Say what?! Het is alweer twee maanden geleden dat we de deur van het appartement voor het laatst achter ons dichttrokken en ons stekkie op de tweede etage verruilden voor een burgerlijke rijtjeswoning. Tot nu toe bevalt het rijtjeshuisleven me bijzonder goed. Net als het hebben van drie etages, een container voor de deur, een eigen naambordje en een heus washok. Vooraf had ik allerlei verwachtingen over het rijtjeshuisleven. In hoeverre klopten die en wat had ik juist nooit van tevoren verwacht? Tijd om de balans op te maken: dit zijn 15 dingen die mij – in grappige, positieve of soms suffe zin – de afgelopen twee maanden opvielen als kersverse rijtjeshuisbewoner.

1. Ik doe opeens aan buren-bonding. Ik gok dat wij als niet-feestbeesten ook in ons vorige huis tamelijk overlastvrije buren zijn om te hebben. Maar veel meer contact dan “Hoi, fijne avond hè!” of “Ik heb nog een pakketje voor je” had ik niet in het appartementcomplex. Sinds we in een rijtjeshuis wonen, voel ik opeens wel de behoefte om een band met de buren op te bouwen. Je woont misschien wel 20/30 jaar naast deze mensen. Dan is het best fijn als je met elkaar door één deur kunt – letterlijk ook soms. We zaten al vóór onze verhuizing bij beide buren op de koffie en ik probeer altijd even een praatje maken met de buren als ik ze buiten zie. Dat levert vaak genoeg nog leuke gesprekken (of – bij onze Indiase buren – de meest lekkere hapjes) op.
2. Je zet veel meer stappen in een huis met trappen. Zelfs als ik op een druilerige dag de deur niet uit kom, zet ik nog aardig wat stappen. Ik wil niet weten hoe vaak op een dag ik de trap op en af ga. Ik ben zo iemand die standaard dingen op zolder laat liggen die ik beneden nodig heb, en andersom. Dat tikt al met al aardig aan qua traploopsessies op een dag. Ik heb geen stappenteller, maar als ik die had, zou hij vast trots op me zijn.
3. Je moet opeens een stofzuiger trappen op sjouwen. Dat is dan weer wel een voordeel van een niet te groot appartement: wij konden het hele appartement vanuit één stopcontact stofzuigen. Dat is nu wel andere koek met drie etages. Schoonmaken en dan vooral stofzuigen kost veel meer tijd. Bovendien heb ik een lichte angst voor stofzuigers de trap op tillen ontwikkeld sinds ik op dag 3 met stofzuiger en al vijf treden naar beneden viel van de trap. Mijn tante vertelde laatst dat zij een aparte stofzuiger voor boven heeft. Dat had ik vroegâh overbodige luxe gevonden, maar nu kan ik me er wel wat bij voorstellen.
4. De container voor je deur hebben staan, is een luxe. Ik weet dat dit overdreven first world problems zijn, maar in ons appartement vond ik vuilniszakken naar de container brengen altijd een zeer uitstelwaardig klusje. Dan moest ik “helemaal” het appartement uit, twee trappen af lopen, drie meter buiten lopen en twee bergingdeuren openmaken. Alsnog was het hooguit twee minuten werk, maar toch vonden we het allebei voelen als “veel moeite”. Tegenwoordig hoeven we voor diezelfde actie alleen maar de voordeur open te doen en de zak in de container voor de deur te gooien. En ja, dat voelt nog elke keer als een luxe.
5. Het klussen houdt nooit op. Niet vanzelf. Dat hadden veel mensen me al op het hart gedrukt met uitspraken als “Een eigen huis is nooit af”. Maar nu kan ik ook zelf ervaren dat dat niet zomaar een dooddoener, maar écht waar is. Hoeveel je ook klust of laat klussen in huis, er blijven altijd klusjes bij komen waar je op dit moment de tijd of het geld niet voor hebt. Zo hebben wij met de verbouwing de hele benedenverdieping laten aanpakken, maar is de tuin na de uitbouw een rotzooitje en moeten we nog graszaad kopen om onze grindtuin groener te maken. Ook ligt er een tuintafel die we moeten beitsen, hebben we huisnummers gekocht die een keer opgehangen moeten worden, moet er nog een drempel bij de badkamer komen, verdient de badkamer nieuwe kitrandjes, moeten we de trapleuningen nog een keer verven…

6. Een zolder is echt een fijne plek om te zijn. Toen we de sleutel van dit huis kregen, hadden we voor de zolder nog geen bestemming. Dat voelde altijd als een “Oh ja, die hebben we ook nog”-ruimte (wat overigens decadenter klinkt dan bedoeld). Maar aangezien mijn werkkamer nog niet klaar is om in te werken, werk ik inmiddels alweer bijna 2 maanden op zolder. Het was eerst de rommelzolder, maar sinds er laminaat ligt en we de meeste klusspullen hebben opgeborgen, voel ik me er helemaal fijn. Ik zou haast zeggen “Ruil mijn roze werkplek maar in voor de bovenste verdieping”. Van twee kanten licht naar binnen zien komen, de zon zien ondergaan en uitzicht hebben op Pippa die niets liever doet dan door het zolderraam naar buiten turen – ik kan er wel aan wennen.
7. Sommige bomen moet je elk jaar snoeien. In mijn familie heb ik veel getalenteerde tuinierders. Zo heeft mijn moeder een prachtige tuin vol bloemen en kan ze zo’n beetje alles wat groen is en bloeit in leven houden. Mijn groene vingers zijn – ehm – iets minder sterk ontwikkeld. Tot nu toe lijkt Bart meer aanleg voor tuinonderhoud te hebben dan ik. Anyway, dankzij tips van de buren, mijn moeder en mijn schoonvader kwamen we erachter dat we bomen in de tuin hebben staan (ik ben de naam alweer vergeten) die blijkbaar totaal buiten proportie groeien als je ze niet elke winter snoeit. Nooit geweten! Tja, dat is de keerzijde van een tuin. Je hebt er iets meer werk aan dan aan de drie balkonbakjes met planten die we eerst hadden. Máár je krijgt er ook veel fijne buitenruimte voor terug.
8. Trappen kunnen kraken. En hoe! Omdat ik vijf jaar in een traploos huis woonde, was ik dat allang weer vergeten. Ik kende krakende trappen alleen van vakantiehuisjes in authentieke stijl. Maar dat trappen kunnen kraken, heb ik geweten. De onze maakte een geluid waar je niet omheen kon. Als Bart naar beneden liep op een rustig tempo, klonk het alsof iemand sprintend op teenslippers naar beneden kwam gesjeesd. Als ik ergens overprikkeld van raak, dan zijn het dat soort geluidjes. Ik ben dan ook zó blij dat we besloten om onze trap te laten renoveren. Hij is nu bekleed met houtlook-spul en de kraak is weg. Nog elke dag geniet ik van het geruisloze traplopen.
9. Gezinnen met jonge kinderen naast je hebben wonen, is reuze-handig. Ik weet dat onze buren ook in het weekend ’s ochtends al vroeg naast hun bed staan, omdat de kinderen 7 uur een mooie opstaantijd vinden. Mij hoor je niet klagen, want ook mijn biologische klok wekt me ergens rond die tijd. In ons oude huis durfde ik nooit vóór 10 uur met stofzuigers, smoothiemakers en andere herriemakende apparaten in de weer te gaan. Maar sinds ik doorheb dat onze buurkinderen om half 9 al door de woonkamer stuiteren, durf ik het wel aan om rond die tijd mijn KitchenAid aan het lawaaimakende werk te zetten.
10. Van zolder rennen als iemand aanbelt, is best ver. Dat is dan weer het nadeel van drie etages hebben. In ons vorige huis was ik binnen 2 seconden bij de intercom voor de deurbel. Als ik nu op zolder werk, moet ik op mijn allerhardst een sprintje de trappen af trekken in de hoop dat onze razendsnelle pakketjesbezorger nog niet bij de buren staat met mijn pakketje. Maar je wordt overal meer bedreven in. Zo ook in rap de trap afgaan zonder uitglijgevaar.

11. Sommige kostenposten zijn véél duurder dan je denkt. De luxe van een appartement is dat je vaak onder een VvE valt en dat die de buitenkant van de woning regelt. Zo kreeg ik na 1,5 jaar daar wonen overal nieuwe kunststof kozijnen. Wist ik veel hoeveel het kost als je dat zelf betaalt! Nou, dat besef heb ik inmiddels wel. Een hoop geld! Zo zijn er wel meer dingen waar ik nooit zo bij stilstond hoeveel die wel niet kosten. Het meest schrok ik van de prijs voor dakisolatie. Wij overwogen dat te nemen op zolder, omdat onze zolder niet geïsoleerd is. Maar de prijsopgave was bij ons net zo hoog als die voor een nieuwe goed geïsoleerde dakkapel. Dat plan hebben we dus maar in de ijskast gezet.
12. Weten dat je ergens héél lang wilt wonen, is een fijne gedachte. In mijn appartement wist ik vanaf het begin dat ik er maar een beperkte tijd zou wonen. Om die reden heb ik weinig grote dingen aan de woning aangepast, behalve natuurlijk mijn eigen meubels, kleuren en lampen erin te zetten. Maar omdat ik wist dat ik het huis ooit zou verkopen, heb ik bijvoorbeeld nooit de wc van roze tegels voorzien en mijn droom van een visgraat-badkamermuurtje altijd maar geparkeerd. Dat ik daarmee nu wél kan losgaan, vind ik het fijne aan ergens wonen waarvan je weet dat je er lang wilt blijven. De keuken kreeg roze tegels, ons toilet is één en al bloemig, onze gang is roze met lila en zelfs de kozijnen boven hebben allemaal een kleurtje.
13. Een eigen waskamer went nooit. Van alle dingen waar ik naar uitkeek in een rijtjeshuis, was dit zonder twijfel de belangrijkste. Noem me een huismus, maar ik vond het een heuse droom om niet meer standaard een wasrek in de keuken te hebben staan waar je tijdens het koken over struikelt en dat je voor visite probeert weg te moffelen omdat anders je collega of schoonvader eersterangs-uitzicht heeft op jouw beha’s en op de boxershorts van vriendlief. Die waskamer hebben we nu gewoon! Het is een mini-hokje op zolder, dus stel je er zeker geen luxe wasserette bij voor. Maar het ís een aparte wasruimte en wat voelt dat luxe. Ik hoef nooit meer de wasmachinetijden af te stemmen op mijn werkcalls, hoef nooit meer om wasrekken heen te manoeuvreren en de wasmand staat ook niet meer standaard in ons voormalige kleine badkamertje gepropt.
14. Zonder raamdecoratie zit je nogal te kijk. ’s Avonds schrijf ik vaak blogartikelen aan ons barretje in de keuken. Ik zit er heerlijk op mijn barkrukje met uitzicht op onze roze betegelde keuken. Maar als ’s avonds de lichten hier branden, zit je wel compleet te kijk met drie ramen pal voor mijn neus en uitzicht op de straatkant. Ik dacht eerst dat de raamdecoratie nog wel even op zich kon wachten, maar ben nu toch blij dat de Veneta-meneer volgende week langskomt om te kijken naar jaloezieën of plisségordijnen. Dan kan ik voortaan bloggen zonder dat de hele straat mij ziet als “diegene die ’s avonds vaak aan het barretje zit”.
15. Je eigen naambordje uitzoeken is LEUK. In ons appartementcomplex moesten we het doen met zo’n standaard wit plaatje waarop onze voorletters en achternamen stonden. Maar toen we laatst door Karwei liepen, besefte ik opeens dat we nu als eigenaren van de voorgevel daar mogen opplakken wat we willen. Dus ook een vrolijk naambordje of een hip huisnummer. De mooie cijfers van ons huisnummer zijn al binnen. Dat leuke naambordje gaan we binnenkort uitzoeken. Eén ding weet ik wel: het wordt geen wit plaatje met zwarte letters meer.

In wat voor woning woon jij? En als je dat verschil ooit hebt ervaren, wat vond jij het grootste verschil tussen een appartement en een rijtjeshuis?