Volwassen worden. Het is iets waar we allemaal aan moeten geloven. Op ons eigen tempo en op onze eigen manier. Naarmate je ouder wordt, krijg je vanzelf steeds meer serieuze zaken in je schoot geworpen. In de vorm van belastingbrieven, maar vooral ook in de vorm van belangrijke keuzes, spannende stappen en (hopelijk) een alsmaar groeiende dosis zelfvertrouwen. Soms voelt het haast onwerkelijk hoe mijn leven in korte tijd is veranderd en dat voelt zo af en toe zelfs – stiekem – een beetje volwassen! Maar waarom? Wanneer ben je volwassen? En wat komt daar dan bij kijken? Ik geef je een inkijkje in mijn volwassen (?) hersenspinsels!
Lekker relatief!
Laat ik vooropstellen dat volwassen worden natuurlijk relatief is. Ik weet nog dat ik op de basisschool de meisjes uit groep 8 altijd héél volwassen vond. Als je in groep 8 zit, dan was je echt groot en alwetend. Dacht ik. Toen ik zelf in groep 8 zat, waren het echter de meiden van 18 tegen wie ik opkeek. Zo volwassen als zij waren! Je raadt het al, inmiddels ben ik de 18 ver gepasseerd en heb ik nog steeds niet het idee dat ik de volwassenheid zelve ben en alles helemaal heb uitgevogeld. Ik doe vaak ook maar wat.
Bovendien heb ik nog altijd een zwak voor meisjes bikini’s en val ik nog regelmatig als een blok voor schoenen in maat 32 (waarom hebben ze die leuke sneakers niet in volwassen maten?). Het kind in mij zit er nog steeds. Gelukkig maar, zou ik haast zeggen.
Een bescheiden dosis levenservaring
Toch durf ik wel te zeggen dat ik volwassener ben geworden. Niet alleen in de zin dat ik inmiddels de wereld van belastingaangiftes, verzekeringen en hypotheken enigszins ken, maar vooral in die zin dat ik heel wat ervaringen rijker ben. Zo begon ik bij mijn vorige baan als kersvers afgestudeerd meisje vol onzekerheid en onwetendheid. Inmiddels weet ik beter wat ik wil qua werk en heb ik daarin met meer zelfvertrouwen mijn weg gevonden. Ook heb ik mijn eigen onderneming, waardoor ik keer op keer de kans krijg nieuwe stappen te zetten, mooie uitdagingen aan te gaan en waardevolle lessen te leren. En rondrijden doe ik tegenwoordig in mijn eigen autootje, een geweldig volwassen gevoel. Maakt dat alles mij dan volwassen?
Of is het mensenkennis?
Of ben je volwassen als je een flinke dosis wijsheid in pacht hebt? Ik zou niet willen beweren dat ik op mijn 25e volledig weet hoe de wereld werkt. Sterker nog, zelfs als ik over meer dan 40 jaar de pensioenleeftijd heb bereikt, ben ik vast nog niet op dat punt beland. Wel durf ik te zeggen dat ik een bescheiden dosis mensenkennis rijker ben. Kennis van anderen, maar vooral ook van mezelf. Ik heb al meer dan 20 jaar kunnen ontdekken hoe ik ongeveer in elkaar steek, wat mijn krachten zijn, maar ook waar mijn grootste valkuilen liggen. Ik weet wat voor mij werkt als ik me rot voel. En ik weet ook wat mij juist heel blij maakt of oplucht. Is die kennis dan volwassenheid?
Een eigen sleutelbos mét huis
Of maakt het me volwassen dat ik als kersverse huiseigenaar de sleutel in het slot van mijn eigen deur kan steken? Ik herinner me nog dat ik bij de sleuteloverdracht de sleutelbos in mijn handen gedrukt kreeg en me opeens heel volwassen voelde. Tel daar heel wat gesprekken met en bezoekjes aan meubelleveranciers, klussersbedrijven, energieleveranciers, hypotheekadviseurs en andere professionals bij op waar ik tot dan toe weinig mee te maken had gehad. Volwassen voelde dat alles soms zeker. En hoewel ik geen geboren huisvrouw, klusser en schilder ben, doe ik voor alle drie wel een dappere poging. De bezigheden die dat met zich meebrengt, voelen ook best volwassen op zich.
Verantwoordelijkheden, of je nu wilt of niet!
Of zijn het de verantwoordelijkheden? Ik weet nog dat ik me als 18-jarige niet alleen volwassen, maar ook heel verantwoordelijk voelde. Ik mocht voor het eerst een hokje met rood aanvinken op mijn stembiljet. En daar komen later nogal wat verantwoordelijkheden bij. Als ik niet werk, wordt er geen hypotheek betaald. Als ik niet kook, staat er straks geen maaltje op tafel. En als ik niet achter de mensen van het energiebedrijf aan ga, doet mijn laptop in mijn nieuwe huis precies niets. En dan vallen mijn verantwoordelijkheden nog mee vergeleken met mensen die kinderen hebben of de zorg voor een dierbare op zich nemen.
Je eigen pad volgen
Maar nee, buiten dat volwassen worden regelwerk, verantwoordelijkheid en serieuze keuzes met zich meebrengt, heeft het me vooral heel veel moois gebracht. Volwassenheid betekent voor mij dat ik meer en meer mijn eigen pad kan volgen en vrij kan zijn. Alle stappen die ik noemde staan vooral voor de kracht en het zelfvertrouwen dat die stappen mij opleveren. Stuk voor stuk stappen die me in de loop der jaren het gevoel hebben gegeven dat ik de volwassen wereld best wel aankan. Ondanks dat ik nog altijd gek ben of roze jurkjes, een tas met bloemetjespatroon om mijn schouder hang en mijn voorliefde voor tekenfilms nooit zal opgeven. Het kind in mij wil ook wat!
Het kleine meisje in een grote wereld
Laatst kreeg ik iets heel moois van iemand te horen dat me is bijgebleven. “Het gaat niet om hoe volwassen je eruitziet, maar om dat je jezelf als volwassen ziet.” Soms zie ik mezelf heel even nog als het kleine meisje dat in een grote-mensenwereld bivakkeert en het allemaal niet zo goed weet. En dat terwijl ik prima mijn weg weet te vinden, op eigen benen kan staan en helemaal niet meer het jonge, onervaren en naïeve meisje uit groep 1 ben. De truc is om mezelf ook zo te zien. Is dat dan volwassenheid?
Wat vind jij volwassen aan jezelf?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
21 vrolijke, pastelkleurige accessoires voor in huis
Je hoeft maar één stap in ons huis te zetten om te weten dat we dol zijn op pastelkleuren. Zacht maar toch vrolijk met hier en daar een fel tintje - ik ben er gek op! En nu Bart mijn roze werkkast heeft opgetuigd, is er opeens ruimte om nieuwe pastelkleurige accessoires in huis te halen. Je snapt: dat laat ik me met mijn voorliefde voor pastelkleurig shoppen geen twee keer zeggen. Om alvast inspiratie op te doen én om andere pastelliefhebbers op ideeën te brengen: dit zijn 21 pastelkleurige accessoires die elk huis een beetje opfleuren. Van smiley-lampen tot bananenvazen.
Doordat ik op mijn 23e de bedrijfsvoering van het bedrijf van mijn ouders heb overgenomen voel ik me soms ook akelig volwassen. ? Nu bijna 25 ben ik toch nog steeds een jonkie en dat levert nog wel eens vraagtekens op bij mensen als ze eerst mijn functie horen en er daarna achter komen dat ik pas 24 ben.
Wat knap dat je die functie al op zo’n jonge leeftijd op je hebt genomen. Ook wel heel volwassen inderdaad! Juist wel gaaf dat je mede daardoor in ieder geval op werkgebied snel volwassen bent geworden 🙂
Ik voel me soms ook wel een nepvolwassene, haha. En dat terwijl ik volgend jaar 30 word, ai… Ik voel me volwassen als ik inderdaad bezig ben met dingen als verzekeringen, belasting, hypotheken, financiën… Maar ik heb steeds sterker het idee dat verder bijna iedereen maar wat doet.
Dat klopt zeker: uiteindelijk doet iedereen maar wat, zelfs mensen die misschien wel heel volwassen lijken 😉 En misschien is dat ook wel juist de charme van het leven, hoe spiritueel dat ook klinkt, haha.
Toevallig zei ik gisteren nog tegen iemand dat ik me op m’n dertigste nog steeds af en toe heerlijk jong voel. Maar het serieuze antwoord is dat ik me in één keer meer dan volwassen voelde toen ik als puber mijn vader verloor. Ineens had ik veel meer dan leuk was van de wereld gezien. Het heeft me gevormd en oud gemaakt, maar tegelijk jong gehouden. Klinkt gek, maar ik heb wel geleerd te genieten.
Wat ontzettend heftig dat je al op jonge leeftijd je vader bent verloren! Ik kan me voordekken dat dat je in een klap heel wat extra levenservaring geeft. Wel heel mooi dat die gebeurtenis je echt heeft leren genieten. Heel bijzonder hoe zoiets naars dan toch nog een klein beetje iets kan opleveren.
Mooie en open blog! Heel herkenbaar ook weer. Ik ben 23 en ik voel me ook nog helemaal niet volwassen. Waarschijnlijk komt dat omdat ik nog studeer en nog niet altijd met ‘grote mensen zaken’ bezig ben. Al doe ik best veel dingen die ‘echte’ volwassenen ook doen, bijvoorbeeld op het gebied van mijn werk en het feit dat ik al vijf jaar mijn rijbewijs en een serieuze relatie heb. Voor veel van die aspecten worden ook echt volwassenkarakteristieken van mij gevraagd, maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een echte volwassene ben. In mijn hoofd ben ik soms nog steeds dat meisje van zestien, dat alleen een stuk minder onzeker is en veel meer werk- en levenservaring heeft opgebouwd, maar ik voel me geen ander persoon dan toen. Misschien komt dat volgend jaar wel als ik klaar ben met mijn master, ga werken en ga samenwonen met mijn vriend en wij ook gaan beginnen met de jacht op ons eerste koophuis. Hoewel ik denk dat je dan nog steeds altijd een beetje ‘klein’ blijft in je hoofd. Volwassenen zijn eigenlijk ook gewoon allemaal grote kinderen die gewoon maar wat doen 🙂
Oh, je quote op het einde van je reactie vind ik wel heel mooi! Inderdaad, ook volwassenen doen maar wat en kunnen zich nog heerlijk jong voelen. Gelukkig maar!
Zo te horen ben je in veel opzichten best volwassen al. En heerlijk toch dat je je tegelijkertijd nog echt kind kunt voelen, maar dan met een stuk minder onzekerheid. Dat klinkt als het beste van twee werelden 🙂
Ik word volgende week 28 en ik voel mij ook totaal niet zo oud. Haha. Ik vind het iets heel raars eigenlijk. Ik voel me wel altijd heel volwassen als ik mijn rekeningen betaal, ons huis poets, boodschappen ga doen, … Maar als ik dan soms hoor waar ik met mijn vriend of collega’s over praat dan vraag ik me af of dat wel hoort zo als volwassenen. Haha. Maar het is super relatief hé. Wie zegt er welk gedrag volwassen is? We zijn hier allemaal volwassen maar iedereen vult dat wat op zijn eigen manier in denk ik.
Inderdaad! Wat het inhoudt om volwassen te zijn, is maar net de definitie die je er zelf aan geeft. Juist heerlijk toch dat jullie niet alleen saaie volwassen onderwerpen bespreken. Dat houdt je jong! 😉
Geen idee. Het schijnt dat mensen denken dat ik wel superverantwoordelijk en volwassen moet zijn omdat ik pleegouder ben. Maar … Ik heb besloten dat die woorden helemaal niks betekenen omdat we al l smaak menselijke fouten maken.
Ik geloof niet in volwassen zijn. Het zegt niks.
Allemaal.
Autocorrect is al helemaal niet volwassen
Het klopt zeker dat je nooit 100% volwassen bent en fouten horen erbij (en maken het leven ook soms juist beter). Het zou wat zijn als we altijd maar precies zouden weten wat we met alles aan moeten in het leven. Veel leuker en verrassender wordt het er dan vast niet op.
Mijn leeftijd is wel volwassen (40!) maar in mijn hoofd voel ik me soms nog die twintiger. En ik hou dat vast…ik ken mijn verantwoordelijkheden die met volwassen zijn te maken hebben en handel daar ook naar, maar voor de rest is het ook maar een getal..
Helemaal waar! Zolang je aan je verantwoordelijkheden voldoet, is het toch juist heerlijk om je verder vooral jong te voelen 🙂
Mooie, herkenbare hersenspinsels. Ik merk bij mezelf wel dat ik zeker de afgelopen 2 jaar heel veel ontwikkelingen heb doorgemaakt, vooral nadat ik gediagnosticeerd was met coeliakie (glutenintolerantie) is het hard gegaan. Bizar hoeveel invloed dat heeft gehad op mijn lichamelijke én psychische gezondheid. En nu ik in een week tijd een nieuwe baan heb gevonden én een auto heb aangeschaft voel ik me echt een supervolwassene. En dat terwijl de auto nog niet eens voor de deur staat 😉
Wauw, dat zijn heel wat stappen in een paar jaar en ook in een week tijd! Goed bezig! 🙂 En wat tof dat je binnenkort in je eigen auto de weg op kunt en richting je nieuwe werk kunt rijden 🙂
Wat een leuk artikel! Ik vraag mezelf ook weleens af wanneer ik nou echt volwassen ben, haha. Soms voel ik me wel volwassen en soms helemaal niet. Er komen toch altijd weer dingen op je pad waar je nog geen ervaring mee hebt, ik denk dat volwassenheid met de jaren komt. Het is een proces!
Absoluut! Volwassen worden doe je niet in een klap, maar blijft een proces van jaren. Gelukkig maar ook! 😉
Haha, ik herinner me inderdaad dat meisjes uit groep 8 ooit heel volwassen waren! Wat zijn tijden toch verandert. Als 25-jarige kijk in nu nog steeds weleens naar mensen die net iets verder zijn in hun volwassenzijn (denk kinderen) en zie dat als maatstaf voor volwassenzijn. Maar als ik me bedenk dat ik compleet onafhankelijk meedraai in de maatschappij, ben ik eigenlijk ook al best wel volwassen.
Zeker! Het is al heel volwassen op zich dat je onafhankelijk in het leven staat! En ik heb wel gemerkt dat ook de mensen die een stap verder zijn, zoals collega’s in de dertig met kinderen, nog steeds dingen leren en ontwikkelingen doormaken. Ook mensen in die fase doen (gelukkig) soms maar wat.
Wel, ik ben 21 nu. En ik voel me totaal nog niet volwassen. Maar ik denk ook inderdaad dat dat relatief is. Natuurlijk zal ik wel volwassen handelen wanneer het hoort. Maar als ik net zoals afgelopen week een gigantisch fluffy paaskonijn zie in de winkel. Hou me tegen, echt waar. Ik kan professioneel en volwassen handelen, want er zijn situaties die dat nu eenmaal van je vragen. Op het werk bijvoorbeeld. Maar daarnaast ben ik gewoon die vrolijke Nikita die nog steeds blij is als een kind als er een laagje sneeuw is gevallen. Op mijn werk ben ik dat ook wel trouwens, maar dan blijf ik wel professioneel. Het is niet dat ik nors achter de kassa stond toen ik mijn studentenjob deed. Ik vergelijk me heel gemakkelijk met anderen op mijn leeftijd, en dat is meestal niet zo’n goed idee. Daarmee maak ik mezelf vaak onzeker, of blokkeer ik volledig. Soms moet ik gewoon mijn eigen waarden bekijken en tevreden zijn met wie ik zelf ben. Want niemand is perfect, ik ook niet. Maar ik mag er wel zijn. Toen ik mijn studiebeslissing liet weten op facebook, kreeg ik van een iemand de reactie dat ik gewoon een heel volwassen beslissing had gemaakt en dat ik een volwassen houding heb. Vind ik natuurlijk wel mooi om te horen 🙂
Juist mooi toch dat je je tegelijkertijd professioneel kunt opstellen en je kinderlijke trekjes of voorliefdes kunt koesteren. Het is toch ook gewoon leuk om altijd nog een beetje kind te blijven 🙂
En weet je, misschien lijken leeftijdsgenoten heel volwassen, maar dat zegt ook niet altijd alles. Zij kunnen net zo goed hun (verborgen) onzekerheden of bepaalde trekjes hebben. En diegene op Facebook ook al zegt, de beslissing die je over je studie hebben genomen, is juist heel knap, dapper en volwassen 🙂
Ik ben 27 en ik voel mij ‘vaak’ echt volwassen. Een eigen huis, een huishouden om voor te zorgen, zzp-er en alles wat er bij komt kijken zorgt ervoor dat ik mij volwassen voel. Maar er zijn ook van die heerlijke momenten dat ik mij weer lekker ‘jong’ voel en eigenlijk de hele wereld even langs mij heen laat gaan. En die momenten moeten er ook zijn.
Ik kan me voorstellen dat al die punten je een echt volwassen gevoel geven. Dat zijn inderdaad ook de dingen waardoor ik me volwassen voel. Maar ook fijn dat je daarnaast ook momenten hebt waarop je je nog heerlijk jong voelt. Dat houdt het leven soms lekker luchtig 🙂
Het nee kunnen zeggen tegen iets wat ik niet wil. Het minder druk maken om de dingen die er niet toe doen. Het nemen van beslissingen over van alles en nog wat. Het kunnen omgaan met tegenslagen en het relativeren. Maar Ik werd pas echt volwassen toen ik mijn moeder, die voor mij mijn mentor in mijn leven was, verloor. Maar zij leeft in mij voort door de belangrijke levenslessen die zij als tools aan mij meegaf.
Wat een prachtig lijstje met punten die je hebt geleerd met het volwassen worden!
Ik kan me voorstellen dat het overlijden van je moeder opeens heel veel van je volwassenheid heeft gevraagd. Dat zal zeker niet makkelijk zijn geweest. Wel heel mooi dat je aangeeft dat je zó veel van haard hebt geleerd en dat ze er in de vorm van die lessen toch nog altijd een beetje bij is.
Inmiddels ben ik de dertig gepasseerd, maar ik voel me nog steeds lang niet altijd volwassen. Komt denk ik ook voor een deel omdat ik nog niet op mezelf woon.
Geen probleem toch als je je niet altijd volwassen voelt! Je bent zo volwassen of jong als je je voelt. En er is niets mis met niet op jezelf wonen, zolang jij maar gelukkig bent met de situatie 🙂
Dat ik naar mezelf en mijn gedrag durf te kijken, grote beslissingen neem en sta voor mijn overtuigingen, ook als anderen die niet delen of raar vinden. Omdat ik er jong uitzie, word ik vaak jonger ingeschat en ik kan mij dan ook helemaal vinden in het advies dat je deelt in je laatste alinea. Het gaat erom hoe ik mezelf zie en dat zal ik uiteindelijk uitstralen naar de wereld.
Mooi om te horen wat het volwassen worden jou heeft gebracht! Het is heel waardevol om je eigen pad te kunnen en durven volgen. En dat die stappen ervoor zorgen dat jij jezelf als volwassen ziet en dat uitstraalt, is inderdaad veel belangrijker dan hoe oud of jong mensen je inschatten.
Mooi omschreven! Volwassen? Ja nu ik een eengezinswoning heb, vaste baan en een baby op komst durf ik dat wel te zeggen haha. Hoewel ik wel 9 van de 10 keer een stuk jonger wordt geschat dan ik daadwerkelijk ben haha..
Haha, die drie stappen zijn stuk voor stuk inderdaad wel aardig volwassen 😉 En dat jonger geschat worden houdt je dan op zich tegelijkertijd lekker jong, haha.