Ik roep altijd heel hard dat ik niet geloof in spijt. Wel als je de favoriete witte blouse van je partner per ongeluk roze en in maatje 92 uit de wasmachine haalt. Maar ik heb niet snel spijt over grotere dingen die ik nu anders dan toen zou aanpakken. Ik geloof liever dat alles wat is gebeurd en ongelukkige keuzes die ik heb gemaakt, me linksom of rechtsom naar hier hebben gebracht. Klinkt allemaal heel mooi en wijs. Maar heel eerlijk? Er zijn er wel een paar dingen waar ik stiekem spijt van heb. Of die ik – als het had gekund – liever met terugwerkende kracht zou hebben omgedraaid.
Ik geloof niet in spijt, maar voel het soms wel
Spijt wordt vaak geassocieerd met schaamte. Je bent het niet eens met je keuzes van vroeger. Je schaamt je voor de impact ervan. Je begrijpt niet hoe je die dingen ooit had kunnen doen. Hoe kón je die persoon zijn?
Die vorm van spijt heb ik niet. Althans, niet over levensbepalende keuzes als een eerdere relatie, carrièrekeuzes en dat soort dingen.
Ik geloof dat alles me heeft gebracht naar nu. Juist negatieve ervaringen brengen je soms dichter bij waar je wel zou willen staan.
Maar… (dat woord voelde je vast al aankomen!) soms kan ik wel verdrietig zijn over keuzes van vroeger. Is dat spijt? Ik denk het, maar misschien ook niet. Rouw zou ook kunnen, maar dan op een andere manier. Anyway, dit zijn 5 keuzes waarvan ik met terugwerkende kracht zou willen dat ik ze ooit anders had gemaakt.
1. Streberig studeren
Een perfectionistisch randje heb ik altijd al gehad, maar in mijn studietijd nam dat vrij extreme vormen aan. Het begon allemaal toen ik in mijn eerste jaar wisselde vrij abrupt van studie en daarna ook nog van vakkenpakket. Daarna zat ik prima op mijn plek en haalde ik goede cijfers, maar ik heb er wel een grote bewijsdrang als student aan overgehouden.
Ik weet nog dat de studieadviseur zei: “Romy, je moet een keer iets kiezen, hoor. Je moet er wel een keer voor gaan.” Die opmerking in combinatie met een onterecht negatief bindend studieadvies werkte bij mij als een rode lap op een stier. Ik werd een extreme streber en vond alles lager dan een 8 niet goed genoeg. Ik kon hele dagen studerend in de studiezaal doorbrengen. Ik wilde gewoon zo graag aan mezelf (en aan die studieadviseur) bewijzen dat ik het allemaal kon.
Achteraf zou ik de lat liever lager hebben gelegd. Pas in mijn derde jaar kon ik dat streberige loslaten, zei ik de studiezaal (zonder ramen en met een veel te koude airco, de hel!) vaarwel en ging ik meer genieten van het colleges volgen en dingen daaromheem. Soms vraag ik me af hoe het was geweest als ik die keuze eerder had gemaakt. Ik was dan vast niet een losbollig feestbeest geweest, maar had waarschijnlijk wel meer genoten van de vrijheid (high five voor weinig contacturen!) die ik als student had.
2. Heel lang in een baan blijven hangen
Ik ben in het verleden weleens te lang blijven hangen in een baan. Al een half jaar voelde ik dat ik wat anders wilde en ik wist ook precies wat, maar ik durfde steeds niet aan mijn gedachten om te zetten in daden. De voornaamste reden? Ik wilde mensen niet teleurstellen door mijn biezen te pakken.
Ik raakte in die baan met de week meer onderprikkeld en heb daar best wel last van gehad. Achteraf zou ik in zo’n situatie veel eerder aan de bel hebben getrokken, erover in gesprek zijn gegaan en ook knopen hebben doorgehakt in mijn belang in plaats van enkel bezig te zijn met de ander.
Wat dat betreft ben ik wat harder geworden.
Een baan is “maar” een zakelijke overeenkomst. Elke werkgever weet dat vertrekkende medewerkers part of the deal zijn. Je hebt, net als ieder ander, alle recht om voor jouw geluk en groei te kiezen.
Mijn eerste (superfijne) leidinggevende zei zelfs dat ze trots was dat ik destijds voor een andere baan koos en dat het mijn groei liet zien. Dus echt, mensen nemen het je niet meteen kwalijk als je voor jezelf kiest. Dat had ik best een paar jaar eerder willen weten.
3. In mijn puberteit slecht voor mezelf zorgen
Dit punt is dubbel. Ik geloof niet dat ik me moet schamen voor de jaren dat ik anorexia had. Dat doe ik ook zeker niet. Maar het is wel alsof ik er soms om moet rouwen dat die periode lang een gigantische stempel op mijn leven heeft gedrukt. Hoeveel lunches en diners ik wel niet heb afgeslagen. Al die keren dat ik met mijn blik op oneindig sportte, terwijl ik daar de puf niet voor had.
Ik weet niet of het anders had kunnen lopen. Ik denk dat het zo had moeten gaan en dat dit mijn pad is geweest. Maar er zijn momenten dat ik verdrietig ben om wie ik toen was en om keuzes die ik toen maakte. Aan de andere kant ben ik achteraf veel meer gaan inzien hoe zo’n situatie erin sluipt – en dat het geen kwestie was van “schuld” of “niet willen”. Ik neem het mijn jongere ik niet kwalijk dat ze in bepaalde valkuilen is getrapt. Dus of het spijt is, weet ik niet. Wel soms verdriet over hoe het ook had kunnen lopen.
Maar in plaats van er te veel over in te zitten, probeer ik er ook iets positiefs uit te halen.
Mijn herstel heeft me zo immens veel kracht, geluk en positiviteit gegeven. Dát had ik voor geen goud willen missen. Het bracht me mijn blog, stimuleerde me richting persoonlijke ontwikkeling en zorgt er nog altijd voor dat ik vaak denk “Als ik dat toen kon, dan moet ik dit kleine dingetje nu ook kunnen”.
En wie weet wil ik ooit nog eens iets zinvols betekenen voor mensen die nu in de situatie zitten waarin ik toen zat. Lijkt me heel mooi!
4. Niet tegensputteren wanneer dat wel nodig was
Pleasen. Dat is in het algemeen het ding waar ik spijt van heb, en waar ik me in het verleden vaker “schuldig” aan heb gemaakt. Om maar iets te noemen: mezelf anders voordoen tijdens een date om niet in negatieve zin op te vallen (zoals meegaan naar een hoogdravende cocktailbar, terwijl ik meer een muntthee-meisje ben). Maar ook: een werkgesprek waarin iemand het ene na het andere ding zei dat me persoonlijk raakte. Ik klapte dicht en zei niets.
Of: na vijf uur op kantoor blijven voor een spoed-ding terwijl ik eigenlijk heel hard moest halen naar de trein voor een privé-afspraak. “Nee” was ook een antwoord geweest.
Ik heb in het verleden regelmatig over grenzen laten gaan. Met de nadruk op “laten gaan”. Deels overkwam me iets vervelends. Deels verstijfde ik of durfde ik er niet tegen in te gaan.
Ik ben trots dat ik nu meer voor mezelf opkom. Maar soms heb ik spijt dat ik die stappen niet eerder heb gezet. Dat had mijn leven als begintwintiger, als startende op de arbeidsmarkt en als datende vrijgezel een stuk makkelijker gemaakt.
Ik heb er gelukkig wel door geleerd dat ik mijn onderbuikgevoel mag volgen. Als er nu iets gebeurt wat ik niet door de beugel vind kunnen (zakelijk of privé), maak ik daar wél een punt van. Ik hoef dan niet eens gelijk te krijgen, ook geen ‘sorry’. Maar gewoon het feit dát ik er iets van zeg, is al een waardevol signaal naar mezelf dat mijn gevoel ertoe doet.
5. Die totaal niet ergonomische zithouding
Om af te sluiten iets luchtigers waar ik ook een tikkie spijt van heb. “Jaha!” riep ik altijd geïrriteerd als iemand uit de familie weer eens zei dat ik niet goed recht op mijn stoel zat. Nu weet ik waar ze het toen over hadden.
Ik gaf nooit zoveel om “ergonomisch gedoe”. Ik werkte op een eettafelstoel, zat veel te lang achter een vierkant scherm en had de neiging om op het puntje van mijn stoel te zitten. Mijn vader grapte weleens dat ik plek overhield voor de kat om achter me te zitten.
Je ziet het vast al voor je: kromme rug, gebogen schouders en een verkrampte nek. Tja, er kwam natuurlijk een punt dat mijn lijf me ook – niet al te subtiel – liet weten dat dat niet de perfecte houding was.
Gelukkig heb ik inmiddels mijn leven ergonomisch gezien gebeterd, heeft de fysio me een handje geholpen, bleek een laptopstandaard een geniale investering en plant ik mijn kont tegenwoordig wel netjes tegen de rugleuning. Maar goed, die in 10 jaar opgebouwde slechte zithouding afleren was geen makkie. Had ik toch maar iets eerder braaf naar mijn moeder, tante, oma en al die andere wijze-raadgevers geluisterd.
Spijt mag er soms ook zijn
Dit zijn stuk voor stuk geen dingen die ik mezelf jaren later nog kwalijk neem. Ik geloof dat ik al die keuzes heb gemaakt vanuit wie ik toen was. Dat ik het nu anders doe, is een teken van groei. Daar ben ik trots op in plaats van me ervoor te schamen.
Maar met af en toe stilstaan bij wat je liever anders had gezien, is ook niets mis. Rouwen mag, ook om dingen die je hebt gemist of situaties waarin je liever anders had gehandeld. Je mag boos zijn, verdrietig ook, gefrustreerd zelfs. Juist die compassie met je vroegere zelf kan je een flinke stap vooruit helpen.
Heb jij ergens spijt van?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
De cadeautjes van het leven | 25 voorbeelden
“Pff, wat een hitte!”, “Was het maar weer winter!” en “Echt niet te doen, dit!”. De extreme warmte van de afgelopen dagen heeft al tot de nodige frustraties en klaagpartijen geleid. Geloof me: toen mijn straat gisteren even een stroomstoring had, zat ik ook niet vrolijk lachend de laatste minuten stroom van mijn laptop te verbruiken. Daarom vond ik het tijd om er wat positiviteit tegenaan te gooien. Gewoon omdat er soms zomaar opeens dingen gebeuren die wél heel leuk zijn. Dingen die toevallig heel goed uitpakken of je totaal verrassen. De kleine cadeautjes van het leven dus. Dit zijn daar 25 voorbeelden van.
Niet kunnen slapen door piekeren ‘s nachts? 9 anti-piekertips
Niets is zo vervelend als niet kunnen slapen door piekeren ‘s nachts. Je wilt wel slapen, maar je hoofd heeft duidelijk andere plannen. Piekeren ‘s nachts bijvoorbeeld. Hoe harder je je best doet om de piekergedachten weg te maken, hoe venijniger ze worden. Je piekert over een dringende deadline, over mogelijke beren op de weg, of over een vervelende opmerking van die dag. Green pretje, zo weet ik zelf inmiddels. Daarom deel ik mijn 9 beste tips tegen nachtelijke piekersessies.
Vegan aardbeientaart met custard en jam (ook glutenvrij)
Een van de leukste dingen aan jarig zijn, vind ik dat je geheel geoorloofd een dag op taart mag leven. En dat je dan ook nog helemaal zelf kunt uitkiezen welke taart dat wordt. Mijn keuze viel dit jaar op een vegan aardbeientaart. Eentje die ik zelf maakte uiteraard! En ook als er geen verjaardag te vieren valt, kan ik hem je enorm aanraden. Het is een heerlijk zomerse taart met een luchtige laag van custard, een zachte bodem en een heerlijke laag jam en aardbeien bovenop. En de taart is nog een makkie om te maken ook! Zo maak je deze smeuïge aardbeientaart zelf.
Die opmerking van je studieadviseur vind ik ook niet zo heel tactisch, eerlijk gezegd.
Wat je zegt over je anorexia snap ik wel. Het is inderdaad niet iets om je voor te schamen, maar dat je er verdriet van hebt, is heel begrijpelijk.
Waar ik spijt van heb? Dat ik, toen ik al burn-out was, toch door ben blijven werken omdat ik me niet ziek durfde te melden.
Weet je, ik ben blij met waar ik nu sta. En alle beslissingen en dingen die ik wel/niet gedaan heb, hebben mij naar dit punt geleid. Andere keuzes, beter of slechter, hadden me ergens anders gebracht, misschien ook prima, maar … dit is goed.
Je leert van je ‘fouten’. En ik ben daardoor beter in staat om nu beslissingen te nemen. Natuurlijk helpt het dat je meer ervaring hebt! Juist in de dingen die me makkelijk af gaan ben ik onzekerder omdat ik daar nooit flink de mist in ben gegaan.
… wacht ff. Heb ik eigenlijk spijt van … te weinig fouten maken?!?
Mooi artikel! Ik denk ook dat het inderdaad de keuzes en gebeurtenissen uit je verleden zijn die je mede hebben gevormd tot wie je nu bent, maar herken wel het idee van een soort van spijt. Bij mij zijn dat vooral ook dingen waarvan ik denk: dat had een ander niet eens gemerkt, als ik dat anders had gedaan, maar het was voor mezelf wel veel fijner geweest. Ik denk dat dat streberige in je studie en het langer op kantoor blijven van jou daar ook mooie voorbeelden van zijn.
Spijt is voor mij niet het juiste woord. Ik denk eerder “een andere beslissing nemen”, maar niet alles is/was mogelijk in de toenmalige situatie. Maar als ik eerlijk ben, hab ik me graag meer naar mezelf geluisterd, als het om school en studeren ging. En verder had ik misschien veel eerder (met 16) uit huis moeten gaan, maar of ik daar nu spijt van heb? Geen idee. Ik denk dat veel zo gelopen is als het mogelijk was. En dat je hoofd breken over “fouten beslissingen” in het verleden brengt je weinig voor de toekomst.
Met dat laatste ben ik het zeker eens. Te lang blijven dubben over dingen waar je spijt van hebt (of die je op z’n minst met je inzichten van nu anders zou doen) helpt je niet in de toekomst. Wel kan het soms fijn zijn om terug te kijken naar waarom je toen deed wat je deed en hoe je het nu anders zou kunnen doen. Ik probeer zelf vooral op die manier terug te kijken en trots te zijn op wat ik nu anders zou doen dan toen.
Mooi en herkenbaar! Ik geloof ook niet in spijt, maar toch kunnen er van die dingen zijn die af en toe toch even een negatieve kriebel geven en waarvan je het achteraf graag anders had gedaan.
Ik dacht vroeger aan de dingen waar ik spijt van had, en soms nog steeds. Maar aan de andere kant maken die dingen me nu wel wie ik ben. Juist doordat ik zo in de knoop heb gelegen met mezelf of juist doordat ik zo hard ben geweest of mezelf zo heb gehaat ben ik nu waar ik nu ben. Ik ben de dag van vandaag trots op wie ik ben, met volle intentie. Maar als er een ding is waar ik soms spijt van heb, is dat ik in het verleden niet wat trotser op mezelf ben geweest of niet sneller hulp heb geroepen toen het niet goed ging. Had me wellicht een paar jaar ‘afzien’ gespaard en me verder gebracht. Maar juist dat ik dit nu kan zeggen is weer een teken van groei, en ook daar ben ik heel blij mee. Soms heb ik echt dingen die mij mij maakten keihard weggemoffeld omdat ik bang was voor meningen. Dingen die me heel gelukkig maakten. Dingen zoals lezen en gamen. Jarenlang altijd gesprongen voor alles en iedereen omdat ik anders me enorm egoïstisch voelde of het gevoel had dat ik anderen in de steek liet. Dat is mijn gezondheid en welzijn ook niet altijd ten goede gekomen. Gelukkig heb ik daar uit geleerd, en nu ben ik wel verplicht om mezelf op de eerste plek te zetten. Ik rouw ook wel eens om wat kon zijn geweest, maar dat heeft niet perse te maken met verkeerde keuzes. Meer met mijn ziekte. En als ik dan toch een ding zou moeten noemen: dat ik direct mijn gevoel had gevolgd bij mijn studies. Na de open dagen van de hoge school zat ik met een enorme overweldiging en paniek op de trein naar huis en achteraf gezien was dat mijn intuïtie die me waarschuwde dat ik dat beter niet kon doen. Als ik er nu over nadenk vraag ik me soms af of ik misschien een betere gezondheid had gehad nu als ik dat niet had gedaan. Maar je kan piekeren zoveel je wilt, het zal nooit meer veranderen. De keuzes die je hebt gemaakt zijn gemaakt.
Die laatste zin klopt helemaal. Helaas, want er zijn dingen die je misschien wel liever zou terugdraaien. Als ik jouw verhaal lees, dan lees ik vooral tussen de regels door de enorme groei die je hebt doorgemaakt en nog steeds doormaakt. Wat mag je trots zijn op jezelf! Ook al is je situatie nu lastig en vraagt dat ook om rouw en ook al heb je vroeger momenten gehad waarop je minder lief was voor jezelf, je staat nu zoveel verder dan toen. Daar kan ik alleen maar enorm veel bewondering voor hebben <3
Het is voor mij zeker herkenbaar dat er toch wel dingen zijn die ik achteraf gezien liever anders had aangepakt. Dat zijn vooral dingen die mijn leven nog steeds beïnvloeden.
Veel punten die je hier beschrijft zijn herkenbaar voor mij. Vooral de punten streberig studeren, niet tegensputteren als het nodig was en goed voor mezelf zorgen herken ik mij en raken mij wel. Net als jij heb ik van sommige dingen ook spijt en kan ik er nog steeds verdrietig over zijn dat ik in het verleden bepaald gedrag heb vertoond of bepaalde keuzes heb gemaakt. Met de kennis en ervaring die ik nu heb, zou ik dat uiteraard nooit meer doen. Alleen is het ook niet anders en heeft het verleden mij ook wel gemaakt tot wie ik nu ben. En juist dat zie ik als iets erg positiefs. Die groei had ik waarschijnlijk gewoon nodig om gelukkig te zijn met mezelf.
Ik vind het ook echt heel knap hoe jij hier zo al die punten open omschrijft en er ook lessen uit hebt getrokken. Het heeft jou eindelijk ook veel gebracht en ik ben trots op je!
Wauw, wat een lieve reactie, dank je wel <3 En wat mag jij ook ontzettend trots zijn op alle stappen die je hebt doorgemaakt. Met name een eetstoornis overwinnen is echt niet niks. Dat vraagt om zoveel groei en doorzettingsvermogen. En inderdaad, die groei heeft je gemaakt je tot wie je nu bent, inclusief al je kracht en alle dingen die je nu anders zou doen dan toen. Daar ben ik ook bij jou supertrots op 🙂
Spijt heb ik eigenlijk nooit, aangezien deze keuzes en dingen me wel maken tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Als ik andere keuzes had gemaakt was ik dan nog wel de ik van nu? Spijt heb ik dus niet, zou het eerder leermomenten noemen. Of zoals je al zegt persoonlijke groei
Mooi gezegd! Inderdaad, keuzes uit het verleden hebben je wel gemaakt tot wie je vandaag de dag bent. Juist van mindere dingen kun je altijd nog veel leren 🙂
Pleasen, het is echt herkenbaar. Ik heb spijt dta ik moeilijk mijn grenzen aan kan geven, maar als je dan echt super ver over mijn grens bent gegaan is er ook geen weg meer terug.