Zonder dat we het door hebben, hebben we vaak al een oordeel over mensen klaar. Ja, iedereen. Zelfs als je beweert dat jij niet aan oordelen doet. Maar soms hebben mensen het met die oordelen goed mis. Ik merk ook om me heen dat mensen het weleens totaal bij het verkeerde eind hebben als ze me voor het eerst zien. Om vervolgens te horen “Oh, maar jij bent veel … dan ik dacht!”. Mijn blog leek me dé plek om een paar van die vooroordelen te tackelen.
1. Verlegen en stil muisje
Nee, ik ben geen haantje de voorste. Ik praat niet met zo’n hoog volume dat je mijn stem aan de andere kant van de straat nog kunt horen. Ik sta niet vol zelfvertrouwen voor groepen om met wilde armgebaren een geweldig levendig verhaal te vertellen. En ik ben zeker niet de eerste die op een verjaardagsfeestje op de bar staat te dansen (de tweede en derde ook niet trouwens).
Als echte kat-uit-de-boom-kijker kan ik in groepen wat stil en verlegen overkomen. In eerste instantie dan. Maar als je me beter kent, zal je merken dat ik nogal een kletskous kan zijn. Zeker mensen bij wie ik me fijn en veilig voel, kan ik de oren van het hoofd kletsen. Daarna ben ik dan wel graag even op mezelf om bij te tanken van het “sociaal doen”. Maar op het moment zelf kan ik helemaal opgaan in een gesprek en zelfs wat sarcastisch uit de hoek komen.
Verder heb ik ook als introvert zo mijn extraverte kanten. Zo vind ik het geen straf om te onderhandelen (ook al ben ik totaal geen gladde verkoper met keiharde salesstrategieën) en heb ik over sommige onderwerpen een duidelijke mening die ik niet onder stoelen of banken steek. Als je mijn blog leest, zal je weten dat ik me niet snel schaam voor dingen of onderwerpen vermijd. Ook in echte gesprekken trouwens. Dus nee, stil en verlegen vind ik mezelf niet.
2. Braaf en volgzaam
Mensen verwachten niet dat ik vreselijk eigenwijs kan zijn. Oké, als ik ergens niets van afweet of goede raad nodig heb, vertrouw ik graag op advies van anderen. Maar daarbuitenom maak ik lekker mijn eigen keuzes en ben ik helemaal niet zo volgzaam. Soms eerder het tegenovergestelde. Zo heeft ondernemen juist in me losgemaakt om veel standaardadviezen in de wind te slaan. Als ik iets echt belangrijk vind en er in geloof, dan ga ik zeker niet klakkeloos mee met anderen. Bart kan daar inmiddels over meepraten (en vindt het soms volgens mij mega-irritant als ik weer eens weiger een gebruiksaanwijzing te lezen of de Google Maps-route te volgen).
Het doet wel wat met me als mensen dicht bij me totaal niet achter mijn keuzes staan. Maar over meningen van vage kennissen en volslagen onbekenden maak ik me niet zo druk. Juist als andere mensen ergens hun vraagtekens bij plaatsen, komt er een enorme drang in me op om het tegendeel te bewijzen. Schijn ik van mijn oma te hebben, die ook nog steeds zo koppig is om op haar 89e zelf de kerstboom te willen neerzetten en optuigen, ook al is haar al tien keer opgedrongen dat ze dat aan iemand anders moet overlaten.
3. Gestructureerde controlfreak
Deels klopt het wel dat ik niet snel uit de band spring of volledig spontaan iets spannends onderneem. Ik ben niet die op de bar dansende chick, heb nog nooit van mijn leven drugs gebruikt en ben ook zeker niet iemand die vandaag besluit om morgen drie maanden op wereldreis te gaan . Daar ben ik veel te controlfreakerig voor. Maar ik heb zeker wel momenten waarop ik heel impulsief kan zijn en liever een zijpad neem dan de weg te volgen die iedereen al gaat.
Als ik nu een plan in mijn hoofd heb, zou ik bijvoorbeeld het liefst een sprintje trekken om het morgen al uitgevoerd te hebben. Niets geen stappen bedenken om het voor elkaar te krijgen of voors en tegens afwegen, maar gewoon meteen als een malle aan de slag. Bedenk ik nu dat ik morgen zin heb om te rodelen? Dan gooi ik gerust mijn hele planning om om naar de andere kant van het land te rijden voor een rodelbaan.
Zo besloot ik een tijdje terug dat ik mijn blog een make-over wilde geven. Donderdag door mijn hoofd geschoten, vrijdag gemaild, maandag de investering gedaan. Ook vakanties boek ik vaak vrij kort van tevoren. Bij dat soort dingen laat ik me meestal vooral leiden door “wat goed voelt” en dat pakt nog verrassend vaak goed uit ook.
4. Zondagskind
“Goh, het gaat jou ook altijd voor de wind!” Ik ben niet iemand die snel boos wordt, maar van die opmerking gaan mijn nekharen nog net niet rechtovereind staan. Sowieso komen dingen bij niemand aanwaaien. Ook die ene inspiratiebron die jij bewondert bij wie alles als vanzelf lijkt te gaan, heeft heus heel veel moeite gedaan om te komen waar ze staat. Als iemand als een positivo door het leven gaat, betekent dat niet meteen dat diegene een zondagskind is.
Goed, genoeg gepreekt. Ik heb zelf weleens het vooroordeel gekregen dat ik een zondagskind zou zijn. Zo zie ik mezelf totaal niet. Ik ben juist een positieveling geworden doordat ik als puber en begintwintiger best wel met mezelf in de knoop heb gezeten. Op een gegeven moment besloot ik: “Aan de dingen die ik heb meegemaakt, kan ik niets veranderen. Wel aan hoe ik er vanaf nu mee omga.” Maar nee, die switch van negatieve denker naar het-glas-is-halfvol-type is natuurlijk niet in één keer gegaan. Bijna niets is mij komen aanwaaien en voor bijna alles in mijn leven heb ik heel hard moeten werken (ook op persoonlijk vlak).
Wel kan ik me helemaal vinden in de uitspraak “Alles wat je hebt meegemaakt, maakt je tot wie je bent”. Daar geloof ik heilig in. Juist door de nare dingen, heb ik op sommige momenten eigenwijze keuzes moeten maken, ben ik mijn blog begonnen en heb ik heel veel groei kunnen doormaken. Dus in zekere zin ben ik dankbaar dat ik niet altijd voor-de-wind heb gehad.
Sowieso is het denk ik een illusie dat iemand dat ooit heeft. Het gaat om de manier waarop je ermee omgaat als jij een periode windkracht tien in je gezicht geblazen krijgt. Stap je af van je fiets en keer je om, blijf je heel hard doortrappen of vraag je een mede-fietser om je een duw in de rug te geven? Ik koos vaak voor het tweede en (als dat niet zo’n succes bleek) voor het laatste. Dat heeft me met vallen en opstaan gebracht naar waar ik nu sta. En daar ben ik nu supertrots op en blij mee!
5. Wankel en onzeker
Toen ik Bart vroeg wat hij voordat we verkering kregen niet achter mij had gezocht, kwam hij hiermee. Hij vindt dat ik sterker in mijn schoenen sta dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik kreeg er spontaan blosjes van op mijn besproete wangen. Ik denk dat dit wel klopt, zeker de afgelopen jaren. Voor die tijd was ik vooral een onzeker en bescheiden grijs muisje, dus dit vooroordeel klopte heel lang zeker wel. Maar volgens mij heb ik het gelukkig aardig van me afgeschud.
Een pitbull die eens flink van zich afbijt, ben ik nog steeds niet. Maar ik zeg het zeker wel als ik het ergens niet mee eens ben, kan prima mijn eigen plan trekken en ben in mijn werk ook absoluut zelfverzekerd. Ik heb er geen enkele moeite mee om te zeggen wat ik wel en niet kan en daar ook zelf in te geloven. Dus ja, een aantal situaties daargelaten, is mijn assertieve kant zonder twijfel gegroeid de laatste jaren.
6. Cijfergebrek
Grappig eigenlijk dat mensen vaak verwachten dat je óf goed in taal bent óf handig bent met cijfers. Ik ben absoluut meer een woorden- dan een cijfermens (gelukkig maar, anders was tekstschrijver niet het best gekozen beroep geweest!). Maar met cijfers ben ik handiger dan mensen vaak denken.
Ik had op de middelbare school economie, wiskunde en management & organisatie in mijn vakkenpakket en vond die drie vakken hartstikke boeiend. Verder kan ik best aardig hoofdrekenen, houd ik zelf mijn volledige administratie bij en dien ik op eigen houtje de belastingaangifte in (voor mezelf en mijn bedrijf). Ik zou er nooit mijn fulltime job van maken om met cijfers bezig te zijn, maar ik vind dingen als administratie wel té leuk om uit te besteden. Dus van rekenen bak ik meer dan mensen vaak achter mij als taalfanaat zoeken.
7. Jaloersmakende kleding- en schoenencollectie
Mensen verwachten vaak dat ik een enorme kledingkast heb met een nog veel grotere hoeveelheid jurken, blouses en rokken. Helaas moet ik je uit die droom helpen. In plaats van een tijdschriftwaardige walk-in closet heb ik een doodgewone PAX-kast. Groot van formaat is-ie wel, maar de hoeveelheid kleding erin valt mee. Ik ben een nogal opgeruimd type en heb echt alleen dingen hangen die ik daadwerkelijk het afgelopen jaar heb gedragen. Verder koop ik niet heel veel kleding. Deels uit duurzaamheidsoverwegingen, deels omdat ik gewoon niet goed tegen onoverzichtelijke en uitpuilende kasten kan.
Grappig detail: onze schoenenplanken zijn vooral gevuld met schoenen van Bart. Ik heb zelf hooguit een paar of tien staan en heb ook niet het idee dat daarin ook maar één paar ontbreekt. Valt best mee toch?!
Wat is een hardnekkige misvatting over jou?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
55 écht originele vragen om aan je vriendin te stellen
Met vriendinnen doe ik niets liever dan gezellig kletsen. Met een kop thee erbij in een koffietentje of gewoon gezellig thuis op de bank. Aan gespreksonderwerpen gelukkig meestal geen gebrek! Zit je nu toch een keer zonder inspiratie voor een gespreksonderwerp? Of valt het gesprek opeens ongemakkelijk stil? Met deze 55 vragen om aan je vriendin te stellen, zit je voorlopig niet om leuke, mooie, diepzinnige of juist grappige gespreksonderwerpen verlegen.
Mijn positieve ervaring met de mini-pil (tegen hevige menstruaties)
Terwijl ik overal lees over mensen die aan het ontpillen zijn, nam ik juist het drastische besluit om wél aan de pil te gaan. De mini-pil in mijn geval! Niet zonder slag of stoot. Ook niet geheel vrijwillig. Maar uiteindelijk wel met volle overtuiging. Omdat ik in mijn eigen zoektocht naar anticonceptie vooral stuitte op veel negatieve ervaringen met de pil, vind ik het belangrijk om ook mijn tegenovergestelde verhaal te delen. Dit is mijn ervaring met de mini-pil (Cerazette) tot nu toe. Spoiler: als voormalig pil-scepticus ben ik verrassend tevreden.
Zomerpleziertjes | Mijn zomer in 29 mooie momenten
Met de ergste hittegolf achter ons en de avonden die langzaamaan weer langer worden, komt de zomer bijna officieel tot zijn eind. Ik kijk terug op drie geslaagde zomermaanden. Voor een huismus als ik was het een aardig volle zomer. We reisden van een Frans Disney-dorpje naar Duitse rodelbanen naar een botanische tuin in Kopenhagen. Verder zette ik mijn vork in een stapel onvergetelijke fluffy pancakes, werd ik verliefd op George en Sam, was ik een beretrotse zus, ontdekte ik een boodschappenbox die me dolgelukkig maakte en verraste ik mezelf met een paar buiten-mijn-comfortzone-dingen. Dit was mijn zomer in zinderende momenten.
Mooie blog! Dat stukje controlfreak en toch houden van af en toe een spontane actie herken ik heel erg. En je preek over het niet aan komen waaien mag je van mij heel vaak houden. Zó irritant als mensen dat denken!
Ik heb ook weleens de opmerking aan moeten horen dat alles me is komen aanwaaien terwijl ik zoveel hobbels heb moeten nemen om dingen te kunnen bereiken. Een hele vervelende opmerking. Mooi artikel!
Frustrerend kan die opmerking wel zijn, hè?! Zeker als je zelf weet dat je best wel wat moeite hebt moeten doen om te komen waar je staat. Gelukkig weten we zelf wel beter 🙂
Wat ik het meest hoor: ‘Je bent niet zo arrogant als ik dacht.’ Haha, volgens mij komt dat door mijn bitchy resting face. Ik snap dat je nekharen overeind gaan staan van dat zondagskind voordeel. Al zou je het ergens wel als compliment voor je positieve houding kunnen zien.
Oh echt? Haha, “Je bent niet zo arrogant als ik dacht” is ook typisch zo’n opmerking waarvan je je afvraagt of je het als compliment of als belediging moet zien 😛
Wat zijn mensen toch ongelooflijk hardnekkige zwart-witdenkers, eigenlijk. XD “Als je X bent, dan ben je altijd X, en nooit Y.” De grootste misvatting over mij is dat anderen blijkbaar aannemen dat ik altijd en overal een muurbloempje ben. Ik heb regelmatig na afloop van een feestje gehoord, “dat had ik nou nooit achter jou gezocht, dat jij zó kan feesten”. Tsja.
Oh, die opmerking “Dat had ik nou nooit achter jou gezocht!” alleen al… Ik krijg er al haast de kriebels van als mensen daar hun zin mee beginnen, haha. Ach, het is toch fijn dat we mensen soms nog kunnen verrassen 😉
Oeh, daar krijg ik ook jeuk van, als mensen beweren dat ‘alles komt aanwaaien’. Ik denk dat dat in de realiteit eigenlijk zelfs bij vrij weinig mensen echt het geval is.
Horen dat alles je komt aanwaaien kan inderdaad wel erg pijnlijk zijn. Hopelijk trek je je zulke opmerkingen niet teveel aan. Gelukkig weet je zelf heel goed hoe het echt zit!
Van mij denken mensen ook snel dat ik stil en verlegen ben.
Nee, gelukkig kan ik dat soort opmerkingen wel naast me neerleggen. En bij die zondagskind-opmerkingen weet ik inmiddels dat het meer over de ander dan over mezelf zegt 😉
Oe, wat een leuk artikel! Ik herken punt 3 wel heel erg. Ik kan wel lang over iets twijfelen, maar als ik eenmaal een besluit heb genomen, dan kan ik ook niet meer wachten om ermee aan de slag te gaan – wat anderen ook zeggen.
Ik vind het echt een heel goede vraag, wat nou een grote misvatting over mij zou zijn. Ik denk dat ik sterker en harder overkom dan ik ben, terwijl ik eigenlijk best een heel gevoelige softie ben op veel gebieden.
Leuk om die misvatting over jou te lezen! Eigenlijk wel mooi dat mensen vaak pas als ze je écht leren kennen een 100% goed beeld hebt bij wie je werkelijk bent, los van hoe je overkomt.
Leuk om te lezen! Sommige ‘verkeerde’ opvattingen herken ik wel. Maar soms heb ik zelf de verkeerde opvatting en blijk ik toch beter in bepaalde dingen te zijn als ik denk. Dat ‘voor de wind’, is een bepaalde groep mensen die dat aangrijpt om zelf niks van het leven te maken. En ik had een 8 op wiskunde op m’n eindexamen (en een 6 op NL, want dat vond ik niets aan. Ik denk dat ik beter Nederlands heb geleerd van lezen dan van school).
Ik heb geen idee wat mensen over mij denken. Misschien dat ik – omdat ik om half zeven in de ochtend hardloop – een streber ben. Maar ik loop altijd op m’n dooie gemakkie en ook niet zo ver, dus dat valt heel erg mee. Ik ben nooit erg fanatiek geweest met sport. Met spelletjes weer wel 🙂
Je hebt helemaal gelijk over de opmerking van ‘voor-de-wind’ hebben. Vaak zegt dat meer over hoe de ander in het leven staat dan over jezelf. Ach, ene oor in, andere uit 😉
Wat grappig trouwens dat je hoger had voor wiskunde dan voor Nederlands! Nu ik erover nadenk, had ik hetzelfde. Ik ben er ook nog steeds van overtuigd dat het vak Nederlands op de middelbare school in sommige opzichten veel beter en leuker zou kunnen. Ik vond de studie Nederlands geweldig, maar heb me bij het vak Nederlands vaak geërgerd aan al die samenvattingen die we altijd moesten maken 😉
Leuk lijstje, sommige punten herken ik wel.
Oh ik herken echt heel veel punten uit jouw lijstje! Bij de meeste dingen die jij noemt wordt ook zo over mij gedacht. Best vervelend af en toe, want er zit nog zoveel meer in dan mensen van denken en zien! Ook inderdaad het aanwaaien-gedeelte. ‘Jou zit echt alles mee’ of ‘Jij hebt echt zo’n leuk leven!’ heb ik ook wel eens gehoord. Waar baseren ze dat op? Mijn leven is ook niet altijd leuk of leuk geweest. Bij niemand denk ik. Nog zo’n misvatting die een vriendin had toen ze mijn boek had gelezen, was dat ze niet achter me had gezocht dat ik over seks schreef. Beetje raar, alsof ik een heilige was. Maar gelukkig zijn er ook heel veel mensen die wel weten en vinden dat zo’n soort scènes bij mij horen, dus dat is een hele troost 😉
Ja, die opmerking “Jou zit ook alles mee!” kan best wel frustrerend zijn, hè?! Hoewel het vast lief bedoeld is, merk ik ook dat ik van zo’n opmerking een beetje boosachtig kan worden. Net wat je zegt, niemand heeft altijd voor-de-wind gehad in het leven.
Enne, wat een gekke opmerking van die vriendin! Als niemand zich met seks zou bezighouden, zou de mensheid heel snel zijn uitgestorven 😉 Ik vind het vooral heel knap hoe je die scènes zo levendig en romantisch hebt kunnen beschrijven.
Leuk om al die vooroordelen te lezen! Echt goed dat je ze zo weet te ontkrachten. Sommige punten herken ik ook wel. Punt 1, 2 en 3 hoor ik ook wel vaker voorbij komen dat mensen dat over mij denken. Maar ik heb een beetje hetzelfde als jij. Als je me beter kent of als ik meer op mijn gemak ben, dan is dat totaal niet zo.
In misvatting 1, 2 en 4 kan ik me enorm herkennen, dat gaat bij mij precies zo!
Och dat is altijd zo mooi hé. Hoe mensen anderen zien of welke misvattingen ze hebben.
Ik denk dat er over mij een hele hoop bestaan waaronder dat ik verwend moet zijn en mijn kind verwend moet opvoeden; want we zijn immers beide enig kind. Ik ben gestopt met me verdedigen of het uit te leggen.
Ah wat een suf vooroordeel is dat inderdaad! Of iemand enig kind is of broertjes en zusjes heeft, hoeft volgens mij echt niks te zeggen over of je verwend bent of niet. Echt zo’n vooroordeel dat mensen dan maar willekeurig op anderen projecteren zonder te weten hoe het echt zit.