“Wat?! Ga je nu al weg? De borrel is pas net begonnen?”. Of “Goh, wat ben je stil! Gaat alles wel goed!”. En ook: “Waarom ga je niet eens mee op ons vriendenweekend? Gezellig joh!”. Ja sorry, ik ben introvert. Niet altijd is dat even handig en fijn. Dit zijn 7 uitdagingen als introvert waar ik regelmatig op stuit. En ik laat je ook weten hoe ik daar precies mee omga.

1. Afzeggen en voor mijn grenzen opkomen

De eerste van mijn uitdagingen als introvert: soms lijkt het me geweldig om een enthousiaste ja-roeper te zijn. Iemand die bij werkelijk elk spontaan plan van de ander een vreugdesprongetje maakt. Yes, yes, I’m in! Die reactie heb ik vaak genoeg als mensen wat voorstellen. Maar ik heb ook regelmatig dat alles in mij heel hard schreeuwt ‘Nee!’. Ik weet dan dat de vreugdesprongetjesreactie vooral een sterk staaltje acteerwerk zou zijn.

Zo ben ik niet altijd enthousiast over dagjes weg met grote groepen, zeker niet als mijn weekend al redelijk vol zit. Ook ben ik er niet altijd voor in om geheel spontaan een dagje weg te gaan als ik me helemaal had verheugd op een dag alleen zijn. Opladen doe ik daar dan niet echt van, zeker niet als alleentijd daarvoor moet schieten.

Grenzen aanvoelen én grenzen aangeven doe ik daarom steeds meer. Ik ben vaker – stom of niet – de eerste die weggaat op feestjes, degene die bij de netwerkborrel vroeg afhaakt of die persoon die schittert in afwezigheid. Er zijn momenten dat ik ervan baal dát ik die grenzen heb. Het volgende moment bedenk ik me dat iedereen grenzen heeft.

Als ik aan de andere kant zou staan, zou ik ook niet willen dat iemand met tegenzin meegaat en daarna een paar dagen uitgeblust op de bank ligt te liggen.

2. Niet dat sociale dier zijn

In groepen mensen die ik voor het eerst zie, ben ik zeker niet in mijn natuurlijke habitat. Netwerkborrels na een lange meeting zou ik – als ik heel eerlijk ben – soms liever skippen. In groepen zijn er altijd wel gangmakers: mensen die honderduit praten, nooit naar een gespreksonderwerp hoeven te zoeken en de beste grappen maken. En ik? Ik ben meer op de achtergrond. In elk geval het eerste uur.

Vind ik soms ook stom van mezelf; het is een van mijn grootste uitdagingen als introvert. Het lijkt me geweldig als je altijd met iedereen vanaf minuut 1 een spontaan praatje kunt maken. Kost mij vaak iets meer aftastwerk voordat ik op dat niveau zit. Als ik er al kom.

3. Verlegen?!

Dat mensen me op het eerste gezicht verlegen of onzeker vinden overkomen, is zeker een van mijn uitdagingen als introvert. “Verlegen” is geen woord waarmee ik mezelf zou omschrijven. Ik ben echt niet iemand die de hele dag haar kaken stijf op elkaar houdt. Wel ben ik wat afwachtend en kijk ik de kat uit de boom. Dat heeft niets te maken met onzekerheid. Ik ben gewoon geen grote prater in groepen, zeker niet als ik de helft van de mensen voor het eerst zie.

Bij voorstelrondjes kan ik wat stilletjes overkomen en op verjaardagen zou ik ook niet snel meteen na binnenkomst scherpe opmerkingen maken. Geef mij even de tijd om me op mijn gemak te voelen; dan kan ik daarna heus “losbarsten” (op mijn eigen rustige manier). Soms lastig als mensen daardoor denken dat ik een onzeker grijs muisje ben. Is absoluut niet zo; er zit zeker wel een kop op. Je moet me alleen wat beter leren kennen om dat te ontdekken.

4. Inkak-alert

Als je mij naar een training stuurt van vier uur en die loopt een uur uit, dan kun je me na die vier uur opvegen. Zinnige antwoorden en leuke gesprekjes komen er niet meer uit. Ik wil gewoon naar huis.

Waar ik ook naartoe ga, ik merk het vaak snel genoeg aan mezelf als ik inkak. Heb ik in mijn eentje niet snel last van; in groepen wel na een aantal uur.

Na een tijdje tune ik uit, gaan de woorden langs me heen, en verander ik in een passieve erbij-zitter in plaats van een leuke gespreksdeelnemer. Op zo’n moment weet ik: tijd om naar huis te gaan.

Mijn jas pakken en in de auto stappen is alleen niet altijd een optie. Ik kan het moeilijk bij belangrijke vergaderingen voor gezien houden en op wat subtiele hints na zou ik visite niet snel de deur uit werken. Maar ik merk wel dat ik na die sociaal-doen-grens niet erg aanwezig meer ben.

5. Small talk te “small” vinden

Koetjes en kalfjes zijn niet mijn lievelingsonderwerpen. Op verjaardagen zijn de “Goh, wat is het heerlijk weer!”-gesprekken niet mijn favoriet. Gek genoeg voel ik me vaak comfortabeler als het over meer diepgaande dingen gaat. Niet dat ik in minuut 1 al mijn gehele levensverhaal op tafel gooi of allerlei politieke kwesties wil bespreken. Maar ik merk wel dat ik meer op mijn gemak ben als het gaat over onderwerpen die verder gaan dan het weer of de auto die je voor de deur hebt staan. 

Ik heb respect voor accountmanagers, verkopers en andere mensen die voor hun werk dagelijks tig keer zo’n alledaags gesprek met mensen aanknopen. Ik ben zelf juist blij dat ik vaak met klanten werk die ook de neiging hebben om meer de diepte in te gaan (qua inhoud of qua persoonlijke insteek).

6. Dichtklappen bij haantje-de-voorstes

Vaak klap ik aardig dicht als de ander aan één stuk door praat, zijn stem flink verheft of over alles een mening heeft. Ik ben niet vies van een inhoudelijke discussie en ben eigenwijs genoeg om dan aan mijn eigen punt vast te houden (weet Bart alles van…). Maar als iemand non-stop het hoogste woord heeft, heel stellig is en anderen er niet tussen laat komen, kruip ik al snel in mijn schulp. 

Gelukkig ken ik niet veel mensen die zo’n haantje de voorste zijn. Een tijdje geleden gebeurde het toch een keer in een afspraak met meerdere mensen. Ik merkte dat ik met een baksteen in mijn maag thuiskwam. Ik veranderde tijdens dat overleg in een soort muurbloem en moest daarna een tijdje bijkomen voordat ik weer mijn energieke zelf was.

7. Even alleen graag

Een keer een gezellig kletspraatje voeren vind ik hartstikke leuk, maar ik heb wel zo mijn momenten alleen nodig. Meer dan de gemiddelde persoon waarschijnlijk. Zo kap ik weleens mijn praatgrage buurvrouw af als ik na een drukke dag niet zit te wachten op een half uur lang kletsen in de berging. Als ik na een dag werken word gebeld, laat ik stiekem vaak de voicemail horen in plaats van op een holletje naar mijn mobiel te snellen.

Mijn alleentijd is me heilig. Ik ben blij dat ik dat meer en meer kan accepteren. Soms wel lastig in een wereld waarin verwacht wordt dat je non-stop bereikbaar bent of in kantoortuinen waar je een gemiddeld uitje naar het koffiezetapparaat niet zonder gevaar voor sociaaldoenerij kunt afleggen.

Bij mij helpt alleen al het besef dát ik een keuze heb om rust te creëren als introvert. Dat ik mag beslissen om een gesprek af te kappen. Dat ik de telefoon niet hoef op te nemen. Dat ik mag aangeven dat ik wat anders te doen heb, ook als dat “anders” zoveel betekent als “even bijkomen van al het andere sociale gedoe vandaag”.