Bijna elke dag heb ik wel een keer bewondering voor mensen. Uiteraard regelmatig om grootse en meeslepende dingen. Maar soms ook om iets heel kleins waarvan ik me écht afvraag hoe mensen dat kunnen. Zo heb ik diepe bewondering voor iedereen die IKEA-handleidingen na één keer lezen snapt, voor mensen die zuurkool weg krijgen zonder een vies gezicht te trekken en voor iedereen die geduldig op niet-meewerkende pc’s kan wachten zonder neigingen om ze uit het raam te gooien. Dit zijn nog 19 dingen waar ik diep respect voor heb (omdat ik er zelf niets van bak).

1. Dat mensen elke mogelijke plant levend kunnen houden zonder ooit met de handen in het haar te googelen op termen als ‘parapluplant oogt dood’ of ‘bladeren worden geel’. Planten verzorgen lukt me inmiddels wel, maar niet zonder de hulp van Google de Plantendokter.
2. Filmmarathons van tien uur kijken zonder in slaap te vallen. Ik ben al trots als ik één film van 2,5 uur heb afgekeken zonder de slaap uit mijn ogen te moeten wrijven.
3. Dat het sommige mensen lukt om in drie dagen te verhuizen met een pasgeboren baby, twee peuters, een hond en een hele bups spullen, terwijl ik het al een heel geregel vind om zonder kinderen, zonder hond en zonder een enorme berg spullen een verbouwing en verhuizing te regelen (waar we ook nog eens veel meer dan drie dagen tijd voor hebben!).
4. In het vliegtuig slapen. Ik heb werkelijk alle beter-slapen-tips geprobeerd, maar zelfs met valeriaan en een liter kamillethee zwemmend door mijn lijf, een oogmasker op en oordopjes in lukt het me niet om ook maar een kwartiertje in te dutten.
5. Als een blok in slaap vallen bij de eerste aanraking van je kussen. Bart heeft die gave altijd al gehad. Ik kan er alleen maar jaloers op zijn. Mijn hoofd heeft altijd iets meer tijd nodig om de slaap te kunnen vatten.
6. Mensen die lange navigatie-instructies onthouden. Tegen mij moet je niet zeggen “Eerst ga je driehonderd meter rechtdoor. Daarna sla je linksaf. Dan kom je bij een rotonde en ga je naar links en daarna ga je de tweede naar rechts.” Ten eerste: hoeveel is driehonderd meter? Ten tweede: wat was die tweede instructie ook alweer? Ik kan namen en compleet random feitjes prima onthouden. Maar mijn kortetermijngeheugen voor routes is bijzonder slecht. Lang leve Google Maps!
7. Kiwi-met-schil-eters. Ik heb het laatst voor het eerst geprobeerd. Met enige weerzin – dat wel. Maar ja, er lag een schijfje kiwi met schil op mijn pancake en ik wilde niet kieskeurig doen door vanwege het kleine stukje schil de kiwi te laten liggen. Dus deed ik alsof ik mijn kiwi dagelijks zo eet en stak het stukje kiwi met schil in mijn mond. Maar nee, ik snap er na die poging nog veel minder van: hoe krijg je zo’n schil weg?
8. Meetinghoppers op het werk. Ik vind het oprecht knap als mensen voor hun werk zeven uur lang in langdradige vergaderingen kunnen zitten en dan ook nog ’s avonds serieus vrolijk aan de eettafel kunnen meekletsen. Toen ik in loondienst werkte, kon ik me na drie uur vergaderingen achter elkaar al voelen alsof ik er een complete werkdag op had zitten.
9. De e-mailnotificaties op je telefoon uitzetten. Ik weet hoe goed het is voor je concentratie en hoeveel rust het kan geven. Toch zou ik het niet kunnen. Ik ben gewoon altijd zo nieuwsgierig naar nieuwe mailtjes dat ik die het liefst direct zie binnenkomen. Bijna alle andere notificaties heb ik trouwens wél uitstaan.
10. Volleybal. Op de middelbare school kreeg ik acuut de neiging om me ziek te melden als deze sport op het gymrooster stond. Ik bak er geen (volley)bal van. Het enige dat deze sport me oplevert, zijn blauwe plekken op mijn polsen en een hoop frustratie omdat er geen bal de juiste kant op gaat. Ik vraag me af hoe mensen deze sport kunnen beoefenen zonder bont en blauw terug te komen.
11. Lipstick die perfect op je lippen blijft zitten. Ik weet niet of het aan mijn lipsticks ligt, aan mijn tanden of aan mijn mondbouw, maar bij mij eindigt lipstick uiteindelijk altijd op mijn tanden. Of ik mijn lippen nu inkleur met goedkope lipstick van Kruidvat of een lipstick met grote beloftes en een net zo grote prijs opdoe, het blijft gewoon niet zitten zoals het hoort. Ik vraag me altijd af hoe anderen dat wel voor elkaar krijgen.
12. Altijd in een weerbestendige outfit verschijnen. Ik heb er een talent voor om in te koude of juist te warme kleding en met volstrekt onhandige schoenen op een plek te verschijnen. Dat is vast ook de reden dat ik onderweg naar onze vakantiebestemming standaard tien outfits (voor een week) in mijn koffer prop, in de hoop dat het juiste erbij zit. Kortom: diep respect voor mensen die zelfs voor een ongeplande hoosbui nog een opvouwbare regenjas uit hun tas weten te halen.
13. Met één backpack twee weken op reis gaan. Voor een weekend weg heb ik al moeite om alles in één handbagagekoffer gepropt te krijgen en dat is dan nog maar voor drie dagen. Vorig jaar gingen wij een week op vakantie naar Duitsland en was de hele auto tot de nok toe gevuld met bagage. Ik vind het dan ook bewonderenswaardig als ik hoor dat mensen twee weken uit een backpack kunnen leven. Die mensen moeten mij eens een inpakles geven!
14. Kunstig inpakken. Van mezelf ben ik best creatief, maar mijn inpakkunsten zijn niet om over naar huis te schrijven. Meestal bedenk ik vijf minuten voor vertrek naar een verjaardag dat ik een cadeautje nog moet inpakken. Je begrijpt dat er dan niet de meest indrukwekkende inpakcreaties uit mijn handen komen. Cadeautasjes zijn al jarenlang mijn grote (tijdbespaar)vriend. Want eerlijk: zelfs als ik wél een kwartier de tijd zou hebben om een mooi inpakkunstwerk te maken, zou er nog niets indrukwekkends uit mijn handen komen.
15. Mensen die bellend door het leven lijken te gaan. Van die mensen die van het ene in het andere telefoontje rollen. Die in de supermarkt vrolijk doorbellen. En die het heerlijk vinden om tijdens een autorit (handsfree) te telefoneren. Een oud-collega van mij had als motto “Mij niet bellen!”. En eerlijk, ook mij maak je niet blij met het ene na het andere telefoontje. Als ik in de auto zit na een sociale afspraak, vind ik het heerlijk om met een podcast op de omgeving in me op te nemen. Mij (tijdelijk) niet bellen!
16. Vierdaagse-lopers. Mijn broer loopt over een paar weken de Nijmeegse Vierdaagse. Mijn enige bijdrage aan deze bucketlistwaardige prestatie is langs de zijlijn hem hard toejuichen tijdens de laatste kilometers. Ik heb respect voor mensen die zo’n lange afstand weten te wandelen én de discipline hebben om daar wekenlang elk weekend voor te oefenen. Go Ivan!
17. Go-with-the-flow-reizigers. Ik ben gewoon niet zo’n vakantiemens. Heb me overigens lang geschaamd om dat toe te geven! Maar voor mij is een weekje naar een Europese bestemming zat vakantie voor een heel jaar. En als ik ga, dan is die reis tamelijk goed uitgestippeld. Ik maak complete paklijsten, we hebben de reisroutes en overnachtingsplekken helder en maken vaak zelfs al plannen voor restaurants die ons leuk lijken. Ik zou soms willen dat ik een go-with-the-flow-reiziger kon zijn die zich een week van tevoren laat verrassen door de last-minute bestemming die het dit keer wordt. Maar helaas, daarvoor is mijn controlfreakgehalte te groot.
18. Met-mega-messen-snijders. Bart heeft mij ten strengste verboden om ooit grotere messen te kopen dan ons huidige (best beschaafde) grootste mes. Ik snap hem wel, nadat ik iets te vaak onhandige keukenongelukjes heb gehad. Sindsdien bewonder ik mensen die uiterst professioneel én relaxed met dat soort mega-messen hakken zonder ooit een bezoekje aan de huisartsenpost te hoeven brengen.
19. Pindakaasroerders. Bart is mijn pindakaasroerder en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik krijg standaard een gigantisch lamme arm van nieuwe potten pindakaas doorroeren als er een laagje olie op een hoop kurkdroge pindakaas drijft. Zeker als een pot al een tijdje staat, is dat roeren een fitnessoefening op zich. Gelukkig heb ik een man met meer spierballen dan ik die deze taak dapper op zich neemt. Thanks schat! Daar eet ik nog een broodje pindakaas op.

Waar heb jij bewondering voor omdat je er zelf geen ster in bent?