Nietsvermoedend liep ik afgelopen maandag de pilatesles in. Meestal is mijn binnenkomstrategie simpel: ik ga in de hoek helemaal achteraan op een matje zitten. Geen pottenkijkers. Lekker rustig. Maar dit keer liep dat even anders. Terwijl ik het laatste blauwe matje uit de kast pakte, zag ik vanuit een ooghoek een andere pilatesdeelnemer naar me glimlachen. Ze lag naast mijn vaste hoekplaatsje en ik vond dat ik het me niet kon veroorloven dit keer een ander plekje uit te zoeken. Glimlachend legde ik mijn matje naast het hare. “Hoi!”, mompelde ik terug. Niet wetende dat een bijzonder gesprek zou volgen.

“Waar ken ik jou van?”

De raderen in mijn hoofd draaiden ondertussen op volle toeren. Je hebt vast ook weleens meegemaakt dat je zeker weet iemand te kennen, maar even niet meer weet of dat nu is van de bushalte waar je elke ochtend wacht, het feestje van de buurvrouw van tien jaar geleden of van de kassa in de supermarkt? Pas na een paar minuten viel het kwartje. Deze mevrouw was de negen jaar oudere versie van degene die in de mediatheek op mijn middelbare school werkte. Als ik weer eens worstelde met Windows XP, kwam zij naast me staan om te kijken. Wilde ik iets printen? Dan moest ik mijn zuurverdiende 50 cent voor 1 A4-tje aan haar betalen. En als ik twee dagen te laat was om een boek in te leveren, dan was ik de boete aan haar verschuldigd.

“Bent u van de middelbare school?”
Haar mondhoeken krulden omhoog.
“Ja! Daar werk ik nog steeds. Wat doe jij nu?”

Negen jaar in vogelvlucht

Een gesprek volgde, waarin ik vertelde over mijn onderneming, mijn studie en in vogelvlucht de highlights van de afgelopen negen jaar van mijn leven besprak. Over hoe ik mijn passie voor schrijven had ontdekt en naar dit dorp was verhuisd. Andersom vertelde de vrouw over hoe leerlingen tegenwoordig allemaal Chromebooks hebben. Dat er nauwelijks nog vaste pc’s nodig zijn, dat het lesmateriaal digitaal is en dat veel volle boekenkasten hebben plaatsgemaakt voor e-books.

Even krabde ik achter mijn oren. Hallo, zo lang ben ik toch nog niet van de middelbare school? Ik wist een “Huh, maar vroeger deden wij dat op papier!”-opmerking nog net in te slikken. Die bewaar ik maar tot het moment dat ik over een jaar of veertig kleinkinderen heb rondlopen.

“Jij bent toch net van school af?”

Ook de mediatheekvrouw was zichtbaar verbaasd. “Jij bent toch nog niet zo lang van school af?” Maar nee, ik moest haar uit de illusie helpen en vertelde dat ik mijn vwo-diploma inmiddels bijna negen jaar op zak heb. Hoe kon dat nou? We vroegen het ons allebei af. Soms voelt het als de dag van gisteren dat ik in een blauwe jurk op het eindexamengala verscheen, doodmoe terugkwam van ons examenuitje naar Disneyland en de pauzes doorbracht op het kleurrijke schoolplein. Inmiddels ben ik een studie, twee banen en een onderneming verder. Sommige mensen van school zie ik nog, anderen hebben plaatsgemaakt voor nieuwe fijne mensen om me heen. Ik heb gelukkig ietsje meer zelfvertrouwen dan toen en ben heel wat ervaringen rijker.

Waarom vliegt de tijd?

Waarom vliegt de tijd? Het lijkt soms wel alsof de tijd met het jaar harder gaat. Zo sta je nog in de mediatheek voor Windows XP-hulp en heb je van smartphones nog nooit gehoord, en het volgende moment zit je halve leven in een telefoon en heb je je eigen huis en voel je je aardig volwassen. En het bizarste van alles is misschien wel dat over negen jaar mijn leven er ongetwijfeld alweer totaal anders uitziet. Kinderen? Hopelijk! Getrouwd? Zou tof zijn! Een groter huis? Lijkt me leuk. En wie weet wat de technologie en het leven tegen die tijd allemaal in petto hebben. Welke snufjes kunnen onze smartphones dan wel niet aan? En zijn er dan nog wel boeken en mediatheekmevrouwen?

De wake-up call

En terwijl ik mijmerde over de tijd, het verleden en de toekomst, werd ons gesprek op subtiele wijze onderbroken door de pilatesjuf. Een rustgevend muziekje klonk uit de speakers. “Zet je beide voeten op heupbreedte op de mat en sluit je ogen.”

Eerlijk is eerlijk: bekenden ontmoet ik liever in de supermarkt dan tijdens de pilatesles waarin ik niet op mijn meest charmant sta te rollen op een gewichtje en lig te puffen op een matje. Maar dit gesprek was goud waard. Het deed me weer eens beseffen waar ik vandaan kom en waar ik sta. En dat de tijd vliegt. Dat vooral. Nog sneller dan je je soms realiseert.

Wat was de laatste keer dat jij besefte dat de tijd nogal hard gaat?