenkomen.
Heel herkenbaar, maar mijn introverte persoonlijkheid komt deels ook voort vanuit mijn autisme, dus een hoop is bij mij te verklaren. Ik leer gelukkig steeds meer tools om er mee om te gaan, maar makkelijk zal het nooit zijn. Maar ik vind het ook niet altijd erg want soms is het heerlijk om jezelf uren alleen te kunnen vermaken en ook dan gewoon te kunnen genieten.