ergens mee stoppen

Waarom ergens mee stoppen soms het allerkrachtigst is?

  • 28 april 2021
  • 19 Reacties
Categorieën: Persoonlijke groei

Vallen, opstaan en weer doorgaan. Kusje erop en weer vrolijk verder. We krijgen al van jongs af aan mee dat het goed is om door te zetten. Is natuurlijk deels zo. Zonder doorzettingsvermogen had ik nu geen diploma’s op zak, geen eigen bedrijf, geen blog en vast ook geen huis of kat. Maar niet altijd is een eindeloze hoeveelheid doorzettingsvermogen handig. Het kan je ook flink in de weg zitten, zo heb ik zelf ervaren. Soms is ergens mee stoppen vele malen krachtiger dan met de tanden op elkaar alsmaar blijven volhouden.

Doorzettingsvermogen: een kracht en een valkuil

Al zolang ik me kan herinneren, is ‘doorzettingsvermogen’ het eerste wat in me opkomt als iemand me vraagt wat ik mijn beste kwaliteit vind. Ik laat me niet snel ervan weerhouden iets te bereiken. Als ik het eenmaal in mijn hoofd heb, dan moet en zal ik daar werk van maken. Ik ga liever tot het uiterste dan dat ik om welke reden dan ook opgeef. Krachtig in sommige opzichten, maar soms ook juist mijn allergrootste valkuil.

De positieve kant

Mijn doorzettingsvermogen is me aan de ene kant vaak goed van pas gekomen. Mede op doorzettingsvermogen heb ik mijn onderneming kunnen opbouwen en klanten kunnen werven (en daarbij spannende uitdagingen durven aangaan). Het heeft me geholpen om in een tijd waarin ik slecht in mijn vel zat tóch die scriptie eruit te persen en cum laude te slagen. En het heeft ervoor gezorgd dat ik na 80 sollicitatiebrieven na mijn afstuderen tóch een leuke eerste baan wist te vinden en niet de hoop had verloren.

De mindere kant

Maar er zijn ook momenten geweest dat die streber in mij me juist flink in de weg zat. Want als je gelooft dat je altijd moet volhouden totdat iets lukt, verlies je misschien uit het oog dat opgeven soms de beste optie is. Dat er ook ruimte mag zijn voor een stapje terug, een ademhaalmoment tussendoor of zelfs het besluit om rechtsomkeert te maken en het over een totaal andere boeg te gooien.

Bovendien heb ik zelf gemerkt dat doorzettingsvermogen je ook hard kan maken. Hard naar jezelf toe. Ik had het laatst al over dingen waar ik mee gestopt ben. Een daarvan is mijn strenge sportregime. Mede geïnspireerd door de “niet piepen maar sporten”-mentaliteit van veel fitnessgoeroes in de media, vond ik als onzekere twintiger dat ook ik het uiterste moest presteren. Ik weet nog dat ik ooit in de stromende regen heb hardgelopen en daarna licht onderkoeld thuiskwam. Maar ja, niet gaan was geen optie, vond ik. Ik had immers met mezelf afgesproken dit twee keer per week te doen. Geen excuses.

Zo heb ik ook weleens met enorme buikpijn toch mijn sportschoenen aangetrokken. Hoppa, niet piepen. Gewoon rennen. Tuurlijk haalde ik de finishlijn (a.k.a. de voordeur), maar veel plezier had ik niet aan het rondje beleefd en energiek en happy had het me ook niet gemaakt.

Altijd maar op je doelen afgaan

Er bestaan hele cursussen over doelen behalen. Volhouden als het moeilijk is, wordt vaak gezien als iets bewonderenswaardig. En dat stoppen geen optie is, wordt ons maar al te vaak aangepraat. Maar is dat wel zo?

Ik ben zelf blij dat ik tegenwoordig onderweg kan besluiten dat hardlopen niet zo’n best idee was en durf om te draaien. Vond ik in het begin best lastig. Totdat ik besefte dat ik ooit was begonnen met sporten met een doel voor ogen: fit zijn en blij worden van bewegen. Maar door de volhardende manier waarop ik het oppakte, bereikte ik allesbehalve dat. In de regen rennen maakte me verre van blij en fit was ik ook niet als ik daarna als een verzopen kat verkleumd thuiskwam. Vanuit doorzettingsvermogen had ik alleen nog maar oog voor het middel (ik moet twee keer per week hardlopen!), niet meer voor het doel (sporten omdat het gezond en leuk is).

Dat geldt voor nog meer situaties. Je hoeft niet altijd koste wat kost moet volhouden. Vraag je soms af of wat je doet nog bijdraagt aan waar je het voor doet. Blijf je op je vervelende werkplek zitten omdat je hoe dan ook je jubileum wilt halen of omdat je het er naar je zin hebt? Blijf je in je relatie hangen omdat het je gelukkig maakt of omdat het gewoon makkelijk is? Blijf je keihard werken aan een bedrijf dat niet loopt omdat je jezelf wilt bewijzen? Of omdat je het oprecht te leuk vindt om te laten zitten?

Je mag onderweg van koers veranderen

Er kunnen allerlei redenen zijn om onderweg te besluiten dat je het toch over een andere boeg gooit. Geen flauwe excuses, maar goede redenen die je heel serieus mag nemen:

  • Plannen kunnen veranderen. Ik heb bijvoorbeeld ook niet meer dezelfde ambities als de dromerige 16-jarige ik.
  • Soms komen er dingen op je pad die veel energie kosten of die je emotioneel maken. Die dingen kunnen al het andere in perspectief zitten.
  • Misschien ben je veranderd als persoon. Krachtiger geworden. Zelfverzekerder ook. Je hebt kans dat die ene baan, relatie of vriendschap dan niet meer bij je past.
  • Wellicht zit je niet lekker in je vel en moet je daardoor een stapje terug doen. Je lichaam heeft het nodig.
  • Je ontdekt onderweg dat je doel of droom veel te veel energie en tijd kost. Als je blijft doorgaan, dan breekt dat je uiteindelijk op.
  • Er komt iets op je pad wat je nog veel leuker vindt dan wat je eerst van plan was. Dáár wil je veel liever je energie in steken.
  • Je hebt zoveel dromen, doelen en plannen dat je ze niet allemaal tegelijk kunt waarmaken. Je moet keuzes maken.

De kracht van stoppen

Het is niet altijd krachtig om ergens aan vast te houden en er vól voor te blijven gaan. Waarom zou het krachtig zijn als je jarenlang voor een relatie vecht waarin je jezelf volkomen wegcijfert? Of als je keer op keer in een vriendschap investeert, terwijl je er zelf nul energie van krijgt? Wat maakt het sterk om je 25-jarige jubileum bij een werkgever te halen als je al 20 jaar met tegenzin naar dit kantoor gaat? En waarom zou het stoer zijn als je alles op alles zet om jouw doel voor een eigen boek, een eigen bedrijf of een mooie challenge te behalen als je je plezier erin al lang en hoog en breed bent verloren?

Hoe sterk is het als jij juist – tegen de adviezen van anderen in – besluit te stoppen met je opleiding of baan omdat het je energiemeter inmiddels tot onder het nulpunt heeft laten dalen? En hoeveel kracht zal je eruit halen als je besluit voor jezelf te kiezen in plaats van voor jouw werkgever, verloren vriendschap of een partner die je niet gelukkig maakt?

Terugkijkend ben ik zelf misschien wel trotser op de dingen waarmee ik – met de nodige moeite en hoofdbrekens – ben gestopt dan op de dingen die ik wél heb bereikt. Ik ben er trots op dat ik een eerdere relatie durfde stop te zetten. Ik ben ook trots dat ik met lood in mijn schoenen mijn baan durfde op te zeggen om voor mezelf te beginnen. En ik ben trots dat ik bepaalde dingen in mijn leven heb omgegooid om mezelf gelukkiger te maken. Die dingen geven soms zelfs veel meer kracht dan welk vinkje op je doelenlijst dan ook.

ergens mee stoppen

De opluchting van ergens mee stoppen

Hoewel het me vaak drie weken zweten en gesprekken uitdenken kost, ben ik meestal één brok opluchting als het hoge woord eruit is. Dan voel ik me zó veel krachtiger. Ik heb voor mezelf gekozen, ik heb meer tijd vrij in mijn agenda, ik heb een grens getrokken of ik heb gewoon mezelf de liefde en rust gegeven om te doen wat voor mij goed is in plaats van alleen bezig te zijn met anderen niet teleurstellen.

Tuurlijk is het goed om niet te snel op te geven. Ik zal de laatste zijn die dat beweert. Ik moet ook weleens mijn tanden op elkaar zetten om iets voor elkaar te krijgen waar ik nul motivatie voor heb, gewoon omdat het moet gebeuren. Maar ken daarin wel je eigen grenzen en geef op tijd toe dat je ergens een streep onder moet zetten.

Let op: stoppen is ook niet alles

Nog één dingetje, iets wat ik zelf ook heb gemerkt. Nu is alleen maar ergens een groot kruis doorheen zetten, niet per se dé oplossing om alles te fixen. Als je bij een baan stopt omdat de werkdruk te hoog is, dan ligt dat misschien niet alleen aan je overambitieuze baas maar ook aan jouw moeite met grenzen aangeven. Hoe leuk je nieuwe baan ook klinkt, ook daar zal je die struggles waarschijnlijk vroeg of laat tegenkomen. Niet omdat iedereen zo graag een loopje met je neemt, wel omdat je zelf ooit zult moeten oefenen om die grens wel te trekken.

Zo ben ik heel wat jaren single geweest en heb ik daarvan uiteindelijk heel veel geleerd, waardoor ik nu heel anders in een relatie sta en trouw aan mezelf blijf. Soms heb je wat werk aan jezelf nodig om een stap te zetten. Dat lukt je niet als je maar door- en doorgaat; wel als je ergens mee stopt en jezelf daarmee tijd en ruimte gunt om los van die niet-helpende situatie aan jezelf te werken.

Wees een beetje lief

Dus de moraal: wees lief voor jezelf. Houd vol zolang dat gaat, zolang het écht nodig is en zolang jij energie haalt uit dat waar je het voor doet. Maar ga niet te ver, wees een beetje mild als je doel je eerder opbreekt en durf op tijd een streep te trekken.

Soms is ergens mee stoppen veel en veel krachtiger dan eindeloos lang vallen, opstaan en weer doorgaan.

Kun je iets benoemen waar jij heel bewust mee bent gestopt?

BLIJF OP DE HOOGTE

Laat je e-mailadres hieronder achter. Dan stuur ik je een mailtje zodra ik een nieuw bericht heb geplaatst.

blogger romy vakervrolijk

Door Romy

Tikgrage theeleut. Nooit uitgekletst. Ik inspireer je graag om vaker vrolijk in het leven te staan. Dat doe ik door goudeerlijke en persoonlijke teksten te schrijven en liefdevolle tips te delen. Mét een vleugje humor.

Ik ben benieuwd wat jij vindt…

  1. Darina 28 april 2021 op 7:16 am - Beantwoord

    Heel lang geleden ben ik gestopt met een opleiding. Het was te hoog gegrepen maar ik wilde bewijzen dat ik het kon met het vervolg dat dat helemaal niet goed ging en last kreeg van wat faalangst. Gelukkig had ik al diploma’s op zak en vond ik een baan, maar ik heb er wel een tijdje ‘last’ van gehad, ook al wist ik dat het de beste beslissing was.

    • Romy 3 mei 2021 op 8:04 am - Beantwoord

      Wat rot dat je alsnog een tijdje last had van het stoppen met die opleiding. Juist heel knap dat je dat hebt gedaan en besloot dat je jezelf niet langer hoefde te bewijzen!

  2. Naomi 28 april 2021 op 8:37 am - Beantwoord

    Die opluchting als het hoge woord er eenmaal uit is, herken ik zó. Maar ook de lange weg van twijfelen, gesprekken en alles wat daar dan eerst bij komt kijken. En ja, doorzettingsvermogen is een kracht, maar ook een valkuil. En ik denk dat het een valkuil wordt als het ten koste gaat van jezelf en je gezondheid en/of je dierbaren.
    Mijn ‘stoerste’ besluite op dit gebied was om me ruim 2,5 jaar geleden ziek te melden. Niet meer doorgaan op mijn tandvlees en ten koste van alles, maar zeggen dat ik het niet meer kon. Doodeng, maar wel de eerste stap op weg naar herstel.

    • Romy 3 mei 2021 op 8:03 am - Beantwoord

      Wauw, zó goed dat je toch die stap hebt gezet! Die tijd van twijfelen, gesprekken en alle voors en tegens afwegen, is inderdaad niet bepaald fijn. Maar als je dan toch de knoop doorhakt, kan dat zo’n enorme opluchting geven.
      Heel stoer dat je tóch die keuze hebt gemaakt en daarmee na die lange tijd 100% voor jezelf en je gezondheid hebt gekozen!

  3. Daenelia 28 april 2021 op 8:41 am - Beantwoord

    Ik vind mijn flexibiliteit juist mijn beste eigenschap, en ik zie koersveranderingen niet als stoppen. Ik ben dan in mijn beleving ook nooit ergens mee gestopt. Ik ben van koers veranderd omdat dat op dat moment het beste was.

    • Romy 3 mei 2021 op 8:01 am - Beantwoord

      Mooi gezegd! Dat is een mooie manier om ernaar te kijken inderdaad.

  4. Noor 28 april 2021 op 9:13 am - Beantwoord

    Wauw, je artikels zijn zo lang en enorm leuk om te lezen

    Het artikel doet me ook een beetje denken aan enkele jaren terug. Ik volgde toen de lerarenopleiding maar mijn stagementor moest me niet: ze buisde me voor elk examen, elke stage,… Kortom, er was altijd wel iets niet goed. Ze bleef gewoon zoeken naar ”fouten” (zodat ze me kon buizen), fouten die er eigenlijk niet waren. En in die tikd struggelde ik ook nog eens met het niet durven opkomen voor mezelf.

    Uiteindelijk heb ik het 4 jaar volgehouden want ik wilde koste wat het kost dat diploma hebben. Ik wilde winnen! Maar voor welke prijs? Ik heb er niets anders dan stress, angst etc aan overgehouden. Na die 4 jaar besloot ik dus om te stoppen en volgde een andere bachelor. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Zeker niet in deze coronatijden

    Waar ik wel spijt van heb gehad is dat ik de opleiding zo lang volgde (zonder diploma). Een duwtje in de rug, dat had ik nodig.

    • Romy 3 mei 2021 op 8:01 am - Beantwoord

      Ah thanks voor je lieve reactie over mijn artikelen! 🙂
      Wat goed zeg dat je na die vier jaar tóch voor een andere bachelor hebt gekozen! Het moet heel naar zijn geweest om zo’n niet-constructieve stagementor te hebben terwijl je ook zelf al niet op je plek zat. Net wat je zelf ook zegt: de mijlpaal van het diploma kost je dan eigenlijk zoveel dat het het echt niet meer waard is. Wat knap dat je dat na die periode tóch zag en nu voor een opleiding hebt gekozen die je wel energie geeft!

  5. Lianne 28 april 2021 op 9:19 am - Beantwoord

    Mooie blog! Ik heb er ook regelmatig mee te maken gehad. Gestopt met een opleiding, een werkplek die ik niet leuk vond… Ik zag het toen heel erg als falen, en daarbij schoten er ook regelmatig gedachten door mijn hoofd. ‘Ja maar ik heb geld nodig!’ Maar het luchtte zoveel meer op om te stoppen dan om ongelukkig te zijn en op mijn tenen te lopen! Soms loop ik er nog een beetje tegenaan, zoals met sommige projecten waar ik mee bezig ben. Ook al wil ik doorzetten, soms weet ik dat het beter is om te stoppen. Hoe moeilijk het ook is, maar daarna voel ik me veel beter.

    • Romy 3 mei 2021 op 7:58 am - Beantwoord

      Wat goed en dapper dat je in al die situaties toch een punt erachter hebt gezet! Heel spannend natuurlijk en vaak zijn er wel 1000 excuses om het niet te doen, maar blijkt het achteraf supergoed uit te pakken. Wat mooi dat jij ook een veel beter gevoel had toen je in al die situaties tóch stopte!

  6. Audrey 28 april 2021 op 9:40 am - Beantwoord

    Je hebt helemaal gelijk! Ik heb er ook regelmatig last van dat ik er moeite mee heb om met iets te stoppen. Het voelt voor mij ook altijd als zo’n definitieve stap. Het idee dat ik niet meer terug kan, vind ik altijd wel heftig. Maar in sommige gevallen kun je natuurlijk ook weer gewoon met iets beginnen waar je eerder mee was gestopt.

    • Romy 3 mei 2021 op 7:57 am - Beantwoord

      Dat herken ik wel inderdaad. Ergens een punt achter zetten klinkt altijd definitiever dan iets op een laag pitje zetten. Toch is het soms echt de beste uitweg, ook om te voorkomen dat je ergens toch nog uit coulance half aan vastzit (weet ik uit eerdere ervaring, haha).

  7. bychristiana 28 april 2021 op 10:47 am - Beantwoord

    Ik had hier toevallig van de week nog een gesprek met iemand over; van koers veranderen. Ik vind namelijk dat de leeftijd waarop je moet kiezen voor een studie eigenlijk best laag, nu snap ik dat natuurlijk wel, want het is vrij logisch om na de middelbare school te gaat studeren en de meeste mensen zijn dan zo’n achttien jaar oud. Ik ken echter maar heel weinig mensen die daadwerkelijk doen waarvoor ze gestudeerd hebben. Ik doe zelf ook totaal iets anders en als ik nu terugkijk op studiekeuzes die ik toen gemaakt heb, blijkt dat ik de plank echt wel goed heb mis geslagen;-) Lang verhaal kort; ook ik ben met bepaalde dingen gestopt, en achteraf is dat ook een goede keuze geweest.

    • Romy 3 mei 2021 op 7:56 am - Beantwoord

      Helemaal met je eens wat betreft de studiekeuzes! Als ik terugkijk, was ik nog piepjong en had ik geen flauw benul wat ik wilde toen ik voor een studie koos. Het is uiteindelijk helemaal goed gekomen, maar ik zie nu heel goed in waarom ik destijds eerst voor het verkeerde was gegaan. Gelukkig is uiteindelijk alles op zijn pootjes terecht gekomen en geldt dat volgens mij voor bijna alle verkeerde-studie-kiezers 😉

  8. Johanna 28 april 2021 op 2:25 pm - Beantwoord

    Heel herkenbaar. Ik heb ooit 2 foute studiekeuzes gemaakt (en ook 2 goede) en vooral de 2e keer was het erg moeilijk om te stoppen, omdat het iets was wat ik al heel lang wilde (eigenlijk sinds mijn 18e), maar eigenlijk nu dus niet meer. Dat is me dan na 1 semester (psychologie) duidelijk geworden en toen ben ik snel weer terug naar mijn oude studie (Economics) gegaan. En ben daar heel gelukkig me geweest. Gelukkig kan dat hier allemaal (geen studieduur begrenzing etc.). Om te voorkomen dat ik iets wil, omdat ik het al zo lang wil, ga ik tegenwoordig regelmatig de diverse dingen door, en kijk of het nog past. Past het niet meer, dan moet er een oplossing gezocht worden of gewoon geschrapt. Jouw woorden klinken altijd zo wijs…. Succes!

    • Romy 3 mei 2021 op 7:54 am - Beantwoord

      Wat slim om regelmatig te kijken wat je nu eigenlijk wilt en of je dat nog wel écht wilt. En heel goed dat je toch met beide studies bent gestopt! Elke dag colleges volgen van een studie die niet écht bij je past, kan je volledig leegzuigen.

  9. Saskia 10 mei 2021 op 12:54 pm - Beantwoord

    Mooi artikel Romy! Ik ben bewust gestopt met een baan die me echt leeg trok. Zowel letterlijk als figuurlijk. Werken moet je nog heel wat jaren dus doe liever iets waar ik echt blij van wordt. Zoals vandaag weer na 2 weken aan het werk gaan bij een super fijn team en een super leuk bedrijf.

  10. Elise 27 mei 2021 op 9:26 am - Beantwoord

    Misschien ben ik niet helemaal toevallig via Google bij dit artikel terecht gekomen… Ik sta nu op zo’n punt: stoppen of doorgaan? Ik zit in het derde jaar van de pabo en de opleiding en het beroep vind ik fantastisch, maar de hogeschool… Daar heb ik het al drie jaar niet naar mijn zin. Mijn reden om toch daar te blijven? De internationale minor die ik in het vierde jaar hoop te volgen, die is altijd al mijn droom geweest! De toelatingseisen zijn streng, maar ik ben toegelaten tot deze minor! Er is mij door stagescholen regelmatig al eens aan mij gevraagd of ik misschien de deeltijdvariant zou willen gaan doen, zodat ik aangenomen kon worden. Maar ja… die minor… die kan alleen gevolgd worden als je de voltijd opleiding volgt. Nee, deeltijd was geen optie voor mij. Nu zit ik thuis met grote gezondheidsproblemen. Sinds een halfjaar een verlamde arm (mechanisch probleem, niets psychisch), maar afgelopen weekend ben ik ook opgenomen in het ziekenhuis met plotselinge epileptische aanvallen. Ik ben inmiddels weer thuis, maar merk wel dat ‘op’ ben. Ik heb erg veel discipline, maar ook de discipline kan ik nu niet meer opbrengen om aan de studie te werken. Wat moet ik nu doen? Nog steeds alles op alles zetten om deze fantastische minor te volgen (dus op deze hogeschool blijven in deze opleidingsvariant) of toch oriënteren op een andere hogeschool/andere variant van de opleiding? Voor de studievertraging maakt het niet meer uit, want die heb ik toch al opgelopen… Wellicht heeft iemand tips? Ik weet het zelf niet zo goed meer….

    • Romy 30 mei 2021 op 10:27 pm - Beantwoord

      Ah jeetje, wat een rotsituatie zeg! Wat ontzettend naar dat je met zulke heftige klachten thuis zit nu. Zeker die epileptische aanvallen zijn niet niks. Ik kan vanaf de zijlijn natuurlijk niet goed oordelen over je situatie. Maar ik zou wel zeggen: gezondheid (psychisch en lichamelijk) gaat vóór alles. Dat heb ik zelf ook door vallen en opstaan geleerd. Kijk naar wat je lichaam nodig heeft en wat voor jou nu écht goed voelt, ook rekening houdend met wat je aan kunt. Ik denk dat je dat diep van binnen wel weet.
      Je hebt maar één lichaam om goed voor te zorgen. En of je nu kiest voor voltijd studeren en die minor volgen of toch een ander pad volgt, uiteindelijk komt jouw pad er hoe dan ook wel.

Recente blogs

7x Wat ik leerde van mijn eerste baan?

6 juli 2018|Carrière en ondernemen, Persoonlijk|

22 mei 2017. De eerste werkdag bij mijn allereerste baan. Na een paar jaar in de collegebanken verscheen ik - een masterpapiertje rijker - in een net colbertje op mijn allereerste werkdag op kantoor. Er ging een wereld voor me open met collega's die een stuk ouder zijn, maar ook een wereld met KPI's, een bedrijfscultuur, personeelsfeesten, netwerkborrels, persoonlijkheidstesten en alles erop en eraan. Omdat ik over een maand hier de deur achter me dichttrek voor een nieuwe uitdaging, sta ik stil bij wat ik heb geleerd van mijn eerste baan. Deze 7 lessen leerde ik over mezelf én over het werkzame leven.

Ik ben jarig & ik trakteer! (winactie)

25 mei 2017|Lifestyle, Persoonlijk|

Sommige mensen zeggen dat je verjaardag steeds minder bijzonder wordt naarmate je ouder wordt. Ik ben duidelijk niet een van die mensen, want nog elk jaar vind ik het geweldig om jarig te zijn. Ik vind het altijd een mooie mijlpaal als ik weer een jaar bij mijn leeftijd kan optellen en geniet er echt van om dat met familie en vrienden te vieren. Maar ook op mijn blog wil ik graag een feestje vieren. Wie jarig is, trakteert. Ik heb dan ook een kleine giveaway voor één gelukkige winnaar klaar staan. Maar ik zou ik niet zijn als ik eerst nog even iets vertel over hoe ik mijn verjaardag vandaag vier.

Romy's review | 3 boeken die ik de laatste tijd las (+ WINACTIE)

30 oktober 2020|Lifestyle|

Een boekenreview op mijn blog? Ik kan me de laatste niet eens meer herinneren. Dat heeft er misschien ook wel mee te maken dat lezen iets is wat er bij mij eerder regelmatig bij inschoot. Tja, dan bereik je natuurlijk ook niet de laatste pagina van je boek. Maarrrr... de laatste tijd heb ik het leesvirus weer te pakken. En hoe! Mijn telefoon in bed heeft weer plaatsgemaakt voor een goed boek en ik geniet er met volle teugen van. Kortom: de hoogste tijd om mijn mening met je te delen over 3 boeken die ik de laatste tijd las!

Ga naar de bovenkant