“Ik stop ermee!” In gedachten hoor ik het mezelf nog zeggen wanneer ik als kleuter boos was als tikkertje in mijn ogen niet volgens de regels ging. Driftig hoofd erbij, norse blik op en de armen over elkaar geslagen natuurlijk. Dan kregen de woorden ongetwijfeld extra veel kracht uit de mond van een zesjarig meisje met guitige ronde wangen, een hoog stemmetje en rode paardenstaartjes. Ook nu ik al jarenlang geen tikkertje meer heb gespeeld, zeg ik nog regelmatig “Ik stop ermee!”. Soms bij radicale keuzemomenten in mijn leven, soms gaat het meer geleidelijk en ontdek ik opeens dat iets voorgoed verleden tijd is. Dit zijn 18 dingen waar ik de afgelopen jaren vol overtuiging mee ben gestopt.

1. Werken in loondienst. Bijna drie jaar geleden sprak ik de magische woorden uit op mijn voormalige werk: “Ik wil mijn baan opzeggen.” Het waren woorden waar ik maanden over had nagedacht. Ik heb nog nooit met zo’n vrij gevoel de bus naar huis gepakt als toen ze op die donderdagmiddag eindelijk uit mijn mond kwamen. Altijd al zat er een ondernemer in mij. Al tijdens mijn studietijd jongleerde ik met vijf verschillende bijbaantjes en vond ik het fantastisch om zo mijn zakcentje bij elkaar te scharrelen. Toen ik overging naar 40 uur per week in een drukke kantoortuin beschikbaar zijn voor collega’s, was dat achteraf gezien een enorme cultuurclash. Voor mij is ondernemen mijn mooiste leerschool en de meest vrije en leuke baan die ik ooit heb gehad. Ik heb nooit ook maar een seconde spijt gehad van mijn keuze om fulltime als freelance tekstschrijver te werken. Hooguit spijt dat ik het niet eerder heb gedaan.
2. Elke mogelijke opdracht aangaan. Ik geloofde heel lang dat ik al blij mocht zijn dat er opdrachten kwamen. Wauw, daar was er weer één. Laat ik hem maar aannemen, want wat een eer is dit! Zo heb ik een jaar lang mezelf veel te veel werk op de hals gehaald, vaak ook opdrachten waarvan ik later dacht “Mwah, niet mijn ding!”. Inmiddels ben ik een stuk kritischer. Ik laat opdrachten vaak een nachtje bezinken voordat ik antwoord. Gewoonweg omdat ik weet dat ik me anders soms iets te snel laat meeslepen in “Ja leuk!” of “Ik wil haar niet teleurstellen!”.
3. Foundation. Mijn huid mag weer ademen zonder dikke plamuurlagen om elke mogelijke beginnende puist te verhullen. Mijn sproeten mogen weer shinen in de buitenlucht in plaats van weggemoffeld te worden achter een niet al te zorgvuldig aangebracht masker dat ook nog eens weinig weg had van mijn eigen huidkleur. Heel blij mee dat ik die enthousiast smerende puber niet meer ben! Ik geloof dat mijn gevoelige huid het me ook in dank afneemt.
4. Twee vliegreizen per jaar. Noem me een klimaatfanaat, maar ik voel me er zelf niet prettig meer bij om te vaak het vliegtuig te pakken. Ik heb, geloof ik, een serieuze vorm van vliegschaamte te pakken. Ik vind het voor mijzelf niet nodig om voor een drie-dagen-trip te vliegen, tenzij het niet anders kan. We gaan daarom vaker naar bestemmingen dichterbij huis en hebben de autovakanties herontdekt. En als ik vlieg, dan maak ik er liever een wat langere reis van. Ik ben zelfs zo iemand die tegenwoordig € 75 stort op de rekening van Greenpeace als ik tóch al vliegende naar een bestemming ga.
5. Dagelijkse AVG’tjes. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik toen ik net op mezelf woonde vijf of zes keer per week aardappels met groenten en een vega-burger serveerde. Een ander leven, zo lijkt wel. Inmiddels heb ik ontdekt dat er zoveel lekkerders in het supermarktschap te bekennen is dan grote piepers. Vijf dagen per week oer-Hollandse pot? Nee, dat komt er niet meer in.
6. Badmintonnen. Ongeveer elf jaar heb ik gebadmintond (recreatief overigens, verwacht nu zéker geen NK-achtige skills). Ik stopte ermee omdat het vaak een enorm gehaast was op maandagavond om om zeven uur in de sportzaal te staan met mijn eten achter de kiezen (en de maaginhoud het liefst al enigszins gezakt in mijn spijsverteringsstelsel). Sindsdien hardloop ik trouwe elke week op het moment dat het mij uitkomt. Geeft mij veel meer vrijheid dan zo’n verplichte training, waarbij ik me automatisch schuldig voel als ik één keer (laat staan twee keer) niet kom opdagen. 
7. Tassen vol kleding shoppen. Oké oké, bij de kringloopwinkel doe ik dat nog wel. Tweedehands-shoppen-les #1: kringloopparels moet je nóóit laten liggen. Maar ik ben al in geen jaren meer in een Primark geweest en als ik al bij fast fashion-ketens kom, dan kom ik er niet met meer dan één item vandaan en moet dat item wel echt helemaal fantastisch, geweldig en niet te doen zo mooi zijn.
8. Ontbijten met kwark. Heel veel wijzer ben ik nog niet over mijn prikkelbare darmen en waar ik wel/niet tegen kan. Maar één ding weet ik wel: mijn buik gaat niet lekker op kwark, yoghurt of melk. Dat nieuws vond ik begin dit jaar nog net geen regelrechte ramp (“Mag ik dan echt nóóit meer ontbijten met een bakje kwark?”). Inmiddels ben ik zo gewend aan mijn soja-kwark dat ik gewone kwark zelfs gek vind ruiken en de plantaardige variant in veel opzichten lekkerder vind dan the real deal.
9. Telefoonverkopers netjes te woord staan. In het begin heb ik nog weleens vijf minuten aan de lijn gehangen met iemand die me een energiecontract probeerde aan te smeren. Tja, je moet toch beleefd zijn. Nu denk ik alleen maar “Dat verhaal heb ik al tien keer gehoord. Doei!”. Oké, dat laatste zeg ik niet meteen op boze toon. Ik zeg één keer netjes dat ik geen interesse heb. Als iemand dan blijft drammen, is de ophang-knop snel ingedrukt. Scheelt toch weer vier minuten van je leven!

Lees ook: Waarom ergens mee stoppen soms het allerkrachtigst is ?

10. Slechte reality-tv kijken. Tja, sommigen scharen Married at First Sight of Boer Zoekt Vrouw vast ook onder slechte reality-tv. Ik niet. Zeker niet. Maar veel reality-programma’s waar ik vroeger van smulde, kan ik nu niet meer aanzien. Ik heb een hekel aan programma’s als Temptation Island, De rijdende rechter, De Bachelor. Vooral sinds ik ooit een boek las over hoe het script voor die shows vaak van tevoren al op de plank ligt voordat er ook maar een scène is gefilmd. Nee, ik kijk liever naar – volgens sommigen ook niet al te hoogdravende – Nederlandse dramaseries. 
11. Elke ochtend starten met het nieuws. Dat was heel lang een volwassen gewoonte waar ik best wel trots op was. Het jammere was alleen dat mijn dagen er niet heel vrolijk door begonnen. Ontbossingen, oorlogen en besmettingen zijn niet direct waar ik mijn kersverse nieuwe dag graag mee begin. Daarom kijk ik tegenwoordig liever YouTube-filmpjes van mensen die vega-snacks proeven of een random inkijkje geven in hun leven. Word ik rustiger wakker van!
12. Leven tot ver na middernacht. De young granny in mij snapt er niets van dat ik tot mijn 26e gerust om half twee pas in de bed kon liggen. Overigens snapte mijn 26-jarige versie van mezelf daar de volgende dag vaak ook weinig van, als ik weer eens met vermoeide ogen me afvroeg hoe het nou “nu al” opstaantijd kon zijn. Op mijn 29e lig ik er zelfs op vrijdagavond (juist dan!) rond half twaalf in. Een van mijn fijnste gewoonteveranderingen, want daardoor ben ik weer echt een ochtendmens geworden, dat zonder wallen tot op mijn knieën om zeven uur wordt gewekt. 
13. 366 blogs per jaar plaatsen. Dat deed ik tot twee jaar geleden heel trouw elke dag. Nu is mijn toewijding om me daar dan ook aan te houden zowel een sterke kant als een valkuil. Dus ik ben heel blij dat ik twee jaar geleden de knoop doorhakte om nog “maar” vijf keer per week te bloggen. Het heeft mijn blogplezier absoluut nog veel meer aangezwengeld. Mijn creativiteit en schrijfzin absoluut ook.
14. Overal ‘tje’ achter zetten. Ik heb mijn eigen bedrijfje. Ik schrijf wat tekstjes. En ik heb een eigen blog waarop ik wat random artikeltjes plaats. Joh, met ‘tje’ achter woorden, maak je van jezelf al snel een hobbyist die maar wat doet. “Oh wat leuk en schattig!”, ben je als toehoorder geneigd te zeggen. En al zie je jezelf als die aanrommelende hobbyist, dan nog hoef je jezelf niet zo klein te maken. Dat ben ik de afgelopen jaren wel gaan inzien. Of het nu gaat over werkdingen of iets persoonlijks, ga staan voor wie je bent.
15. Elke LinkedIn-post door een keuring van drie man halen. “Hé Bart, kan dit zo online of is het gek?”. Op Instagram deel ik zonder enige moeite nogal wat beetjes van mijn leven, maar voor LinkedIn vond ik dat ik elke letter door een perfectie-filter moest halen. Want ja, dit was zakelijk en serieus. Ben ik gelukkig nu een stuk luchtiger in. Ik lees mijn posts heus twee keer na en bedenk goed wat ik schrijf. Maar daar heb ik geen twee paar extra ogen meer bij nodig. Goede tip tegen perfectionisme trouwens (pas ik zelf ook nog altijd toe!): geef jezelf een tijdlimiet.
16. Calorieën tellen. Tijdens mijn eetstoornisperiode (die gelukkig alweer een tijd achter me ligt) was dit één van de vervelendste trekjes. Ik kon nog geen hap eten in mijn mond stoppen zonder de ingrediëntenlijst, vetgehaltes, suikerhoeveelheden en calorieën te checken. Ik ben blij dat ik tegenwoordig niet meer al die kleine lettertjes en percentages hoef uit te pluizen om zonder schuldgevoel iets in mijn mond te stoppen. Ik eet gezond. Maar als ik een keer een taartje of iets kant-en-klaars eet, dan doe ik dat zonder rotgevoel. Gezond eten gaat over balans. En dat is in mijn geval ook genieten van eten. Zo blij dat ik dat nu al een hele tijd weer volop doe!
17. Door Instagram scrollen tot de magische “Je hebt alles gezien”-melding. Aan die melding hechtte ik ooit heel veel waarde. Ik kon – mede door een heftige vorm van FOMO – een uur doorscrollen totdat ik alles had gezien wat ik had gemist. Ik reageerde overal fanatiek op en keek heel trouw de Stories van mensen die voor mij belangrijk zijn. Hoe anders is dat nu! Toen ik aan he begin van ons samenwoonavontuur kritisch naar mijn agenda ging kijken, werd dat Instagram-fanatisme als eerste overboord heb gekieperd. Ik breng nog steeds graag tijd door op dat medium, maar heb die melding al zeker twee jaar niet meer gezien. En die FOMO? Die ligt nu ook ergens in de bosjes.
18. Spannende series kijken tot 12 uur. Ik vind spannende series fantastisch om vanaf het puntje van mijn stoel te kijken. Maar helaas is mijn schrikachtige hoofd het daar niet altijd mee eens. Zet een thrillerserie op en je kunt er zeker van zijn dat ik die nacht heel lang met een kloppend hard tevergeefs schaapjes lig te tellen. Overigens ligt mijn definitie van “spannende series” ergens tussen Flikken Maastricht en De 12 van Oldenheim. Oftewel: ik heb geen heel hoge thriller-tolerantie, en dat is oké. Die series vind ik te gek, maar wel om overdag te kijken als mijn omgeving licht is. De laatste keer dat ik De 12 van Oldenheim keek en tot vier uur ‘s nachts wakker lag omdat ik steeds “dé vrouw” voor me zag, heeft me wel geleerd dat dit voor mij geen best spannende-serie-kijk-tijdstip is. 

Waar ben jij (zonder enige spijt) mee gestopt?