Corona is 1 jaar. Dat klinkt haast alsof mijn nichtje met Spaanse roots zojuist één kaarsje heeft uitgeblazen. Maar we weten allemaal dat deze mijlpaal iets minder feestelijk is. Kringverjaardagen zitten er sowieso niet in, maar ook los daarvan is dit geen mijlpaal om op te proosten met champagne, taart en blokjes kaas. Toch vond ik het fijn om stil te staan bij het afgelopen coronajaar. Dit is een terugblik over hoe in een jaar tijd nu van alles normaal lijkt wat je vorig jaar nog alleen in science-fiction-films zag. Én een verhaal over hoe je altijd meer kracht in je hebt dan je denkt.

Mondkapjes in alle kleuren

Ik had je een jaar geleden absoluut voor gek verklaard als je me had gezegd dat mondkapjes hét nieuwe fashionaccessoire zouden zijn dat ik in alle kleuren heb liggen. Dat ik een jaar geen bus van binnen zou zien, terwijl ik ooit elke doordeweekse dag zo’n twee uur van mijn leven op het achterste bankje van de bus doorbracht. Of dat ik vlak voor negen uur als een speer zou racen naar huis om de “avondklokdeadline” te halen.

Ik had toen ook niet geloofd dat ik nu tweegangendiners in magnetronbakjes zou afhalen bij een restaurant (en dat ik dat – ondanks de beroerde opmaak van het gerecht van mijn kant – bijzonder smakelijk vind). Of dat ik met de auto door Amsterdam zou rijden (bij gebrek aan een rustige bus) en dat prima weet te doorstaan, in tegenstelling tot mijn vroegere ik die de kriebels kreeg van de slingerende toeristen op fietsen. En nee, ik had ook nooit verwacht dat ik nu tot die mensen behoor die om 8 uur ’s ochtends (want: lekker rustig!) al bij de supermarkt staan om de boodschappen voor een hele week in te slaan. Corona doet bijzondere dingen met je, zelfs als je niet besmet bent.

Privéshoppen en drive-ins

Ik had ook niet verwacht dat ik in een drive-in een stokje in mijn neus zou laten steken en dat ik nog eens zó blij zou zijn met een uitslag waarop in koeienletters “Negatief” staat. En ook niet dat ik nooit meer ongemakkelijk tegenover iemand zou staan in dubio over het duivelse drie-zoenen-of-een-handdruk-dilemma (dat mis ik dan weer totaal niet!). Net zo min had ik me ooit kunnen voorstellen dat ik nu in 10 minuten door de winkel sjees om allesreinigsingsdoekjes en washi tape in te slaan. En dat dat dan voelt als hét uitje van de week. 

“Even drie weken doorbijten”

Nee, een jaar geleden dacht ik na de beruchte persconferentie dat het een kwestie zou zijn van drie weken de tanden op elkaar zetten. Lichtelijk verloren voelde ik me na Ruttes verhaal. Hoe moest ik dat drie weken doen? Kon ik Bart wel blijven zien? Ik had net mijn baan opgezegd (oh jee, hoe moest dat nu?) en in gedachten zag ik mijn sociale leven waar ik zo hard voor had gewerkt als een kaartenhuis in elkaar storten. Ik was gewend wekelijks het land door te crossen, maar opeens was ik aan Aalsmeer gebonden. Na twee weken had ik elk mogelijk een blokje om al wel een keer of drie gezien. Maar goed, het zou zo voorbij zijn. Toch?

Een jaar verder

Toen kon ik (en met mij vast vele anderen) nog niet bedenken dat we nu een jaar verder zouden zijn. Ik zou nu kunnen ingaan op hoe lang het allemaal wel niet duurt, maar ik kan oprecht zeggen dat corona mij vooral iets anders heeft laten zien. Namelijk dat wij allemaal op onze eigen manier sterker zijn dan we ooit hadden kunnen bedenken. Hoe verloren ik me ook voelde toen dit allemaal begon, nu is het een jaar later en sta ik nog altijd rechtovereind. Hetzelfde geldt eigenlijk voor iedereen. Ondanks dat iedereen op zijn manier lijdt onder deze situatie, zijn we er nog. Met elkaar, met allerlei creatieve ideeën, met digitale opties, en met heel veel kracht om er het beste van te maken.

Het gaat door

Deze pandemie heeft me laten zien dat de wereld doorgaat. Dat er ook in deze gekke tijd nog mooie mijlpalen voorbijkomen en verdrietige dingen gebeuren – net als in elk niet-coronajaar. Dat ik nog net zo goed kan genieten van kleine dingen als anders en dat er ook dagen zijn waarop ik er helemaal niet zo bij stilsta dat dit virus er is. Natuurlijk zijn er daarnaast soms momenten waarop ik enorm baal. Dan ben ik gefrustreerd als ik vanaf twee meter afstand moet toezien hoe mijn oma snikt om haar pas overleden zus, of gewoon geïrriteerd om het feit dat ik me in allerlei bochten moet wringen om een cadeautje te bestellen. Maar in tegenstelling tot wat ik een jaar geleden dacht, beheerst corona niet mijn leven. Er gaat van alles door. Ik ga door. Ik ben verder dan ik een jaar geleden was en de wereld (en mijn wereld) heeft niet stilgestaan.

Rijkdom in een pandemie

Corona heeft me doen beseffen dat je een afspraak meer gaat waarderen als je niet elk weekend drie moetjes gepland hebt staan –  en dat ik de propvolle sociale agenda die ik heel lang had helemaal niet zo fijn vind. Ik heb ervaren dat mensen maar een telefoontje van je vandaan zijn. En dat het eigenlijk al een enorme rijkdom is dat ik een fijne baan, de allergeweldigste vriend, een goed dak boven mijn hoofd en een lieve pluizenbol in huis heb. En dat ik met die vier samen zelfs een jaar van pandemiegekte, heftigheid, persconferenties, avondklokken, gesloten winkels, mondkapjes in alle kleuren, werken aan de eettafel en ook privé verdrietige tegenslagen nog best goed kan doorkomen. 

Neemt natuurlijk niet weg dat ik – hoe naar het ook mag klinken – hoop dat de volgende verjaardag van die beruchte C. er niet komt. Sorry corona, dan maar geen stukje taart. Dat jouw volgende verjaardag maar weer een doodnormale dag mag zijn. Die door alles wat er is gebeurd, waarschijnlijk juist niet als “doodnormaal” zal aanvoelen. 

Houd vol

Wat ik ten slotte nog tegen jou wil zeggen bij deze dubieuze mijlpaal: houd vol. Weet dat jouw coronaverhaal er mag zijn, dat jij om hulp mag vragen en dat je er niet alleen voor staat. Houd ook hoop. Want – ook al lijkt het misschien niet zo – er komt een moment dat deze hele coronasituatie niets meer en niets minder is dan een haast ongeloofwaardig verhaal waar wij onze nieuwsgierige kleinkinderen over vertellen. Take care!

Hoe gaat het met jou nu – in deze coronasituatie?