Ondersteboven aan een brug bungelen? Nee hoor, mij niet gezien! Met onbekende mensen op groepsreis? Eh, mag ik daar even over nadenken?! Of meedoen aan een cursus stijldansen? Vast niets voor mij! Maar is dat wel zo? Ik merk dat er bij mij regelmatig een flinterdun lijntje zit tussen iets niet willen en iets niet durven. Want is het wel zo dat ik bepaalde spannende dingen echt niet wil? Of vind ik het simpelweg te spannend om te proberen?
Iets écht niet willen
Goed, er zijn een aantal dingen waarvan ik weet dat ik ze écht niet wil en nooit zal doen. Ik kan bijvoorbeeld met zekerheid zeggen dat ik nooit een tattoo zal nemen. Niet omdat ik de pijn niet aandurf, maar omdat ik een tattoo niets voor mij vind. Net zo goed ben ik vastbesloten dat ik nooit zal bungeejumpen. Dat durf ik inderdaad niet, maar ook zie ik geen reden om me over die angst heen te zetten. Het is niet zo dat het overwinnen van die angst me gelukkiger maakt en dingen mogelijk maakt die ik altijd al heb gewild. En zo zijn er nog wel meer dingen waarvan ik weet dat ik er simpelweg de behoefte niet aan heb.
Twijfels: wil ik het niet of durf ik het niet?
Maar niet altijd is het even duidelijk. Er zijn heel wat dingen waarvan ik dénk dat ik ze niet wil. Ik ga ervan uit dat ik ze niet doe omdat ik daar geen behoefte aan heb. Maar hoe weet ik dat zo zeker? Kan het niet ook de angst zijn die je doet geloven dat je iets niet wilt doen? Ik heb bijvoorbeeld vaak geroepen dat ik niet snel twee weken alleen op reis zal gaan. Ik vind mezelf een gezelschapsdier en vraag me af of ik het alleen naar mijn zin heb. Ook kan ik talloze praktische bezwaren verzinnen. Maar als ik daar eerlijk naar kijk, lijkt het me stiekem vooral ook heel spannend. Laat ik me dan tegenhouden door angst? Of wil ik het gewoon niet hard genoeg om er werk van te maken?
Spannende, verre bestemmingen
Een van de belangrijkste situaties waarbij ik dit heb, is met reizen. Ik weet van mezelf dat ik niet per se de behoefte heb om bijvoorbeeld twee maanden door een ver land te trekken. Sommige verre landen trekken me ook niet zo aan.
Althans, dat is wat ik vaak denk en roep. Maar hoe weet ik dat zo zeker?
Heel soms, als ik op Pinterest of op andere blogs (bijvoorbeeld Around San en Corners of the World) schitterende reizen voorbij zie komen, krijg ik een lichte kriebel in mijn buik. Dan lijkt een reis naar een land als de Seychellen, Tanzania of Indonesië me misschien wel onvergetelijk genoeg om ooit te overwegen. Hoewel er ook zeker een stukje angst om de hoek komt kijken. Hoe zit het met voedselvergiftingen, met de ziekenhuizen en hygiëne en met eventuele oplichterij? Is het daar wel veilig als vrouw alleen?
Alleen naar Zuid-Amerika?
Zo is ook Zuid-Amerika een gebied waar ik niet snel aan dacht, maar ik weet zeker dat bijvoorbeeld naar Argentinië reizen zeker wel een geweldige ervaring zal zijn. Net als Mexico, waar mijn broertje (de held!) onlangs drie weken alleen heeft rondgereisd. Hij vond het geweldig. Ik vond het vooral heel dapper dat hij het durfde. Hetzelfde geldt voor plekken waar heel wat van je lichamelijke conditie wordt gevraagd bij zware hikes en ontdekkingstochten. Zo is naar Spitsbergen reizen niet iets wat ik snel uit mezelf zou doen (te koud, te spannend, te avontuurlijk?), terwijl het landschap schitterend is. Ik ben snel geneigd te zeggen dat het niet iets voor mij is. Maar hoe kan ik dat eigenlijk weten als ik er nooit ben geweest?
Daar is-ie weer: de comfortzone!
Soms zijn angsten zo hardnekkig dat ze je laten geloven dat je iets niet wilt. Zeker als je vastzit in patronen of in bepaalde keuzes, is het vaak lastig om te bepalen of je je er goed bij voelt of dat je je er liever met veel moeite uit los wringt. De welbekende comfortzone, hè?! Je bent bijvoorbeeld gewend om elke dag naar dezelfde baan te gaan, om bepaalde bestemmingen uit te kiezen of om je in een bepaalde rol te plaatsen in je familie- of vriendenkring. Wat zou er gebeuren als je het eens anders doet? Zou je dat wel wilen, maar ook spannend vinden? Of is het écht geen optie en heb je die behoefte niet?
Uitdagingen aangaan
De afgelopen jaren heb ik wel geleerd om mezelf soms een klein schopje onder mijn kont te geven om tóch te doen wat ik eng vind. In ieder geval bij dingen die me stiekem tóch wel wat lijken. Het is zeker zo dat er vaak juist mooie dingen op mijn pad kwamen als ik uitdagingen aanging. Alleen afreizen naar Valencia vond ik bijvoorbeeld nogal spannend (echt het niveau ‘Kan ik nog annuleren een dag van tevoren?’), maar achteraf gezien heb ik me nog nooit zo trots en blij gevoeld als toen ik na die stedentrip terugkwam op Schiphol. Hetzelfde geldt voor het beklimmen van de Empire State Building, het geven van spannende presentaties aan een grote groep, een keer op blind date gaan en heel wat andere stappen. Juist die dingen hebben me meer gebracht dan ik had verwacht.
Een flinterdunne grens
De grens tussen niet willen en niet durven lijkt soms flinterdun. In ieder geval bij mij. Ik heb heel wat dingen gedaan waarvan ik ooit dacht dat ze niets voor mij zouden zijn, maar die achteraf verrassend genoeg wél mijn ding bleken. Soms ook niet, hoor. Maar dan was ik wel een ervaring en zeker ook een trots gevoel rijker. Nee, ik zal niet op z’n kop bungelend aan een brug gaan hangen. En een groepsreis naar de Noordpool laat ik aan mijn neus voorbijgaan. Maar soms wil ik toch wat verder kijken dan de gedachte “Is niets voor mij!”. Gewoon om eens te ervaren of dat echt zo is. Want zonder de kriebels vooraf zou je vast ook half zo trots niet zijn achteraf als je het tóch hebt gedaan.
Is er iets waarvan jij twijfelt of je het niet wilt of niet durft?
Leuke post 😉
Ik zou niet weten wat…
Een fijne dag 😉
Bij mij betekent ‘ik wil niet’ heel vaak dat ik iets eigenlijk niet durf. Voor sommige dingen wil ik daar best aan werken, maar op z’n kop aan een brug bungelen? Ik zie er het nut niet van in om dat wel te gaan durven, dus ik ben het daarin helemaal met je eens;).
Leuk om meer over jouw ervaring hiermee te lezen! Er zijn inderdaad altijd dingen die je misschien niet durft, maar waar je ook totaal geen behoefte aan hebt. Net als jij laat ik het ondersteboven aan een brug bungelen graag aan anderen over die daar wél heel blij van worden 😉
Ik denk dat het “niet willen” bij mij ook deels komt door “niet durven.” Sommigen dingen doe ik ook echt niet, in achtbanen zul je mij dus nooit zien. Maar een maandje naar het buitenland gaan (FrankrijkSpanje) zou ik wel willen maar ik heb tot nu toe de stap nog niet genomen omdat ik het toch wel een beetje te spannend vind 🙂
Wat een mooie droom, een keer een maand naar het buitenland gaan! Inderdaad iets prachtigs om misschien toch ooit waar te maken, alhoewel ik je gevoel van spanning daarover goed kan voorstellen.
Ik weet uit ervaring dat je op verschillende momenten heel anders tegen iets aan kunt kijken… Soms moet je je ergens in verdiepen, het even laten sudderen en dan er met andere ogen naar kijken. Ik had vroeger ook nooit gedacht dat ik boven de woestijn van Nevada uit een vliegtuig zou springen 😀 (wat ik ook echt nooit meer ga doen, denk ik NU…)
Ik denk dat het ook tijd nodig heeft om je comfort zone te vergroten maar zolang je het maar doet als JIJ er klaar voor bent!
Wauw, uit een vliegtuig springen? Dat doe ik je ook zeker niet na!
Wat verwoord je het mooi trouwens. Soms helpt het inderdaad om bepaalde dingen even te laten bezinken of er eerst meer over te lezen, zodat je daarna beter kunt beslissen of je het de stap buiten je comfortzone waard vindt.
Ik heb ook altijd gedacht dat internetdaten niets voor mij was. Met zo’n jongen die je nog nooit gezien hebt… Haha, ik ben hartstikke blij dat ik het toch ben gaan doen, want het heeft me nu toch een relatie opgeleverd. Soms lijkt iets inderdaad heel spannend, maar luister je vaak meteen naar je hoofd door te zeggen: ‘Oh nee, dat is niks voor mij!’ Maar er is toch een klein stemmetje in je hart dat toch iets anders zegt. Alleen ergens op reis gaan vond ik ook spannend, en toch ben ik afgelopen zomer alleen naar Londen gegaan. Sommigen zouden zeggen: ‘man, dat is toch niks?’ Maar voor mij een hele grote stap. Net als wat jij zegt van Valencia. Ik voel er nog steeds niks voor om alleen te gaan backpacken in Zuidoost-Azië, want sommige bestemmingen durf ik als vrouw alleen niet aan. Maar een klein stedentripje in Europa lijkt me zeker wel weer voor herhaling vatbaar om alleen te doen! En verre reizen maken doe ik wel samen. Het is net hoe je alleen reizen voor jezelf invult en als je liever op stedentrip dan op een survivalreis gaat, is daar niets mis mee!
Prachtig dat die stap buiten je comfortzone (op een datingsite) je uiteindelijk een geweldige relatie heeft opgeleverd 🙂
Het is precies wat je zegt. Soms weet je heel diep van binnen dat je iets stiekem wel zou willen. Met alleen op reis gaan sta ik er wel een beetje hetzelfde in als jij. Nog een keer alleen een stedentrip maken, is wel iets spannends waar ik me aan zou willen wagen. Maar bijvoorbeeld in mijn eentje naar de bush bush afreizen, lijkt me voor mij ook gewoon geen slim plan, haha. Dat durf ik niet, maar zou ik ook niet echt willen.
Ik snap wat je bedoelt: Soms is het misschien ook wel veilig om iets niet te willen. Ik denk wel dat het belangrijk is om onderscheid te maken tussen dingen die heel belangrijk zijn om je overheen te zetten, en dingen die vooral meer bij een vlot imago horen. Het overwinnen van bijvoorbeeld vliegangst, wanneer je familie in het buitenland woont, lijkt me een heleboel opleveren. Of leren presenteren op je werk. Maar jouw mooi gevonden groepsreis naar de Noordpool, is dat werkelijk iets dat je leven verrijkt? Of klinkt het gewoon interessant? Soms krijg ik het gevoel dat we worden aangepraat dat we dingen moeten meemaken in ons leven, die helemaal zo belangijk niet zijn. (Tenzij je natuurlijk een grote voorliefde voor ijsberen hebt…)
Hier kan ik me heel erg in vinden! Je hoeft wat mij betreft niet alles te willen in het leven. Ik ben bijvoorbeeld zelf niet zo’n reiziger. Ik vind dat Europa echt prachtig is, en ik geniet ervan om verschillende plekken in Nederland te bezoeken en dan echt te genieten van de andere omgeving waar ik in ben. En ik geniet ook van het feit dat ik een korte reistijd heb of zelfs weer in mijn eigen bed kan slapen. Als ik foto’s van verre reizen van anderen zie, kan ik die plaatjes absoluut prachtig vinden, maar het is gewoon niet iets dat prioriteit heeft in mijn leven. En misschien is dat maar goed ook, dat we met z’n allen niet allemaal heel veel willen.
Hm, misschien schrijf ik hier nog wel een blogpost over. Minder willen 🙂
Mooi verwoord! Ik kan me ook wel goed vinden in jouw reactie. Ik kan ook al heel blij worden van bijvoorbeeld een week naar Italië in plaats van een maand in Australië zitten. Sommige dingen wil ik wel misschien ooit, maar het blijft natuurlijk belangrijk om goed te kijken naar wat je zelf wilt. Een reis maken naar een bijzondere plek omdat je het gevoel hebt dat te “moeten” doen, is ook zo wat (en een beetje zonde van je geld ;)).
Mooi gezegd! Eigenlijk denk ik er wel hetzelfde over als jij. Een reis naar de Noordpool zou ik heel spannend vinden, maar die angst overwinnen zou me ook niet per se iets opleveren wat mijn leven verrijkt (op een hele serie ijsbeerfoto’s na). Ik herken wel een beetje wat je zegt.
Soms lijkt het alsof bepaalde dingen een must zijn om eens in je leven te doen, terwijl sommige mensen daar gewoon echt geen behoefte aan hebben. Ik heb bijvoorbeeld nooit de behoefte gehad om tijdens mijn studie naar het buitenland te gaan, terwijl dat volgens velen een absolute “must” is. Ach, gelukkig heb ik daarmee zelf niet echt iets gemist, ook al kan ik me voorstellen dat het voor anderen wel een geweldige ervaring is.
Mooie post en ik denk dat dit voor veel mensen geld. Ik ben zelf (gelukkig) niet erg bang aangelegd en ga graag de uitdaging aan. Met mezelf, met anderen of mijn eigen angsten, omdat ik weet dat het uiteindelijk vaak heel erg mee valt en ik er een toffe ervaring aan over houdt. Zo heb ik parachute gesprongen en ik kan oprecht zeggen dat dat iets is waarvan ik hoop het nog vaker te gaan doen. Ik hou stiekem wel van het gespannen gevoel van tevoren, en het geluksgevoel als je naar beneden dwarrelt.
Wat mooi en stoer dat je jezelf regelmatig uitdaagt! Vaak vallen dingen inderdaad achteraf hartstikke mee, ook al zie je er van tevoren erg tegenop. En vaak leveren spannende situaties je achteraf wel een geweldig goed gevoel op.
Hoe stoer dat je al eens een parachutesprong hebt gemaakt! Ik doe het je niet na, hoor 😉
Ik denk dat er bij mij stiekem best veel samenhangt met eigenlijk niet durven. Maar ik denk wel dat ik me voor dingen die ik echt wil daaroverheen kan zetten. Soms is het ook goed om iets spannends te doen. Na afloop geeft dat vaak wel ewn boost aan mijn zelfvertrouwen.
Inderdaad! Juist spannende dingen doen levert je vaak achteraf heel veel op. Soms voel je je er achteraf een stuk zelfverzekerder door en het valt ook regelmatig eigenlijk best wel mee achteraf.
Ik hou ervan om nieuwe dingen te proberen, en uit mijn comfort zone te treden.
Volgend jaar zouden mijn vriend en ik een reis willen maken naar Zuid-Afrika, daar heb je de mogelijkheid om in een buis bij krokodillen te komen. Krokodillen zijn een van mijn grootste angsten, maar toch wil ik het dolgraag doen. Het zijn fascinerende dieren, en je voelt je zo stoer als je die angst en spannende activiteit aangaat!
Net zoals alleen een stedentrip maken, erg spannend, maar misschien toch maar eens gewoon doen!
Liefs,
Evelien
Wat geweldig, die reis naar Zuid-Afrika! Zo stoer dat jullie dat willen gaan doen en dan ook bij krokodillen willen gaan komen. Lijkt me best spannend, maar ik kan me wel voorstellen dat het een onvergetelijke ervaring zal zijn. En achteraf voelt het inderdaad zó stoer als je iets spannends toch hebt gedaan.
Het blijft altijd spannend om dingen te doen die buiten je comfortzone liggen. Bij mij is het meestal zo dat ik de dingen wel graag wil doen, die ik eigenlijk niet durf. Als ik echt iets niet wil, is het meestal niet omdat ik niet durf, maar omdat het mij gewoon niet aanspreekt of niet bij me past. Maar er zijn echt wel een aantal dingen die ik graag wil, maar niet goed durf. Net als jij wil ik graag een keer een verre reis maken, liever niet alleen, maar met mijn vriend. Echter ben ik wel sceptisch, aangezien ik altijd bang ben dat ik in een ander, ver land enge ziektes zal oplopen, voedselvergiftiging krijg of beroofd/ontvoerd wordt… Dat zijn gelijk hele negatieve gedachten, maar dat speelt dan allemaal door mijn hoofd. Hierdoor hou ik het meestal bij stedentripjes in Europa, maar ik zou ook graag een keer naar landen als Thailand of Zuid-Afrika willen gaan.
Daarnaast staat net als bij jou ook een cursus stijldansen op mijn lijstje, alleen ben ik ook bang dat ik daar niets van kan of dat mensen me dan gaan uitlachten of dat ik mezelf teleurstel en het helemaal niet zo leuk vind omdat ik het niet goed kan…
Misschien is het niet nu, maar ik weet zeker dat ik over een tijd die knop wel om kan zetten, helemaal omdat ik dit soort dingen graag wil, omdat ik weet dat het boost kan geven aan mijn zelfvertrouwen als ik het wel doe!
Je gedachten over verre reizen komen me heel bekend voor. Naar Amerika of Australië zou ik nog wel durven te gaan, maar vooral niet-westerse landen lijken me best wel spannend om alle redenen die jij noemt. Hopelijk komt die reis naar Thailand of Zuid-Afrika er bij jou toch nog eens van. Beide landen lijken mij schitterend.
Leuk dat stijldansen ook op jouw lijstje staat! Inderdaad best spannend om zoiets te gaan doen. Ik heb een beetje dezelfde angsten: wat nu als ik uit de maat dans en er niets van bak? Dat terwijl we het vast allebei beter zullen doen dan we denken en zo’n uitdaging je soms achteraf juist heel veel oplevert.
Mooi artikel! Vroeger had ik heel erg de neiging om veilig in mijn comfort zone te blijven, en dus dingen niet te proberen omdat het toch niets voor mij was. Gelukkig heb ik gaandeweg geleerd dat, net als jij, het soms heel spannend kan zijn om iets te doen, maar dat het een ongelofelijk fijn gevoel geeft als je het dan toch gedaan hebt.
Spreken voor groepen of presentaties geven is nog iets waarvan ik denk dat is niet voor mij, maar eigenlijk: dat durf ik niet… 😉
Spreken voor een groep is ook echt wel heel spannend, maar ik weet zeker dat je het beter zult doen dan je denkt. En soms heb je zo’n eerste ervaring nodig om te leren dat je het eigenlijk best kunt 🙂
Wat goed dat je al regelmatig dingen doet die eigenlijk buiten je comfortzone liggen. Zoals jij ook al zegt, soms leveren dat soort stappen je achteraf juist heel veel op.
Ik sluit mij heel erg aan bij reacties die al gegeven zijn. Soms is niet willen een gevolg van niet durven en dat kan soms heel fijn en comfortabel aanvoelen. Ik denk ook zeker dat je helemaal niet alles hoeft te willen. We zijn allemaal anders en hebben andere behoeften en prioriteiten.. dat kan niemand voor jou invullen. Maar ik merk aan mijzelf dat als ik mijzelf net buiten mijn comfort zone begeef en dingen wel doe die ik eigenlijk niet durf, het zo gaaf kan zijn! En sommige dingen kun je ook leren. Ik vond het vreselijk om voor groepen te staan, op de middelbare school kreeg ik echt black-outs en nachtmerries omdat ik het niet durfde. Maar zoiets kun je ook trainen als je het belangrijk vindt.. en hoewel ik het nog steeds niet heel fijn vind doe ik het nu wel omdat ik inmiddels weet wat ik nodig heb / hoe ik me moet voorbereiden om zoiets op een voor mij acceptabel niveau te kunnen houden. Dat is voor mij een gevalletje van niet durven, wel willen en dus toch doen. En sommige dingen durf ik niet en wil ik ook niet per se en die laat ik dan lekker 🙂
Wat goed dat je nu regelmatig presentaties geeft en hebt ontdekt wat daarin voor jou werkt. Ik zou me daar ook nog wel graag in willen ontwikkelen. Juist omdat ik merk dat ik het spannend vind maar wél graag wil, probeer ik wel kansen aan te grijpen om daar aan te werken.
Zoals je zegt, er zijn ook uitdagingen die je misschien niet durft aan te gaan, maar ook niet wilt aangaan. En dat is ook prima, ook al is iedereen om je heen er wel dolenthousiast over.
Bij mij gaat het bij veel dingen ook om niet durven maar van veel dingen ben ik ook gewoon zeker dat ik ze niet wil. Zoals inderdaad bungeejumpen of parachutespringen. Dat durf ik niet maar ik wil het ook niet durven. Met reizen is het dan wel anders. Er zijn bepaalde landen waar ik absoluut niet heen wil gaan, maar andere landen waar ik wel naartoe zou willen maar niet durf. Of bijvoorbeeld alleen op reis gaan. Ik denk altijd dat ik niet wil, maar eigenlijk durf ik gewoon niet. En dan is er denk ik ook nog wel een verschil tussen durven en iets heel spannend vinden. Bepaalde dingen durf ik wel maar ik vind ik echt mega spannend om te doen. Wel goed om het onderscheid te kunnen maken eigenlijk. Dan kan je jezelf af en toe een schop onder de kont geven bij dingen die je eigenlijk wel wilt maar niet durft.
Helemaal waar wat je zegt! Soms is het goed om jezelf een klein schopje buiten je comfortzone te geven, maar er zijn ook situaties waarin je iets eigenlijk niet hard genoeg wilt om dat te doen. En ook dat is natuurlijk helemaal prima!
Ik snap die flinterdunne grens om het willen of durven te proberen. Ik weet bv dat ik soms echt een duwtje in de rug nodig heb om iets te doen. Soms zeg ik nee, maar bedoel ik eigenlijk ik wil het wel, maar durf het niet alleen. Als dan niemand mij dat duwtje geeft en eventueel met mij meegaat dan blijf ik staan waar ik sta. En soms, heel soms, spring ik dan zonder er bij na te denken.
Wat stoer dat je toch soms een uitdaging nagaat en er tóch gewoon inspringt ondanks je angst. Een zetje in de rug van iemand anders kan inderdaad helpen, maar het kan soms ook heel mooi zijn om juist helemaal zelf een uitdaging aan te gaan. Achteraf vind ik dat dan zó stoer voelen 🙂
Mooie blog! Ik denk hier ook weleens over na wanneer ik iets niet durf. Als ik dan blijkt dat het eigenlijk vooral angst is, probeer ik mezelf altijd aan te moedigen het juist wel te doen inderdaad! 🙂
Wat goed dat je juist in die situaties jezelf soms een zetje in de goede richting geeft. Niet makkelijk, maar achteraf levert het je vaak wel heel veel op om iets spannends te doen 🙂
Bij mij houdt de toegankelijkheid me vaak tegen of ik iets durf of wil. Als er teveel drempels zijn, heb ik er meteen minder zin in.
Maar soms heb ik ook gewoon schijt aan alles. Zo heb ik me pas weer opgegeven voor een talentendag voor dansers. Met mijn bijna 40 jaar, haha!
Wat goed dat je je toch voor die talentendag hebt opgegeven! Groot gelijk heb je! 🙂 Juist stoer toch om jezelf soms over angsten of spanning heen te zetten en het gewoon te doen!
Soms kan het ook heel leuk uitpakken als je dingen doet waarvan je eigenlijk denkt dat ze niets voor jou zijn. Al zie je mij ook voor nooit bungeejumpen, zelfs niet als ze me er bergen met goud voor zouden beloven ;p En bedankt voor de lieve woorden trouwens, fijn dat mijn reisverhalen/foto’s je inspireren haha! 🙂
Dankjewel voor je lieve en leuke reactie! Het kan soms inderdaad heel goed zijn om juist iets te proberen wat je op het eerste gezicht niet iets voor jou lijkt. Alhoewel ik er bij bungeejumpen ook vrij zeker van ben dat dat niets is voor mij en dat ook nooit zal worden, haha.
Ik laat me gemakkelijk tegenhouden door anderen en durf daardoor niet. Er zijn zoveel dingen die ik nog zou willen, maar ik niet doe omdat ik bang ben voor de mening van anderen. Iets waar ik in de toekomst wel wil aan werken, want een leven waarin je niet leeft voor jezelf maar voor een ander, is geen compleet leven. En het zal mij op den duur ongelukkig maken. Nu kan ik ook nog niet alles doen wat ik wil, door mijn gezondheid. Maar dat is een kwestie van tijd en geduld (waar ik wel eens te weinig van heb…) en dat komt wel weer in orde. De toestand waar ik nu in ben, zal niet altijd zo blijven. De afgelopen tijd (en jaren) hebben veel wonden achtergelaten waar ik eerst van moet herstellen voor ik verder ga. Spreekwoordelijke wonden dan wel welteverstaan. Maar dat komt wel goed, ik ben een vechter. Ik kom hier wel doorheen. Watch me!
Jouw kracht en doorzettingsvermogen blijkt uit alles en daar mag je ontzettend trots op zijn. Het is niet niets wat je hebt moeten meemaken en natuurlijk heeft dat impact, maar het belangrijkste is dat je gelooft in jezelf en durft te doen waar jij blij van wordt. Niet makkelijk, maar dat komt goed. Dat weet ik zeker! <3
Ik zou ook niet zo snel alleen op reis gaan. Ik heb er wel eens echt heel serieus over nagedacht, maar eerlijk gezegd durf ik het niet zo goed. Het lijkt me ook helemaal niet gezellig. Ik hou er wel van om gezellige mensen om mij heen te hebben (man of vriendinnen, dat maakt me niet uit).
Daar ben ik het wel mee eens. Ik vind het ook gezelliger om met anderen op reis te gaan. Een stedentrip in mijn eentje lijkt me zeker niet verkeerd, maar echt twee weken alleen eropuit lijkt me dan weer net wat te veel van het goede 😉
Oh, dat heb ik ook zo vaak! Ik weet soms echt niet of ik het niet wil of niet durf. Dit jaar staat voor mij in het teken van angsten aangaan en uit de comfortzone gaan (die heel klein is bij mij, omdat ik chronisch ziek ben en mijn wereld erg klein is geworden). Maar dan twijfel ik zovaak: durf ik dit niet of wil ik hier echt mijn energie niet aan besteden? Het is een interessante zoektocht. Ik vind je blog trouwens zo leuk! (ik heb je categorie leuke lijstjes geleend, hoop dat je dat goed vind. Ik vind het gewoon zo inspirerend!)
Dankjewel voor je lieve reactie! Wat leuk om te horen dat je ook leuke lijstjes bent gaan delen. Natuurlijk is dat goed. Een heel mooi compliment! 🙂
Wat een mooi artikel! Bij mij is het soms ook een combinatie van niet willen en niet durven. Een verre reis zou ik wel willen maken, maar stel ik toch al tijden uit door mijn vliegangst. Dus in die zin heb ik wel last van blokkades, omdat ik het niet durf… Deze winter wil ik graag met mijn vriend naar Kaapverdie (6,5 uur vliegen), mijn langste vlucht ooit, maar ik hoop echt dat ik het ga doen! Alleen op reis gaan naar een stad in Europa lijkt me dan weer helemaal niet eng, haha. Ik vind het alleen wel veel gezelliger om samen met iemand te gaan.
Wauw, Kaapverdië…wat gaaf! Ik kan me voorstellen dat het wel héél spannend is als je vliegangst hebt. Extra stoer dus dat je het tóch wilt gaan doen.